DVD: Crash (seizoen 1)

In 2004 was de ensemblefilm Crash, over de raciale problematiek in het uitermate multiculturele Los Angeles, terecht een succes dat onder meer de Oscar voor de Beste Film won. In 2008 kwam het eerste seizoen van de serie Crash op de Amerikaanse televisie, een jaar later gevolgd door een tweede en laatste reeks afleveringen. Vorige maand kwam - overigens zonder extra's, afgezien van drie filmtrailers - het eerste seizoen in ons land uit op dvd. Los Angeles blijkt nog altijd het decor, regisseur Paul Haggis is nu producent en acteur Don Cheadle co-uitvoerend producent, maar de personages van de film zijn niet teruggekeerd. Ook het aantal grote namen dat meewerkt is drastisch verminderd. Had de film mensen als Sandra Bullock, Matt Dillon en Brendan Fraser in de gelederen, de serie heeft slechts één grote naam: de vorig jaar overleden Dennis Hopper. De aandacht voor raciale spanningen is wel gebleven. Andere factoren die tot tal van problemen leiden zijn overspel, manipulatie en drugs. Maar uiteindelijk gaat het eerste seizoen vooral over een aantal mensen die aan den lijve hebben ondervonden dat de wereld weerstand biedt maar desondanks proberen om hun leven op de rails te houden of te krijgen.

Eén van die mensen die voor zichzelf een beter leven wil, is de zwarte Anthony (een solide Jocko Sims). Hij komt uit een kansarm deel van de stad en krijgt de baan van chauffeur van de puissant rijke maar tevens volkomen geflipte muziekproducer Ben Cendars (Dennis Hopper in een voor zijn doen weinig originele rol). Deze woont samen met de eveneens niet helemaal sporende Sebastian (John Walcutt), die zijn dokter is. Iets wat Ben wel kan gebruiken, want hij kan zijn vingers maar moeilijk van de drugs af houden. Het contrast tussen de sympathieke, gewone jongen Anthony en de rare Ben zorgt voor enkele leuke momenten. Zo rijdt Anthony Ben in één van de afleveringen (die elk ongeveer drie kwartier duren) naar de woestijn om Bens sjamaan op te zoeken waarbij Anthony op een bepaald moment verzucht dat hij “must be the only black man in America in the desert”.

(Dennis Hopper als Ben en rechts Jocko Sims als Anthony)

Behalve excentrieke zijn er ook onalledaagse personages in de negatieve zin van het woord. De overspelige agenten Kenny (Ross McCall) en Axel (Nick E. Tarabay) zijn, zoals Kenny zelf ook zegt, niet meer dan een stelletje straathonden. Kenny begint een seksrelatie met de mooie, uit een zigeunerfamilie afkomstige en eveneens getrouwde Inez (Moran Atias), terwijl Axel zijn vrouw bedriegt met collega Bebe (Arlene Tur). Zo eerlijk en oprecht als Bebe is, zo corrupt, achterbaks en racistisch is Axel. Als in de tweede helft van het seizoen de sarcastische detective Cooper (Tom Sizemore, na Dennis Hopper de grootste naam van de serie) zijn best doet om Axel achter slot en grendel te krijgen, wint deze dan ook meteen de sympathie. In tegenstelling tot Axel heeft Kenny ook zijn goede kanten. Zo heeft hij duidelijk het beste voor met zijn directe collega Bebe en is hij ook niet te beroerd om zich in een achtervolging tussen een kogel en een kind te werpen. Kenny is geen klootzak zoals Axel maar domweg een kerel die nooit echt volwassen is geworden.

(van links naar rechts: Brian Tee als Eddie, Arlene Tur als Bebe en Nick E. Tarasay als Axel)

Iemand die door schade en schande de adolescentie heeft doorlopen, is ambulancebroeder Eddie (Brian Tee). In het verleden was hij een bendelid, maar nu heeft hij zijn leven volledig gebeterd en doet hij zijn best om ondanks een strafblad toch medicijnen te mogen gaan studeren. Hij wordt echter behoorlijk dwarsgezeten door Axel omdat Eddie weet van Axels vuile praktijken. Om het setje etnische achtergronden verder aan te vullen, is er het personage Cesar (een aandoenlijke Luis Chávez), een Guatemalaan die een buitengewoon hachelijke tocht naar Los Angeles onderneemt. Zijn relaas krijgt veel aandacht in de enige twee afleveringen waar de nadruk niet ligt op alle belangrijke personages maar slechts op een beperkt aantal daarvan. In de hierboven al aangehaalde zevende episode 'Los Muertos' rijden Ben en Anthony door de woestijn terwijl Cesar onderweg is. In het volgende deel 'Three Men and a Bebe' wordt Cesars geschiedenis verteld, afgewisseld met die van een biechtende Kenny.

(Luis Chávez als Cesar, rechts)

Afleveringen die het patroon van de serie doorbreken door te focussen op een klein aantal personages zijn prettig, zowel voor de variatie binnen de reeks als voor de diepgang van een karakter. Trouwens, de kijker mag dankbaar zijn voor het feit dat het vervelende en verwende personage Christine Emory (Clare Carey in een clichérol) niet deze mate van aandacht heeft gekregen. Haar belevenissen zijn namelijk ronduit suf. Ze wil dat haar vader komt inwonen vanwege zijn broze gezondheid. Hiervoor moet de badkamer verbouwd worden. Haar man is hier helemaal niet blij mee: De verbouwing kost een boel geld en de Emory's hebben het financieel al niet zo goed. Daar komt nog bij dat hij en Christines vader nu niet bepaald elkaars beste vrienden zijn. Uiteraard krijgt Christine kriebels in haar midlife-buik van de knappe aannemer. Kortom, prutzender RTL 4 zou er gemakkelijk een door de immer sneue John Williams gepresenteerde reality-serie over kunnen maken.

(links Clare Carey als Christine)

Niet alle verhaallijnen zijn dus even interessant, maar het voordeel van een ensembleserie is dat er steeds weer een andere aan bod komt. Zeker in de eerste afleveringen zijn de scènes relatief kort, waarschijnlijk om de aandacht van de kijker vast te houden. Iets wat de serie soms iets te graag wil met bijvoorbeeld tamelijk kansloze seksscènes en ietwat vergezochte situaties. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de serie opent met Ben die zijn geslacht aan zijn chauffeuse laat zien. De toon is daarmee gezet en de aandacht getrokken. Later in de overigens degelijk in beeld gebrachte serie duren fragmenten wat langer en kruist een aantal verhaallijnen elkaar, zoals gebruikelijk in een reeks met meerdere belangrijke karakters. De verre van foutloos ondertitelde zesde episode 'Clusterfuck' is het meest exemplarisch voor deze altijd prettige vertelstructuur. En natuurlijk komen aan het eind van de dertiendelige serie de verschillende plots tot een bevredigend einde. Sterker nog, het eindshot van de reeks - die het qua impact en kwaliteit niet haalt bij de film - zorgt voor een grote grijns op je gezicht.

(de belangrijkste karakters van het eerste seizoen van Crash)