We Bought a Zoo
In We Bought a Zoo volgen we Benjamin Mee (Matt Damon) en zijn kinderen Dylan (Colin Ford) en Rosie (Maggie Elizabeth Jones). Benjamin's vrouw is een half jaar geleden overleden en Benjamin worstelt met het verlies en het overeind houden van zijn gezin, waarbij met name zijn zoon Dylan dreigt te ontsporen. Als Dylan van school gestuurd wordt besluit Benjamin dat een verandering van omgeving zijn gezin goed zal doen, hij gaat op zoek naar een droomhuis voor een nieuwe start. Als hij dat droomhuis vindt blijkt dit een aantal extra's te hebben, een dierentuin bijvoorbeeld... Hier begint het avontuur voor de familie Mee.
Bejamin Mee is geen arme man, anders koop je geen dierentuin, hij heeft een erfenis gehad van zijn vader en daarmee komt hij al een heel eind, maar er moet veel gebeuren aan de dierentuin, die veel achterstallig onderhoud en verouderde verblijven heeft. Ook een aantal dieren zijn behoorlijk op leeftijd, dus daar zijn ook nodige zorgen voor. Verder heeft Benjamin zijn handen vol aan zijn puberende zoon die veel moeite heeft met het verwerken van de dood van zijn moeder. Ook tegenover het personeel van de dierentuin moet Benjamin zich bewijzen, als dan ook nog eens het geld op blijkt te zijn lijkt hij aan het eind van zijn Latijn te zijn.
Regisseur Cameron Crowe heeft met onder andere Vanilla Sky en Jerry Maguire al bewezen dat hij films kan maken zonder overdreven sentimenteel te worden, dat lukt hem bij We Bought a Zoo niet, de film is mierzoet en drijft op een overdaad aan sentiment. Om te beginnen is daar Rosie, in het begin is zij nog wel schattig met haar vroegwijze opmerkingen, maar al heel snel ga je je juist daar aan ergeren, een te grote dosis schattigheid heeft het omgekeerde effect. Je kunt een film wel volgooien met dieren, vooral jonge dieren en zielige dieren doen het goed, vol vertederende kindermomenten, een rouwende weduwnaar en gevatte one-liners, maar daarmee heb je nog geen goede film.
Het script en de dialogen zijn zwak, en bij de regiekeuzes ligt de nadruk te veel op dat sentimentele, zo krijgen de acteurs te weinig ruimte om goed spel te laten zien, en dus blijft het acteerwerk bijzonder vlak. Dan zitten er ook nog eens een aantal figuranten in die een onbegrijpelijke rol hebben in het geheel. Wie is die vrouw in die roze pakjes? Als dat alleen het ballonnenvrouwtje is waarom komt ze dan de hele film in dat opvallend roze pakje door die film schuifelen? Als familiefilm is We Bought a Zoo denk ik wel geslaagd, kinderen houden van een zoete film met dieren.
