Oslo, 31. August

Waar Nederlandse regisseurs zelden een toonaangevende rol spelen bij internationale filmliefhebbers, leveren Deense regisseurs al jarenlang verschillende schitterende films af. Het betreft hier voornamelijk dramafilms, waarbij Lars von Trier gezien kan worden als de bekendste Deense regisseur met films als Dogville (2003) en Melancholia (2011). De in 1968 overleden Carl Theodor Dreyer kan met meesterwerken als La Passion de Jeanne d’Arc (1928) en Ordet (1955) wellicht beschouwd worden als de beste regisseur. Hoewel Joachim Trier nog niet in de schaduw van deze grootmeesters mag staan, zijn de verwachtingen van Olso, 31. August hooggespannen, mede veroorzaakt door zijn hoogaangeschreven debuutfilm Reprise uit 2006.

De 34-jarige Anders (Anders Danielsen Lie) is een ex-drugsverslaafde die als onderdeel van een bijna afgerond rehabilitatieprogramma de stad Oslo mag bezoeken voor een sollicitatiegesprek. Gek genoeg start Anders zijn dag met een mislukte zelfmoordpoging. Dit tracht hij te doen door met een zware steen een meer in te lopen. De rest van de dag besluit Anders langs te gaan bij een aantal mensen die hij al een lange tijd niet heeft gezien. Tijdens deze gesprekken beseft hij welke kansen hij heeft verprutst in zijn leven.

Oslo, 31. August is geïnspireerd door de roman Le Feu Follet geschreven door Pierre Drieu la Rochelle uit 1931. In dit boek is het centrale personage Alain Leroy volledig genezen verklaard door zijn dokters en toch is hij ervan overtuigd om uit het leven te stappen. Met de tijd die hem rest trekt hij naar de stad Parijs, om te zien of zijn vrienden hem kunnen tonen dat het leven wel degelijk de moeite waard is.

Net als in Reprise, de debuutfilm van Joachim Trier, is ook in Oslo, 31. August de hoofdrol weggelegd voor de Noorse acteur Anders Danielsen Lie. In deze film draagt hij de film en dat doet hij zeker niet onverdienstelijk. Zijn sombere gelaat en troosteloze wijze van voortbewegen bepalen deels de toon van de film. De overige acteurs vervullen hun rol met verve, al kan niet gezegd worden dat ieder personage evenveel indruk maakt. Het zijn met name de personages vol levensvreugde die opvallen door de wijze waarop hun karakter botst met dat van Anders.

De film opent met een ode aan Oslo. Met behulp van een voice-over wordt op een prachtige wijze teruggegrepen naar de herinneringen van mensen die een bepaalde band hebben met de stad. Deze nostalgische trip eindigt abrupt met de ontploffing van een gebouw in de binnenstad. Met andere woorden is deze trip naar het verleden symbolisch voor het leven van Anders. Sowieso zit deze film vol symboliek en tegenstellingen. Of dat goed uitgewerkt wordt is grotendeels afhankelijk van de eigen interpretatie van de kijker.

Op papier is het verhaal van Oslo, 31. August veelbelovend. Enkele losstaande scènes voldoen ook zeker aan deze verwachtingen, zoals zijn hopeloze zelfmoordpoging in het meer en de prachtig gefilmde zonsopgang. Verder is er op technisch gebied vrijwel niets aan te merken op deze film. Toch maakt het eindresultaat onvoldoende indruk. Dit komt doordat het personage Anders simpelweg niet interessant genoeg is om een hele film te dragen en daarnaast doet het verhaal denken aan andere films die dit thema op een betere manier hebben uitgewerkt. Denk bijvoorbeeld aan de 25th Hour van Spike Lee uit 2002. Maar mede door het deels herkenbare thema en het rustige tempo van de film, is er voor de kijker voldoende ruimte voor momenten van reflectie op hun eigen leven. En dat is iets waar mensen tegenwoordig maar zelden tijd voor vrijmaken.