Bel Ami
Parijs, de jaren 1890. Ex-soldaat George Duroy (Robert Pattinson) is recentelijk teruggekeerd uit Algerije. Als hij bij toeval Charles Forestier (Philip Glenister) tegenkomt, die hij nog kent uit zijn tijd in de Franse kolonie, nodigt deze hem uit bij hem thuis te komen eten. Daar wordt hem de mogelijkheid geboden te werken voor de krant waar Forestier een belangrijke functie heeft. Duroy heeft hier echter geen kaas van gegeten en laat zich helpen door Madeleine (Uma Thurman), de vrouw van Forestier. Zij raadt hem aan eens met haar vriendin Clotilde (Christina Ricci) te gaan kennismaken en hij leert ook Madame Rousset (Kristin Scott Thomas), wiens man net als Forestier een belangrijke functie bij de krant heeft, kennen. Al snel wordt hem duidelijk dat hij zijn charmes aan kan wenden om hoger op de sociale ladder te komen in een naar macht, lust en geld verlangende wereld waar de vrouwen áchter de mannen de touwtjes in handen hebben.
Met Bel Ami lijkt Robert Pattinson zich te willen ontdoen van de imagoschade die hij bij filmliefhebbers heeft opgelopen door in de op bakvissen gerichte Twilight-reeks te verschijnen. De hoofdrol van egoïst Duroy in dit vol intriges zittende kostuumdrama - dat is gebaseerd op het al vaker verfilmde, gelijknamige boek van Guy de Maupassant uit 1885 - is dan een begrijpelijke keuze. Helaas voor Pattinson is Duroy een weinig uitgewerkt personage. Het is een eendimensionale, ongeïnteresseerde, onaardige zak die om niets of niemand geeft. Hij heeft gezien wat armoede is en wil rijk worden, c'est ça. Meeleven met zijn weg van bottom naar top is dan ook geen optie voor de kijker, maar vaststellen dat Pattinson beter kan acteren dan menigeen misschien zou denken wel.
Qua diepgang heeft ook Scott Thomas als Madame Rousset een prutrol. Haar platte personage valt als een blok voor de veel jongere Duroy en werpt zich zelfs letterlijk aan zijn voeten. Veel acteer-eer valt er niet te behalen voor Scott Thomas. Met de slinkse Madeleine heeft Thurman gelukkig iets beter materiaal in handen. Wat eveneens prettig is, is de audio-visuele stijl van de film die de theaterachtergrond van debuterend regisseursduo Declan Donnellan en Nick Ormerod verraadt. Er is weinig subtiele, maar nergens storende, muziek die het narratief ondersteunt. Er zijn zwoele, zaadvragende blikken van de dames en Pattinson wisselt zo'n beetje constant tussen de arrogante blik van een roofdier op zoek naar een prooi en een gekweld grimas omdat hij zich beseft dat hoogmoed voor de val kan komen.
Net zoals sommigen zich zullen storen aan het feit dat deze in Frankrijk spelende vertelling Engelstalig is, zal niet iedereen gediend zijn van de lichte theatraliteit van de film. Dat is nu eenmaal een persoonlijke voorkeur. Wat echter voor iedereen jammer is, is dat het scenario van Rachel Bennette soms wat te kort door de bocht gaat en enkele potentieel interessante zijpaden (bijvoorbeeld over de macht van de krant in vergelijking tot regeringen) onbetreden laat. Maar het puike acteerwerk, de verzorgde aankleding en de stemmige muziek maken dat deze gelikte produktie daar niet (te veel) onder lijdt.
