Sherlock Holmes: A Game of Shadows
Sherlock Holmes is terug in een verhaal dat hem tegenover zijn aartsvijand James Moriarty opstelt. In een actierijk avontuur dat Holmes en Watson in grote problemen brengt moeten ze Moriarty's plannen weten te ontrafelen en vervolgens voorkomen.
Toen in 2009 Sherlock Holmes onder regie van Guy Ritchie in de bioscopen verscheen werd al snel duidelijk dat dit geen reguliere verfilming was van Sir Arthur Conan Doyle's meesterdetective. In de eerste scènes toonde Ritchie al dat Holmes, zo slim en berekenend als hij is, zijn kennis en inzicht gebruikt om een gevecht met een veel sterkere gast effectief te winnen. Zijn denkproces werd in beeld gebracht: klap tegen de slaap om de tegenstander te verwarren, stomp in de maag om 'm te laten zakken, ram tegen de kaak om deze te breken. Deze Sherlock, neergezet door Robert Downey Jr., was een vechtersbaas, eentje die niet alleen speurt, nadenkt, aanwijzingen geeft, maar die zich volop in de strijd mengt.
Het werkte; hoewel de kritieken wisselend waren met voornamelijk aanmerkingen op het feit dat de film veel focus op actie legde, is Sherlock Holmes op het moment van schrijven Guy Ritchies financieel meest succesvolle film. Een tweede deel was dan ook niet verwonderlijk.
In het vervolg ligt de focus zo mogelijk nog meer op actie. Nu het publiek bekend is met deze benadering van Holmes hoeft er niet meer inleidend gedaan te worden en is er ruimte voor een film waarin de plot soms letterlijk vertraagt om plaats te maken voor actie.
Sherlock Holmes: A Game of Shadows draait om de vete tussen Holmes en zijn aartsvijand, Professor James Moriarty. Deze werd in de eerste film al licht geïntroduceerd, maar die voorkennis is niet vereist voor het zien van deze film. Zoals in alle Holmes-adaptaties is Moriarty Holmes' evenknie: net zo briljant en berekenend, een ware uitdaging voor Holmes waarbij pogingen om de detective te misleiden nog wel eens willen slagen, maar Moriarty is een crimineel. Een gewetenloze, kwade meestercrimineel, wat hem wellicht in het voordeel stelt tegenover Holmes. En als het niet dat is, dan is het wel zijn netwerk van handlangers die zijn zorgvuldig geplande acties voor hem uitvoeren en feitelijk een grote criminele organisatie vormen.
Moriarty lijkt voornamelijk twee doelen te hebben in deze film: naast dat hij de strijd tegen Holmes op een eervolle manier wil winnen -- Holmes gewoon laten omleggen door een handlanger is hem te min, hij wil het op een wijze doen die hen beiden siert -- is hij in het bezit van een wapenarsenaal dat hij wil verkopen aan oorlogvoerende landen. Dat laatste leidt ertoe dat hij graag een oorlog ontketent en daarin is tegelijk Holmes' belangrijkste taak besloten: voorkomen dat Moriarty hierin slaagt.
Guy Ritchie liet in Sherlock Holmes al zien een groot deel van de filmbeleving te laten rusten op zijn weergave van de situatie: slow-motion, veel actie en een steampunk-stijl die, hoewel duidelijk Victoriaans, alles behalve stoffig is. In dit deel is nog meer van het verhaal gewijd aan actie en explosief geweld, op een manier die qua stijl soms doet denken aan Zack Snyders Sucker Punch. Inderdaad; de manier waarop uitgebreide setpieces gelardeerd worden met gevechten, spektakel, explosies en slow-motion lijken soms direct afkomstig uit een pagina van Snyders draaiboek. Verschil met deze film is echter dat alles veelal ten dienste staat van het verhaal, waar dat bij Sucker Punch voornamelijk andersom is. Bovendien heeft Ritchie de hulp van componist Hans Zimmer (bekend van onder andere de Pirates- en Dark Knight-filmseries) om de visualisatie muzikaal aan te kleden.
Het resultaat is een spectaculair interessante film: Holmes is onverminderd de man die alles waarneemt, interpreteert en gebruikt om raadsels op te lossen, maar ook de vechtersbaas die zich effectief uit situaties redt. Net als in het eerste deel neemt Ritchie ons mee in de denkwereld van de meesterdetective. Een groot deel van de plot draait, tussen alle actie door, ook om het uitvogelen van de intenties van Moriarty en de betrokkenheid van andere personages. Soms levert dat een gebrek aan overzicht op maar dat wordt in de meeste gevallen al snel goedgemaakt door verklaringen of simpelweg een prachtige actiescène.
Sherlock Holmes: A Game of Shadows is een film die de hardcore Sherlock Holmes-fan wellicht nog steeds niet helemaal tevreden zal stellen, maar die zou op basis van de eerste film toch al geen interesse in het vervolg hebben. Wat rest is een publiek dat geïnteresseerd is in een boeiend verhaal, stijlvol en spectaculair weergegeven door een regisseur met een duidelijke visie, ondersteund door een goede cast en een prachtige soundtrack. Een publiek dat z'n zin krijgt.
