Drive

De eenling Driver (Ryan Gosling, die momenteel ook met George Clooney's The Ides of March en Steve Carell-vehikel Crazy, Stupid, Love. in de bioscopen te bewonderen is) heeft twee part-time baantjes. Overdag is hij stuntcoureur in Hollywood en 's avonds is hij de bestuurder van vluchtauto's voor criminelen. Hij wordt verliefd op zijn mooie buurvrouw Irene (Carey Mulligan) en trekt veel met haar en haar zoontje Benicio (Kaden Leos) op. Totdat Irenes echtgenoot Standard (Oscar Isaac) zijn gevangenisstraf heeft voltooid en vrijkomt. Driver kent zijn plaats en laat Irene voortaan met rust. Maar als hij Standard volledig in elkaar gerost aantreft en deze zijn hulp nodig heeft om van een aantal maffioso af te komen, besluit Driver te helpen. Voor Irene en Benicio. Al snel wordt duidelijk dat dit een heldhaftige maar vooral levensgevaarlijke beslissing is.

Drive - Poster

De zinderende scène voor de aantiteling, waarin Driver in zijn vluchtauto wacht op een tweetal inbrekers en vervolgens de politie moet afschudden, zet meteen de toon. Actiethriller/misdaaddrama Drive is spannend, broeierig en heeft een koele, zwijgzame held die wellicht het beste valt te omschrijven als de stadse tegenhanger van Clint Eastwoods Man With No Name uit Sergio Leones Dollars-trilogie, maar dan zonder vuurwapen. Een zwijgzame zwerver zonder zichtbare emoties die, zo blijkt later in de film, het nodige (en groffe) geweld niet schuwt. Ryan Gosling is dan ook dé grote troef van deze film. Hij is simpelweg perfect als de übercoole, tijdloze, naamloze einzelgänger met het hart op de goede plek.

Hij en zij

Een puntje van kritiek echter is het personage Irene. Zij is weinig meer dan de standaard girl next door (in dit geval dus letterlijk) die de motivatie is voor de hoofdpersoon om zich in de ellende te storten zodat er überhaupt een verhaal te vertellen valt. Belangrijk, maar weinig boeiend. Het prima acteerwerk van Mulligan kan daar niets aan veranderen. Wat tevens jammer is, is het overacteren van Ron “Hellboy” Perlman. Dat zijn maffiabaas Nino een eendimensionaal personage is waarvan het wemelt in het misdaad/actiegenre, is geen ramp. Het scenario moet het nu eenmaal niet van diepgang, maar van een constant onheilspellende sfeer hebben. Edoch, Perlmans weinig subtiele spel benadrukt de leegheid van zijn rol te veel. In de eveneens dit jaar in de bioscoop verschenen prutfilm Season of the Witch kwam het nog van pas dat hij acteerde alsof hij het script niet al te serieus nam, daar was namelijk alle reden toe bij dat ronduit paupere verhaal. Drive daarentegen verdient dat niet.

Stoere driver

Want ondanks het feit dat het hier welbeschouwd om een - ondanks enkele intrigerende plotwendingen - redelijk standaard verhaal gaat en de hype iets groter is dan de kwaliteit van de film, maken de briljante hoofdrol van een geweldige Gosling, de spaarzame dialogen, een patente soundtrack, de nachtelijke straten van Los Angeles en een aantal zeer korte, maar uitermate heftige en totaal uit het niets komende gewelddadige scènes van Drive een genreoverstijgende productie. Vergelijkingen met onder meer meesterregisseur Quentin Tarantino zijn begrijpelijk, maar net als de Kill Bill-maker heeft regisseur Nicolas Winding Refn een volkomen eigen stijl, waardoor het zeer sfeervolle Drive meer wordt dan de som der delen.