CD: Sungrazer - Mirador
Het kan soms snel gaan binnen de muziekwereld. Dat hebben de mannen Rutger Smeets (gitaar), Hans Mulders (drums) en Sander Haagmans (bas), beter bekend als Sungrazer, wel gemerkt. Na begin 2009 de band te zijn begonnen, stonden ze in 2010 al op Pinkpop te spelen. Ook mochten ze het luidruchtigste optreden van 'De Wereld Draait Door' verzorgen en hebben ze in het voorprogramma gestaan van stonergrootheden Fu Manchu en Karma to Burn. Als klap op de vuurpijl hebben ze datzelfde jaar getekend bij Elektrohasch Records. Hét label voor psychedelische muziek. Dit snelle succes was het resultaat na de release van hun eerste zelfgetitelde album. Een jaar later is het tijd voor alweer hun tweede langspeler, genaamd Mirador.
Zoals te horen is op openingstrack 'Wild Goose' gaat Mirador duidelijk verder waar 'Sungrazer' eindigde. Ook op dit album zetten de stevige grooves weer de toon. Sungrazer lijkt een talent te hebben voor het verzinnen van riffs en neemt de tijd om deze tijdens hun nummers te ontwikkelen. Tijdens het luisteren van de cd is er een duidelijk patroon merkbaar. Ze starten een groot deel van hun nummers met riffs die doen terugdenken aan stonerpionier Kyuss. Het harmonieuze samenspel van fuzzgitaar en bas, plus de constante aanslagen van Hans' cimbalen zorgen voor een intense ervaring. De samenzang van Rutger en Sander wekt als nuance een sussend effect op. Na de riffs en refreinen wordt er vervolgens tijd uitgetrokken om een psychedelische jam op te zetten. Deze jams voelen als een verademing tussen al het gitaargeweld, en zetten een atmosferisch en psychedelisch landschap neer, dat zich prima kan identificeren met de albumhoes.
De daaropvolgende track 'Octo' is geheel instrumentaal, de bas werkt hier stevig door om de melodieuze gitaar bij te staan. Het nummer 'Sea' begint met een lager tempo, maar laat zich snel opbouwen. Dit nummer is voor het merendeel gebaseerd op één riff. Deze vorm van repetitie doet aan de constante herhalingen binnen het krautrockgenre denken. Zo ook bij de titeltrack 'Mirador' die voortgestuwd wordt door de baslijn. De climax van het album, genaamd 'Behind', duurt een kleine 14 minuten. De eerste paar minuten bouwen rustig op, een voorbode van een jam die wederom speelt met atmosfeer. De muziek verstevigt subtiel, om vervolgens weer in variant van diezelfde riff zijn climax te vinden. Naarmate het nummer vordert is er een verandering in de stijl van percussie merkbaar. Vervolgens trekken zij een muur van fuzz op. Op de afsluiter '34 & More' maakt Sungrazer ruimte voor wat subtiele experimenten. Zo zingt ene Willem Philipsen mee, ookal is deze extra zang nauwelijks kenmerkend te horen. Ook is er sprake van applaus dat haast willekeurig door het nummer gemixt lijkt te zijn.
Sungrazer heeft met Mirador bewezen dit applaus verdiend te hebben. Met een album die een stuk stabieler staat dan zijn voorganger hebben zij laten horen een naam te zijn binnen het stonergenre waar wij als Nederlander trots op mogen zijn. Mocht er in de toekomst nog een album komen, hoop ik wel dat zij het experiment nog wat meer op zullen zoeken. Want hoe sterk het album ook is, zijn de producties en patronen soms nogal veel van hetzelfde. En als er op dit moment één band is die experimentele muziek aantrekkelijk voor een breed publiek maakt, dan is het Sungrazer wel.
