CD: Tindersticks - The Something Rain
Het waren de jaren negentig waarin Tindersticks kamerpop tot in de puntjes wist te perfectioneren. Met name de twee zelfgetitelde albums en Curtains hebben uiteindelijk de stempel op hun repertoire gedrukt. De ingetogen, haast mompelende, stem van Stuart A. Staples laat muziek zien in haar puurste vorm van kunst. De albums die volgden besloegen geen missers, maar daalden langzaamaan iets in niveau. Het in 2010 uitgebrachte Falling Down A Mountain bevatte zodoende een verzameling mooie songs, maar wist de fan toch minder te bekoren. Met The Something Rain lijkt het vuur in Tindersticks echter weer te branden als vanouds.
De aankondiging van Tindersticks hun negende studioalbum The Something Rain kwam gepaard met de video van hun nieuwe single 'Medicine'. De eenvoudig uitgespeelde melancholie door middel van zang en orkest smaakte niet alleen naar meer, het belangrijkst was dat het nummer liet horen dat hun stijl nog lang niet onder creatieve uitputting heeft geleden. Knap, want in een kleine twintig jaar heeft de band weinig afgeweken van hun huidige formule. Het nu hebben we het wel gehoord-gevoel lag dus op de loer bij wie de band al vanaf de begindagen volgt.
The Something Rain opent gewaagd met 'Chocolate', een spoken word-nummer. Een ruime negen minuten vertelt zanger Stuart A. Staples een filmisch en gedetailleerd beschreven verhaal over de dans tussen verleiding en (uitoefening van) lust. Een vertelling die langzaam uitmondt in een samenkomst van verwarde saxofoontjes. Onthullen hoe het verhaal zich ontvouwt zou haast als het verklappen van een filmplot zijn, dus zal ik mij beperken tot de afsluitende woorden: "I was never a breast man anyway." De kracht van dit nummer is dat het de luisteraar even uit evenwicht brengt, maar de laatste seconden toch weer een sussende grip weet uit te oefenen.
De daaropvolgende nummers bestaan elk uit warme arrangementen die wederom benadrukken waarom de sfeermuziek van Tindersticks zo gepast is voor filmsoundtracks. Voorgaand jaar hebben zij nog een muziekverzameling uitgebracht met nummers die muzikale ondersteuning boden voor werk van regisseuse Claire Denis.
Staples zijn stem wordt tijdens het nummer 'Show Me Everything' bijgestaan door de soulvolle "Show me"-chants van Gina Foster. De elektrische gitaar versterkt geleidelijk in intensiteit en wordt bijgestaan door de immer climaxerende saxofoon. Zeker niet onverdienstelijk is de additionele vrouwenzang, die ook 'This Fire Of Autumn' net die extra emotievolle impulsen geeft die de emmer met zielenwater bijna doet overlopen.
Naast de vakkundige dichtgetimmerde songs telt het album ook een aantal nummers die ruimte overlaten voor atmosfeer. Het zijn mede deze soundscapes waarin de band zich gedreven toont. Het uptempo 'Frozen' lijkt Staples haast tot waanzin te drijven met een herhalende "If I could just hold you". De door elkaar roepende blaasinstrumenten staan hem hierin bij. Langzaam sterft de zang, vergezeld door de instrumentatie, af. Het gevoel van groeiende, maar vaak anticlimaxerende hoop wordt in nummers als deze bekwaam blootgelegd.
'Come Inside' introduceert zich als ingetogen liedje, maar ontpopt zich langzaam tot een prettig uitgesponnen jazzmoment. Merkwaardig is afsluiter 'Goodbye Joe', welke volledig instrumentaal is en op een lounge-achtige manier de eerder opgeroepen donkere wolken probeert te verdringen. Denk aan de achtergrondmuziek van een leeglopende zaal nadat het doek is gevallen. Wat nog mist is het roezemoezende napraten van een geïmponeerd publiek.
De beklemmende arthousesfeer die zich om elk lied hult maakt van The Something Rain waarschijnlijk hun beste plaat sinds het in 1999 uitgebrachte Curtains. Vooral in koude maanden als deze kan er veel warmte gehaald worden uit de arrangementen, de zang en de allesomvattende ambiance. Hartverwarmend, op momenten net zo hartverscheurend, maar altijd met een zekere klasse die weinig artiesten kunnen evenaren.
