Tyrannosaur
Weduwnaar Joseph die geplaagd wordt door woedeuitbarstingen, een groot alcoholprobleem heeft en zelfdestructieve neigingen, lijkt alle controle te verliezen over zijn leven. Zijn drang naar geweld brengt hem keer op keer in de problemen. Wanneer het op een dag weer goed mis gaat, hij een ruit ingooit van een postkantoor, een groep jongens bedreigt en daarna wegvlucht, rent hij het winkeltje in van Hannah. Wat beide niet kunnen vermoeden is dat dit hun leven voorgoed zal veranderen.
Joseph (Peter Mullan) is een weduwnaar en alcoholist en houdt wel van een gokje. Als hij ‘s avonds een wedkantoor met ruzie verlaat, verliest hij zijn zelfbeheersing en botviert hij zijn woede en frustratie af op het eerste wat hij in het oog krijgt. Na deze geweldsexplosie komt hij tot inkeer dat hij zijn gedrag moet veranderen en probeert zijn woedeaanvallen en temperament de baas te zijn.
Toch gaat het weer fout als hij in de plaatselijke pub probeert te genieten van een biertje en het aan de stok krijgt met een groepje jongens. Op het moment dat hij bijna een poolkeu in de mond van zijn belager probeert te duwen beseft hij waar hij mee bezig is, rent de zaak uit en vlucht het kringloopwinkeltje in van de rustige en gelovige Hannah (Olivia Colman). Haar manier van kalmte en haar christelijke normen en waarden doen Joseph bedaren. Tegelijkertijd gaat er een soort walging door Joseph heen, als hij erachter komt dat Hannah uit een nette buurt komt, alles voor elkaar heeft, haar geloof toewendt tot de Heer en dat ze uit het decadente milieu komt wat hij zo verafschuwt. Vloekend en tierend stormt Joseph haar winkel uit. De volgende ochtend staat hij weer op de stoep en Hannah laat hem binnen.
Wat eerst een toevallige ontmoeting leek, ontwikkelt zich in een haat-liefdeverhouding waarin duidelijk wordt dat de twee, los van elkaar, worstelen met vragen. Gaandeweg geven ze steeds meer hun ziel bloot en het vertrouwen groeit. Als Hannah op een dag bij Joseph thuis aanbelt, kan hij niet vermoeden wat dit voor effect zal hebben op hun vriendschap.
Zo nu en dan verschijnt er een film die de kijker écht raakt. Emotioneel raakt. Dat je met beide benen weer op de grond gezet wordt en echt nadenkt over de inhoud van de film. Waarvan het scenario goed geschreven is, de hoofdrollen perfect zijn ingevuld en de regisseur het verhaal precies die kant op laat gaan die de kijker wenst. Tyrannosaur stelt op geen enkel punt teleur. Paddy Considine (Dead Man’s Shoes) brengt met dit gitzwarte drama een juweeltje uit. Hij geeft in zijn regiedebuut, dat gebaseerd is op zijn korte film Dog Altogether, een keiharde blik op de realiteit en op het gezegde ‘ieder huisje heeft zijn kruisje'. Tyrannosaur grijpt je in de eerste minuut al bij de strot en je wordt meegesleurd in het uitzichtloze en zeer gewelddadige leven van Joseph, voortreffelijk wordt gespeeld door Peter Mullan, die uit zijn eigen acteerschaduw stapt en met deze rol zichzelf op de kaart speelt.
Considine brengt de film zoals het is; grauw, grimmig, hard en meedogenloos. ‘Fuck this’ en ‘fuck that’ maar ergens tussenin proef je telkens een vleugje hoop. Die hoop wordt prachtig én krachtig vertolkt door Olivia Colman (Hot Fuzz) als Hannah. Er hangt een bepaalde ongemakkelijke sfeer in het begin, maar dit gevoel verandert langzaam als de kijker beseft dat elke toevallige ontmoeting een reden heeft. Considine als regisseur geeft met Tyrannosaur zijn visitekaartje af op A3 formaat. Wereldwijd geprezen op filmfestivals en één van de grote winnaars op het Sundance International Film Festival. Tyrannosaur heeft als film misschien niets te maken met een dinosaurus, maar wel met zijn formaat: groots.
I prayed for you last night. God loves you.
