CD: Machine Head - Unto The Locust

Er zullen weinig metal fanaten zijn die de klassieker Burn my eyes (1994) van Machine Head niet in hun collectie hebben. De band rondom frontman Rob Flynn presenteerde op dat album zeer verfrissende thrashmetal. Sindsdien heeft de band zich behoorlijk ontwikkeld en tal van invloeden in hun muziek verwerkt. Hoewel er door de jaren heen ook kritiek was van fans en de media, dat de band iets te veel hun roots zouden hebben achtergelaten, wist Machine Head met de laatste twee albums menig vriend en vijand te verrassen. Op Through The Ashes Of Empire (2003) en vooral The Blackening (2007) lieten de heren horen hoe puur metal kan zijn. Na vier jaar wachten heeft dan nu eindelijk het zevende album Unto The Locust het daglicht gezien.

In navolging van de laatste twee albums, presenteert de band ook op Unto The Locust lange uitgesponnen songs. Het enige is dat met zeven songs en een totale tijd van 48:06min. dit toch een aanzienlijk kortere cd is geworden. Dit mag meteen ook als kritiekpunt gelden, want er hadden best nog een nummertje of twee bij gemogen. Muzikaal gezien valt er echter wel een hoop te genieten. Dit nieuwe materiaal is minder duister dan de songs op de laatste twee albums, ondanks dat de cd opent met een a capella koortje met de Latijnse tekst 'Sangre Sani', alsof het filmmuziek is voor een nieuw deel van The Omen. Na deze intro, onderdeel van de opener 'I am Hell (Sonata in C#)', valt er een loodzware breakdown in waar Flynn zijn eerste woorden overheen brult. Maar de hoofdmoot van het langste nummer van cd zijn ultrasnelle thrashpartijen en solo's. Misschien klinkt het hier en daar iets te geforceerd, maar de passie waarmee het gebeurd is meer dan welkom. Het nummer eindigt met een typische slepende breakdown, zoals we die van Machine Head gewend zijn. Met het eerste nummer maakt de band haar bedoelingen voor de rest van de cd flink duidelijk, namelijk een flinke dosis agressie.

De agressie op dit album wordt niet alleen vertaald naar puur snelle thrash. Eigenlijk bestaat naast de opener alleen het nummer 'This Is The End' uit louter snelle stukken. De andere songs worden met name gekenmerkt door veel opmaat en een enorm portie groove. Vooral de groovy partijen doen sterk denken aan de hoogtijdagen van Pantera. 'Locust' is hier een zeer goed voorbeeld van met haar zeer swingende riff in de lijn van Pantera's meesterwerk Vulgar Display Of Power. Ik zou het geen plagiaat willen noemen, maar een mooi eerbetoon aan Pantera's meesterbrein Dimebag Darrel (R.I.P.). Verder heeft het nummer een melodieus refrein, zoals het nummer 'The Blood, The Sweat, The Tears' van het derde album The Burning Red (1999). Van de meeste nummers op deze nieuwe cd bestaat het refrein overigens uit melodieuze zanglijnen, een derde kenmerk van deze cd. De melodieuze zang in combinatie met frivole gitaarriffs en roffelend drumwerk doen bij tijd en wijlen ook wel wat denken aan Mastodon (wiens nieuwe cd later deze week op FOK! besproken zal worden). Nummers als 'Be Still And Know'' en 'Pearl Before Swine' hebben er wel wat weg van. Ook op de afsluiter 'Who We Are' zijn die invloeden bij vlagen te horen. Ook hierbij geldt dat het geen jatwerk is. Het is een prima aanvulling waarbij het typische Machine Head geluid niet verloren gaat.

Het vierde muzikale ingrediënt van deze cd zijn de klassieke metal invloeden in de vorm van intro's en terugkerende twingitaren, zoals die in het nummer 'Be Still And Know' te horen zijn. Er is zelfs ruimte voor een min of meer klassieke metal ballad in de vorm van het mooi ingetogen 'Darkness Within'. Alles bij elkaar opgeteld, hebben we hier met een best veelzijdig album te maken die een prima mix vormt van alles waar Machine Head al bijna twintig jaar voor staat; snelle thrash, klassieke metal, groove en veel melodie. Of schuilt hierin ook misschien de kritiek, dat het iets te geknutseld gevarieerd is, zodat nummers soms te veel uit losse stukken bestaan en de tracks onderling minder samenhang bevatten? Het zou kunnen, maar het valt moeilijk te ontkennen, dat dit een prettige metalplaat is.

Unto The Locust is uiteindelijk een zeer verdienstelijke opvolger geworden van The Blackening. Machine Head is gewoon nog steeds een van de belangrijkste metalbands op deze planeet. De cd biedt goede hoop op een heerlijk avondje bangen en moshen in het Eindhovense Klokgebouw, 28 november a.s. Natuurlijk is er voor de diehard fans nog wat extra. Er is ook een special edition in omloop met drie bonustracks; een akoestische versie van 'Darkness Within' en twee covers, 'Witch Hunt' (Rush) en 'The Sentinel' (Judas Priest).