De Rouille et d'Os (Rust & Bone)

De Franse regisseur Jacques Audiard is sinds het uitkomen van het hooggewaardeerde gevangenisdrama Un Prophète in 2009 een bekende naam binnen de internationale filmwereld. Dit schept logischerwijs hoge verwachtingen voor zijn volgende project genaamd De Rouille et d’Os (Rust & Bone), een film waar ook naar uitgekeken wordt vanwege de gelekte foto’s van de topless gefilmde Franse ster en hoofdrolspeelster Marion Cotillard.

In De Rouille et d’Os is de hoofdrol weggelegd voor de Belgische acteur Matthias Schoenaerts, die ook in Hollywood veel indruk heeft gemaakt met zijn rol in de voor een Oscar genomineerde Belgische film Rundskop. Hij speelt de rol van Alain van Versch, bijgenaamd Ali, die samen met zijn jonge zoon het noorden van Frankrijk verruilt voor het zuiden om bij zijn zus en haar man te wonen. Hier ontmoet hij de orkatrainster Stéphanie (Marion Cotillard). Na een tragisch ongeluk van Stéphanie ontstaat er speciale relatie tussen Ali en Stéphanie, die mede door het onstuimige en veelal stoïcijnse gedrag van Ali verschillende keren op de proef wordt gesteld.

De Rouille et d’Os is gebaseerd op een collectie korte verhalen van de Canadese auteur Craig Davidson. Deze verhalen gaan over individuen in een moderne wereld waarbij hun leven wordt beïnvloed door drama en ongelukken. Hoewel de personages uit de film niet voorkomen in de korte verhalen, is de wijze waarop melodrama een rol speelt in het leven van de beide personages kenmerkend voor het werk van Davidson.

Tijdens het Filmfestival van Cannes ging De Rouille et d’Os in première. En hoewel de film geen prijzen in de wacht wist te slepen, was men over het algemeen zeer positief over de nieuwste film van Audiard. Daarbij werd met name het acteerwerk van Cotillard en Schoenaerts zeer terecht de hemel in geprezen. Waar Stéphanie zich vooral kwetsbaar opstelt, is het Ali die als een soort tegenpool nogal gesloten en schijnbaar ongeïnteresseerd lijkt in de mensen om hem heen. Deze tegengestelde karakters, in combinatie met de complexe relatie tussen Ali en zijn zoon, zijn er verantwoordelijk voor dat de film de gehele speelduur weet te boeien.

Hoewel Audiard als regisseur zonder twijfel een vakman is, kan dat in dit geval helaas niet gezegd worden over zijn prestatie als scriptschrijver. Het verhaal, waar hij medeverantwoordelijk voor is geweest, ontvouwt zich namelijk op een standaardwijze en daarnaast deinst Audiard er niet voor terug om de kijker op een opzichtige wijze te manipuleren. Met name het middendeel lijdt hieronder, hoewel het hartverscheurende en magistraal gefilmde einde veel goedmaakt. Sowieso is het camerawerk van Stéphane Fontaine (Un Prophète) de gehele tijdsduur prachtig en ook de soundtrack van componist Alexandre Desplat (The Tree of Life) is uitmuntend. Overigens is de keuze om een tweetal nummers van de momenteel grootste indieband Bon Iver te gebruiken weliswaar opmerkelijk, maar tevens toepasselijk.

Met De Rouille et d’Os levert regisseur Jacques Audiard een film af die weliswaar minder is als zijn vorige film Un Prophète, maar die mede door de herkenbaarheid van het verhaal, de acteerprestaties en het prachtige camerawerk absoluut niet gezien kan worden als een mislukking. Toch had Audiard wat meer risico kunnen nemen door wat minder de geijkte paden te bewandelen. Het zijn voornamelijk de veilige en voorspelbare keuzes in het script die ervoor hebben gezorgd dat De Rouille et d’Os, afgezien van het indrukwekkende einde, geen blijvende indruk achterlaat.