Evenement: Lowlands 2012
Wacht even! Even mijn flesje met water vullen" was waarschijnlijk één van de meest gebruikte uitspraken op deze oververhitte en twintigste editie van Lowlands. De voorspelling van een extreem heet weekend kwam uit en gelukkig mochten meer dan 55.000 bezoekers van het driedaagse festival ditmaal wel flesjes mee het terrein op nemen om bij te vullen met water. De talloze watertappunten (al mochten het er nog wel wat meer zijn) waren een hotspot geworden. Niet alleen om flesjes te vullen, maar ook de duizenden waterballonnen en supersoakers die werden ingezet in het spontaan op Facebook georganiseerde watergevecht voor de Alpha-tent op zaterdagmiddag. Meer dan 9000 mensen schreven zich in en rond 16.00 werd er afgeteld tot het massale waterballet. Een heerlijke verkoeling en gezellig Lowlands-onderonsje.
De rest van de dagen zag je overal bikini's, blote basten, teenslippers en bezwete koppen op zoek naar de laatste onbenutte centimeters schaduw. Elk briesje zorgde voor een zucht van verlichting en naast het koude bier en mojitos vlogen ook de smoothies, Oxfam-shakes en gekoelde frisse sappen over de toonbanken, alles voor een beetje verkoeling.
Die verkoeling was, op de Juliet na, niet te vinden in de podiumtenten. Hier kon je nog wel 5 á 10 graden bij de buitentemperatuur optellen. En dan moest er nog gedanst en gesprongen worden, want er was dit jaar weer een mooi scala aan fijne kunstvormen te vinden in Biddinghuizen. De 'koelste' eerste dag schotelde je in de middag de chille dubklanken van The Black Seeds, de frisse songs van Ed Sheeran, het gebalanceerde alternatieve dEUS-geluid van de White Rabbits, de punk van Refused en de zomerse muziek van Django Django voor. Voor elk wat wils, zoals het Lowlands betaamt. In de vroege avond was het de populaire songsmid Ben Howard die veel publiek trok, maar met name de artiesten op de kleine podia overtuigden echt. De talentvolle Lianne La Havas (de nieuwe Lauren Hill?) deelde fijnzinnige en funky soulkadootjes uit. De jonge twintiger Jamie N Commons zong alsof hij al decennia lang wekelijks liters whisky en zakken vol zware shags consumeert. Aanstekelijke blues met een vleugje Nick Cave.
Nog aanstekelijker werd het bij Alberta Cross die een paar jaar terug ook al op het kleine Charlie podium verrasten. Zelfs onder de invloed van allerlei zaken zetten de heren nog een retestrakke roots-, blues- en folkrockshow neer. Dat laatste was van The Black Keys ook wel te verwachten, maar de setlist was niet optimaal en zorgde halverwege voor een dipje, waar het publiek uitklom toen 'Gold on the Ceiling' werd ingezet. In de komedietent Mike was cabaretier Leon van der Zanden de laatste act in de tent. De stoelen uit de tent bleken niet genoeg en tot ver buiten de tent stonden mensen. Helaas was het geluid buiten de tent dermate slecht dat het nauwelijks te verstaan was. Leon was hilarisch in de improvisatie op het lallende publiek, maar een stuk minder in de voorgestudeerde grappen.
Zaterdagochtend was het bijna onmogelijk om tot na 9 uur 's ochtends in je tent te blijven liggen door de hitte, wat voor velen voor een te korte slaapsessie zorgde. De wakkeren onder de bezoekers konden in de ochtend gaan rekken en strekken bij de Tai Chi of Leren Dansen met Conny Janssen. De eerste muzikale klanken galmden om 12.00 uit de (nog redelijke koele) India waar de bescheiden James Vincent McMorrow een prachtige intieme set neerzette waarin de geest van Jeff Buckley rondwaarde. Alt-J zorgde in Bravo voor een uitermate relaxed concert, de debuutplaat werd met verve uitgevoerd. Die rust in de ochtend was wel nodig, want in de middag kon je nog uit je dak gaan met je pornosnor bij de Eagles of Death Metal, springen bij Billy Talent of tropisch swingen bij La Pegatina.
Het Engelse Kasabian zorgde even later voor kolkende en kokende massa in de Alpha-tent. Onder het genot van gitaren en dikke beats ging de massa een uur lang op en neer, bij een temperatuur die toch wel boven de 35 graden lag. Petje af!
Het, door de radio gehypte, Of Monsters And Men leverde vervolgens in een uitgepuilde India hun (te) liefelijke set af, met als hoogtepunt voor 99% van het publiek de hit 'Little Talks'. Santigold liet daarna heel wat billen schudden. Haar danseressen zweepten de boel op, het publiek mocht het podium op en er was een menselijk paard...vreemd maar wel lekker! In dezelfde 'vreemd, maar lekker'-categorie: dubstep. Dit jaar erg populair op Lowlands. Uit de as van Pendulum zijn de populaire dubsteppers Knife Party ontstaan en deze konden niet ontbreken in de Bravo. De tent staat lekker vol, iedereen gaat los en dat ondanks dat de set erg repetitief en voorspelbaar is. Het bleek de perfecte pre-party voor de headliner met eveneens grilllige beukbeats, Skrillex. Een verrassende dagafsluiter in de Alpha dit jaar, maar de kleine Amerikaan trok een volle tent, overtuigde zijn lovers, maar ook zijn haters. Beide groepen blijven bij hun standpunt.
De laatste festivaldag was belachelijk heet en de slaap- en hydratietekorten nog groter. Hoeveel mensen zouden het politiek circus hebben bezocht om 10.30? Wie niet wakker werd van de ietwat tegenvallende folk die Boy & Bear verzorgde kon wakker worden bij Enter Shikari en Pulled Apart By Horses, samen de hardste bands van deze Lowlands- editie. De reggaesound van Alborosie & Shengen Clan + Ikaya creëerde nog wat extra zomer. Als je de hitte trok en de sauna in de metalen X-Ray uit kon houden kon je hier enigzins proberen te chillen op de ambient soundscapes van Holy Other, die buiten de X-Ray werd overstemd door de dance van Miike Snow. The Kyteman Orchestra kwam in de grote Alpha-tent erg goed tot zijn recht: een betoverende show van het aan Colin Benders gelieerde gezelschap. Voor de mensen die zondagmiddag door de drank of drugs vergeten waren wat er allemaal precies gebeurd was, stond de crew van Recensiekoning.nl in de Tïtty Twïster om het gehele weekend te recenseren. Van de snacks tot dubstep en van moshpits tot het sanitair. De schrijvers hadden nauwelijks podiumervaring, dus het was soms hakkelen en stotteren, maar het was interessant om te kijken wat er eigenlijk allemaal precies gebeurd is dat weekend. Helaas werkte de techniek niet altijd mee en was het een half uur eerder afgelopen.
Het aantal zwarte T-shirts bij de show van Mark Lanegan was door het weer ook gedaald tot een all time low, gelukkig maakte dat voor de zwartgallige muziek niet veel uit. In dezelfde tent hielden The Shins ook een melancholieke lijn vast, maar dan in meer toegankelijke vorm. Ondanks die toegankelijkheid was de Grolsch maar half gevuld. Dan zou je denken dat er al heel veel mensen naar de Foo Fighters waren vertrokken, maar ook daar was het vrij rustig voor een afsluiter. Binnen een minuut stond je midden in de tent en met iets meer moeite kon je nog verder naar voren. De heuvels zaten wel vol, maar de energieslurpende hitte had duidelijk heel wat slachtoffers gemaakt die het niet meer trokken tot het einde. De allemansvriend Dave Grohl en zijn maten deden in het begin heel stoer en hadden meer dan 100 nummers om ons voor te schotelen, maar de band kapte er onverwacht een half uur voor afgesproken tijd mee. Dit terwijl ze op Pinkpop zo goed als 3 uur speelden. Zou het de hitte zijn geweest? Tijdens de show werd er een extra grote ventilator voor Grohl geplaatst en even later werd Lowlands 2012 gekroond tot "hottest Foo Fighter show ever" (nipt gewonnen van Oklahoma).
De Foo's zetten een erg puike show neer, die zeer voortvarend aftrapte. Het leek er zelfs op dat ze begonnen met de toegift. White Limo, All My Life en The Pretender werden strak, hard en heavy afgewerkt. Bijna alle knallers kwamen in de de uiteindelijke 2 uur voorbij en ook de Pink Floyd cover was briljant. Na pakweg 75 minuten zorgde Grohl in zijn eentje voor een rustpunt, zodat de springende en enthousiaste massa even op adem kon komen. Een iets te korte maar desalniettemin heerlijke afsluiter.
Voor de botanisten, verhuizers en carnavalfans begon Kees van Hondt dit jaar extra vroeg en ging extra lang door. Muzikaal een totale deceptie, maar wel altijd een feestje. Wederom was er geen bamboespriet meer over op het terrein. Ook kliko's, tafels, opblaasrookworsten en ladders bewogen zich door de dansende mensenmassa. Volgend jaar wordt het misschien weer eens tijd voor wat anders, want deze gimmick (net als de silent disco) is nu na al die jaren eigenlijk wel passé. Hierover kunnen we het komende jaar eens gaan speculeren, want na weer een heerlijke en hete editie komt Lowlands terug op 16, 17 en 18 augustus 2013.
Bekijk ook de volledige fotoreportage van het hele weekend!
Tekst en sfeerfoto's: Joost Melis
Frontstage foto's: Bram Muller
