Film: The Future
De wat eigenaardige middendertigers Sophie (Miranda July) en Jason (Hamish Linklater) hebben besloten een zwerfkat die nog ongeveer een half jaar te leven heeft te adopteren. Op de dag dat ze het beestje - dat ze Paw-Paw noemen en dat middels de stem van July haar gedachten uit - willen ophalen, krijgen ze te horen dat ze de kat over een maand pas mee kunnen nemen vanwege het gips om het linkerpootje. Ook wordt hen verteld dat Paw-Paw in plaats van zes maanden nog makkelijk vijf jaar kan blijven leven. Dit jaagt Sophie en Jason de stuipen op het lijf. In hun eigen woorden: “We'll be forty in five years. Forty is basically fifty and then... that's it for us”. Ze besluiten dat de maand die hen nog rest hun laatste kans is om te doen wat ze altijd al wilden doen met hun leven. Maar wat is dat eigenlijk? En gaat dat wel goed? Zeker als Sophie vijftiger Marshall (David Warshofsky) ontmoet, komt hun relatie onder druk te staan.
Ondanks hun dromerig-poëtische levensstijl en artistiek-intellectueel verantwoorde look zijn Sophie en Jason typische exponenten van de zogeheten Generatie X, ook wel de Verloren Generatie genoemd. De hoofdpersonen van het ietwat vervreemdende drama The Future (van hoofdrolspeelster en scenarioschrijftster Miranda July, die eerder Me and You and Everone we Know maakte) hebben geen grote idealen waarvoor ze de barricade op gaan omdat ze domweg alles al hebben. Hun eigen, persoonlijke ontwikkeling, dát is het belangrijkste. En dus neemt een, laten we zeggen, curieus geklede Sophie zich voor om dertig dagen te dansen en hier een YouTube-reeks van te maken terwijl Jason langs de deuren gaat om mensen te werven voor een stichting voor het behoud van bomen. Ondertussen zit de arme Paw-Paw te wachten tot de dertig dagen voorbij zijn en vertelt ze de kijker met die ontzettend lieve, krakende stem haar levensverhaaltje.
July en Linklater zijn perfect gecast als de bohémien-achtige naïevelingen die wel leven met Facebook en laptops maar toch niet in dezelfde wereld leven als de kijker. De met een melancholisch gemoed rondlopende Sophie en Jason leven namelijk in een magisch-realistische omgeving waar een shirt kan kruipen en de tijd kan worden stilgezet. Hoe charmant en prettig curieus hun wereld ook is, het is ook een beetje vergezocht en af en toe sullig. Twee volwassen mensen van een jaar of vijfendertig die zich gedragen als pubers die niet weten wat ze met zoveel vrijheid aanmoeten en oprecht denken dat het leven na je veertigste voorbij is. Kom op zeg! En sowieso, als ze echt zoveel van elkaar houden en nog maar een maand over hebben, waarom gaan ze niet samen reizen? Of oude vrienden en/of familie opzoeken? Of elkaar suf neuken?
De rare Sophie en Jason zijn wellicht intrigerend te noemen, sympathiek zijn deze navelstaarders niet echt. Gelukkig is een aantal rake grappen dat wel. Bijvoorbeeld als Sophie internet in de ban doet en zichzelf en Jason nog een uur geeft om de meest noodzakelijke informatie op te zoeken nu het nog kan. Als hij na een ogenblik denken ineens snel wat intikt, weet Jason te melden dat “Christmas falls on a Tuesday this year.” Desondanks zou de film het niet kunnen rooien zonder het liefste en schattigste personage, Paw-Paw. Het op een veilige thuishaven wachtende, vertederende zwerfkatje met een zielig pootje in het gips en een krakend stemgeluid ontroert en brengt daarmee deze eigenzinnige productie eigenpotig op een hoger niveau. Waarmee het echter nog geen topniveau is, daarvoor is de plot te infantiel.
