CD: The Cult - Choice of Weapon
Doe het ze maar eens na. Sinds het begin van de jaren 80, rond de hoogtijdagen van de post-punk, levert The Cult, gevormd rondom zanger Ian Astbury en gitarist Billy Duffy, die bijgestaan worden door drummer John Tempesta en bassist Chris Wyse, op regelmatige basis albums af. Een repertoire dat sinds het debuut Dreamtime en de daaropvolgende klassieker Love van consistente kwaliteit is geweest, maar de vroege hit 'She Sells Sanctuary' nooit echt heeft kunnen overtreffen. Met het uitbrengen van Choice Of Weapon, vijf jaar na hun voorlaatste album Born Into This, laten ze zien nog altijd gedreven muzikanten te zijn die, kijkende naar hun titel, maar één wapen nodig hebben: rocken.
En rocken doen ze. Zonder gedateerd over te komen. Zodra de eerste riff ingezet wordt en Ian Astbury zijn karakteristieke uithalen nog weet te maken valt direct op dat de band nog geen strijd met zichzelf hoeft te leveren. Opvallend bij openingstrack 'Honey From A Knife' is het refrein dat bestaat uit het volmondig gezongen: "We got the drugs / we got the drugs / we got the drugs / the drugs in here." Voor diegenen die hoopten op een stevige hardrockplaat zoals we gewend zijn van The Cult zal de scheurende solo op dit nummer, of de snerende gitaarintro van 'Amnesia' of 'The Wolf', een verademing zijn. Ook de daaropvolgende songs winden er geen doekjes om en pretenderen zeker niet iets anders te zijn dan een kernvolle rocksong. De productie van het album is te danken aan producer Chris Goss, die onder andere albums voor Kyuss, Masters of Reality, Screaming Trees en Queens of the Stone Age voor zijn rekening heeft genomen. Resulterende in een volle sound die het klassieke The Cult-geluid behoudt, maar met een insteek is neergezet die zeker te herleiden is naar de ervaring met het produceren van stoner rock.
'For The Animals' laat na het eerste paar nummers geen tijd over voor een adempauze door het weer vol op de rock & roll te gooien met doortastende riffs en een jengelend orgel. 'Life>Death' zet de stevige hardrock even opzij en maakt plaats voor een rock ballad die de ingrediënten van een potentiële hit bezit. Een pakkende melodielijn en meeslepende zang die uitmonden in een getimede solo voordat de zoete sappen te veel vrij beginnen te komen.
Afsluiter 'The Night In The City Forever' bouwt de passie nogmaals op met een samenspel van gitaren en Ians vrij interpreteerbare zang: "The time will never end, the larger truth is in. My skies will show again. My fire works ignite, the spirit now takes flight. And have the glory fame." Het zijn de songteksten waar je als luisteraar over kunt vallen, aangezien een echte betekenis bij veel teksten naar zich laat raden en het daarom lastig kan zijn om je hiermee te identificeren. De liefhebber van open teksten kan op zijn beurt juist veel halen uit de sfeerbeelden die hij oproept over uiteenlopende onderwerpen zoals liefde en de stad.
De relevantie van de band mag niet zo groot meer zijn als vroeger, met Choice of Weapon blijft The Cult nog fier overeind staan door in een hoog tempo rockhits te brengen zonder te stoppen om te reflecteren op de eigen relevantie of kwaliteiten. Ian Astbury is nog altijd goed bij stem, terwijl Billy Duffy nergens faalt een pakkende riff of solo uit zijn gitaar te pulken. Toegegeven, de oude randjes beginnen langzaam blootgelegd te worden en Ians zang getuigt op momenten van iets te veel bravoure, maar het is ook weer dit kleine percentage aan kitsch dat de band zo uniek maakt. Kijk maar naar de hoed van Ian. Het moge duidelijk zijn dat The Cult een hitformule in bezit heeft die tot heden nog niet uitgewerkt is. Choice of Weapon is daarom niet alleen een waardige toevoeging aan, maar ook een samenvatting van hun bijna dertigjarige oeuvre.
