CD: Liars - WIXIW
Zodra er een nieuw album van de band Liars aangekondigd wordt (ditmaal al middels stille hints via hun Tumblr) kun je er op rekenen dat de band geen werk af gaat leveren dat zich knus binnen je comfortzone zal nestelen. Het werk van dit trio bestaat voornamelijk uit een experimentele mix van post-punk en noise rock, wat zich soms haast dansbaar laat ontpoppen, maar zich ook op momenten zo no-wave en kleurloos manifesteert zodat je jezelf alleen maar vastgenageld aan de grond kunt laten overweldigen. Ook bij het nieuwe album WIXIW is er weer sprake van een zekere grensverlegging binnen hun eigen muzikale wereld. De synthesizers zijn namelijk in veelvoud van stal gehaald.
Een groot onderdeel van het opnameproces van WIXIW bestaat uit Angus Andrew (vocalen, gitaar) en Aaron Hemphill (gitaar, synthesizers) die hun intrek hebben genomen in een woning in het bos, terwijl drummer Julian Gross in LA achterbleef om livedrums op te nemen en om te zetten naar nieuwe percussiegeluiden. Het inwisselen van basisinstrumenten voor een elektronische sound is geen unicum meer binnen de muziekwereld. Zo zijn onder andere Editors en Radiohead ze al voorgegaan. Laatstgenoemde bracht hierbij de meest toonaangevende verschuiving, maar het zou WIXIW te kort doen om puur te stellen dat Liars een 'Kid Atje' heeft gedaan. Toch zijn er zeker parallellen te trekken naar 's werelds bekendste muzikale omslag. De plaat kookt over van abstracte melodieën, conceptuele ideeën en zelfgefabriceerde samples, wat soms een beklemmende en bleke sfeer neer kan zetten.
Openingstrack 'The Exact Colour of Doubt' is speciaal geschreven als intro met als bedoeling de luisteraar direct klaar te stomen voor de richting die zij zijn ingeslagen. Het album laat zich zo beheerst opstarten aan de hand van opbloeiende drone ambient (langdurig aanhoudende tonen) en licht gebroken beats. Bij voorgaande albums werd er vaak op de afsluiter pas plaatst gemaakt voor een rustige, introspectieve track, maar Angus Andrew heeft bij WIXIW bewust gekozen deze vooraan te plaatsen (overigens is de afsluiter niet minder ingetogen). Waar Angus hier zingt over het bij iemand willen zijn, wordt in het opvolgende nummer 'Octagan' direct plaats gemaakt voor tekstuele dualiteit. De muziek is een stuk zwarter en abstracter geworden en met zuchtende zang wordt medegedeeld dat hij beter verlaten kan worden.
Het enthousiasme voor alle nieuwe mogelijkheden die de synthesizers ter beschikking gesteld hebben is hoorbaar. Op elk nummer is zo een ander idee terug te vinden. Bij 'A Ring on Every Finger' wordt bijvoorbeeld veelvuldig gebruik gemaakt van voicesamples. 'III Valley Prodigies' is voornamelijk opgebouwd uit field recordings (alledaagse geluidsopnames) van zijn woonbuurt. Zo zullen er allerlei definieerbare geluiden (zoals vogels), maar ook obscuurdere geluiden op te maken zijn uit deze samplestamppot. De titeltrack vormt de kern van het album, wat zich uit in een complex nummer waarbij de melodielijnen continu verschieten en accelereren. Na een kort rustmoment komen de synthesizerlijnen harder terug dan tevoren als sirenes waarachter een aanhoudend drumritme wordt ingezet.
Zo beweegt het album zich voort door in elk nummer wel iets nieuws te verwerken. Zoals de grotere aanwezigheid van gitaren op 'His and Mine Sensations', het gebruik van livedrums op het meer anoloog geproduceerde 'Flood to Flood' of het voortborduren op een simpele, onbewerkte, baslijn bij 'Who Is The Hunter'. De meest opvallende track is 'Brats', die zich een stuk beweegbaarder en harder openbaart met beats die gemakkelijker te volgen zijn. Er mag gedanst worden. Het compromis wordt gezocht op 'No.1 Against the Rush' die als eerste video is vrijgegeven om de fans een goede blend van hun nieuwgevonden geluiden voor te schotelen.
Het moge duidelijk zijn dat dit album, zoals geldt voor al het werk van Liars, niet voor iedereen bedoeld is. Door zoveel complexe ideeën en structuren per song te verwerken is er niet echt meer sprake van een typische popformule. Tel daarbij op dat de songteksten voornamelijk bestaan uit schizofrene en zwaarmoedige contradicties en je weet dat dit geen album is om te draaien op de vijfde verjaardag van je dochtertje. Wie de uitdaging aangaat zal echter zeker beloond worden met een golf van creativiteit, diversiteit en een geestdriftige aanpak van musiceren. De Liars-fan kan daarbij het hart ophalen bij het feit dat, ondanks de ietwat nieuwe richting, de vertrouwde sound nog volledig op de oppervlakte blijft.
