CD: Mastodon - The Hunter
Twee jaar geleden leverde het progressieve metalkwartet Mastodon met Crack The Skye een absoluut topalbum af. Diverse media in binnen- en buitenland verkozen het tot album van het jaar, waaronder het toonaangevende Metal Hammer. Deze week verscheen de opvolger The Hunter. Tijd voor een oordeel op FOK!
Zoals het vorige album nog was opgedragen aan Skye Dailor, het zusje van drummer/zanger Brann, die op 14-jarige leeftijd zelfmoord pleegde, is The Hunter een eerbetoon aan de broer van gitarist Brent Hinds, die gedurende de opnamen overleed aan een hartstilstand toen hij op jacht was. De titel en teksten zitten dus vol met verwijzingen. Volgens Brann Dailor, die een groot aandeel heeft in de songwriting, is de nieuwe cd muzikaal minder complex dan de vorige. En dat is zeker waar, maar dit is dan ook geen conceptalbum. Korter en minder uitgesponnen, zo klinken de nieuwe nummers. De cd opent overigens wel in de stijl van Crack The Skye. Het nummer 'Black Tongue' sluit er naadloos bij aan en sleurt je als het ware meteen weer de ruimte in met haar zware, maar zweverige gitaarlijnen en haar prachtige samenzang. Eigenlijk wordt op vrijwel alle songs weer volop geexperimenteerd met harmonieuze en cleane zang. Die eerder ingeslagen weg volgt de band op dit album dus verder.
Muzikaal liggen naast 'Black Tongue' de songs 'Stargasm' en de instrumentale afsluiter 'The Sparrow' ook in de lijn van de heerlijke bombastische psychedelica waarmee Mastodon ons op het vorige album trakteerde. 'Creature Lives' overstijgt het zelfs en wordt bijna avant-garde door bliepjes en piepjes en een zangkoor. Maar de heren uit Atlanta komen meerdere malen verrassend uit de hoek. Dat gebeurt meteen al na de opener, want op de twee daaropvolgende tracks laat de band zich van haar beste progressieve kant zien. 'Curl Of The Burl' is meer dan sludge metal, het is ijzersterke stoner rock dat zich met Queens Of The Stone Age kan meten. Het nummer erna, 'Blasteroid', heeft een hoog Foo Fighters gehalte, maar de melodie is zo aanstekelijk dat je er makkelijk in meegaat. Bovendien, draait het refrein 180 graden en volgt er hysterisch gekrijs met onnavolgbare roffelende drums en gaan we meer naar rauw werk zoals op Leviathan (2004). De wat snellere songs, 'Bedazzled Fingernails' en 'Spectrelight', aan het eind van het album neigen ook meer naar de oude stijl. Op 'Spectrelight' is overigens vaste gast Scott Kelly van Neurosis te horen.
Het middenstuk van het album bestaat vooral uit songs die een mooi midden houden tussen psychedelische rock en de apathische metal uit de beginjaren. De titeltrack 'The Hunter' is intens boeiend net als 'The Thickening'. 'The Octopus Has No Friend' start lekker ruig en droomt vervolgens heerlijk weg door het refrein waarbij de zang als gevolg van een effect als een robot klinkt. Bij 'All The Heavy Lifting' is het andersom, na een spacy begin zit er, zoals de titel al zegt, een lekker heavy middenstuk in, wat al meer in de buurt van klassieke heavy metal komt. Ongeveer halverwege de cd word je met 'Dry Bone Valley' weer op een compleet ander been gezet. Hier wordt een zeer geslaagde brug tussen stoner en alternatieve rock geslagen.
Na 13 tracks en in totaal 53 minuten is de koek dan al weer op, maar de ietwat korte lengte is de heren vergeven. De cd heeft danige kwaliteit om de tijd te vergeten. Daarnaast is de productie supervet. Ook op dat vlak verrast Mastodon, want Mike Elizondo zat achter de knoppen. Hoewel Elizondo ook een metalband als Avenged Sevenfold produceerde, is hij toch vooral bekend van heel ander werk, zoals Alanis Morisette, Maroon 5 en 50 Cent.
The Hunter is een ijzersterke stap in de carrière van Mastodon. De band barst werkelijk van de creativiteit. Het is betoverende metal dat tegelijkertijd het genre ontstijgt. Om af te sluiten met een quote uit een review van Mike Diver (BBC): 'Don't like metal? You might just love Mastodon!'
