J. Edgar
De machtigste man op aarde, zo werd hij ooit genoemd, John Edgar Hoover. Als directeur van de FBI (Federal Bureau of Investigation) was hij niet alleen een doorn in het oog van veel criminelen, ook een aantal Amerikaanse presidenten en beroemdheden waren niet veilig voor hem. Voor zijn eigen veiligheid bewaarde Hoover dossiers met belastende informatie die hem bescherming zou geven tegen iedereen die hem dwars probeerde te liggen. Niet alleen zou hij de langstzittende directeur ooit worden van de FBI (tot aan zijn dood in 1972), ook zou hij uitgroeien tot een waar icoon, waar tot de dag van vandaag zijn naam nog steeds nagalmt in de wandelgangen van het FBI hoofdkantoor in Washington.
De hoofdrol van J. Edgar Hoover wordt gespeeld door Leonardo DiCaprio (Titanic, Inception), die weer in de huid kruipt van een Amerikaans icoon. Na Howard Hughes in The Aviator, speelt hij nu met karakter de hoofdpersonage en weet de kijker te boeien met zijn performance. Onder regie van Clint Eastwoord (Million Dollar Baby, Invictus), die de laatste tijd vaker periodieke onderwerpen uitkiest voor zijn films, komt de eerste samenwerking redelijk tot stand. De film ademt het tijdsbeeld, geeft een goed beknopt overzicht van zijn leven (en privéleven) en voor kijkers die niks wisten over hem, is er in ruim twee uur een duidelijk beeld van zijn levensverhaal geschetst.
Na een reorganisatie van de FBI wordt de jonge Hoover gevraagd om de positie in te nemen van nieuwe directeur. Hoover stelt onmiddelijk eisen om zijn positie zo veel mogelijk te versterken en macht naar zich toe te trekken, maar ook om het bureau dusdanig te verbeteren in bijvoorbeeld nieuwe opsporingstechnieken en uitstraling. Hij neemt Helen Gandy (Naomi Watts) aan als zijn privésecretaresse die tot aan zijn dood niet van zijn zijde zou wijken. J. Edgar wordt verteld in verschillende tijdslijnen, gezien door de ogen van Hoover zelf, als hij terugblikt op een carrière van bijna veertig jaar. We zien in het heden hoe hij zijn biografie laat schrijven. Dan krijgen we weer wat scènes uit het verleden, hoe hij Clyde Tolson, gespeeld door Armie Hammer (The Social Network), ontmoet. Clyde was vanaf zijn aanstelling tot Hoovers dood vicedirecteur van de FBI. De vriendschap van de twee wordt op een bijzondere manier verteld. Ook de speciale band die hij heeft met zijn moeder komt naar voren. Verder komen een aantal grote zaken van de FBI voorbij, zoals zijn connecties met de familie Kennedy, zijn mening over Martin Luther King en de ontvoering van Charles Lindberghs twee jaar oude zoontje, waardoor duidelijk wordt wat precies de invloed van Hoover is geweest. Naarmate Hoover ouder wordt en meer macht krijgt, ontdekt hij dat de liefde voor zijn werk ook opofferingen eist.
Door de vluchtige montage, die zich niet beperkt tot één tijdslijn, blijft je aandacht bij de film. Wat ook zeker gezegd mag worden is dat Leonardo DiCaprio’s make-up als de oude Hoover fantastisch is. Armie Hammer, die na The Social Network weer in een grote film speelt, overtuigt als Clyde Tolson. Eastwood weet als geen ander een perfect beeld te schetsen van de tijdsgeest. De trage opbouw van shots doet denken aan Changeling (ook uit de stal van Eastwood met in de hoofdrol Angelina Jolie). Kritisch bekeken is het algemene gevoel van de film oké. Gewoon oké. Niet slecht maar zeker ook niet briljant. De Golden Globe-nominatie voor DiCaprio is terecht, hier geen twijfel over, maar het zal geen nominatieregen opleveren zoals bij The Aviator. Dat gevoel krijg je niet bij deze film. Wat wel zal bijblijven is dat de kijker beter zal begrijpen waarom J. Edgar de ‘meest machtige man van de wereld’ werd genoemd.
Do I kill everything that I love?
