CD: Infadels - The Future of the Gravity Boy
U kent ze wellicht nog wel, de Infadels. Een jaartje of zes terug waren ze hot as hell met singles als Love Like Sem-Tex en Can't Get Enough. Als het vijftal op een festival of in een uitverkochte zaal stond was de garantie dat je druipnat van het zweet uit de mensenmassa kroop na een uurtje stuiteren op hun opgevoerde post-punk-electro. Ze werden op Lowlands ook niet voor niets al eens verkozen tot beste live-act. Het leek de band voor de wind te gaan. Een overvol tourschema, uitverkochte zalen, hoge verkoopcijfers en veel plezier in het vak.
Al het succes van de debuutplaat We Are Not The Infadels leek echter als sneeuw voor de zon te verdwijnen doordat een malafide tourmanager er met hun verdiensten vandoor ging. Met lege handen kwamen ze in 2008 terug met Universe in Reverse. Een plaat die ze ook niet veel van hun rijkdom terug zou geven. De groep leek een stille dood te sterven aangezien we nu al tijden lang niks meer van ze hadden gehoord. In 2010 werd de single Ghosts nog uitgegeven en daarna bleef het behoorlijk stil.
Die single staat halverweg 2012 gelukkig weer op een nieuwe plaat van de Infadels: The Future of the Gravity Boy. Het vijftal onder leiding van Bnann Watts heeft zich uit het dal weten te trekken en grijpt met deze plaat terug naar het debuutalbum. From Out of the Black Sky klinkt lekker ouderwets in de oren en stuitert energiek en vol pit uit je speakers. De plaat kent minder gitaren maar is melodieus en staat barstensvol electronica en drumbeats. De beat in de titeltrack pompt vervolgens nog harder op je trommelvliezen en levert tevens up-tempo extatische synths op. De mensen die de band nog kennen uit het verleden voelen zichzelf langzaamaan weer in de dampende India-tent staan op Lowlands 2006. De eerder uitgebrachte single Ghosts past dan ook prima in het grote plaatje van dit album. "This is the light, the is the cusp, this is the turning point", zingt Bnann hier en dat zou goed zo kunnen zijn. De Infadels versterken met deze plaat hun oeuvre aan floorfillers aanzienlijk en zouden in combinatie met hun debuutplaat en de cover Steady As She Goes menig zaal helemaal plat kunnen spelen. Het tiental nummers zit barstensvol energie en muzikale overredingskracht. Slechts op Mercury Rising en de intro voor de afsluitende track (Explain Nothing) krijg je even de tijd om rustig bij te komen. Maar met de daaropvolgende track Jupiter 5 is stilzitten wederom geen optie. Afsluiter 5:03 zorgt voor een passend einde in stijl. Electrodance met een chill sfeertje, zodat je niet cold-turkey hoeft af te kicken van al het opbeurende electrogeweld dat je in de pakweg veertig minuten ervoor naar je toe gesmeten kreeg. Een erg fijne comeback van een band die het verdiend heeft.
