Film: The Trip
Voor de tweede keer werken de twee grote Britse televisiepersoonlijkheden Steve Coogan en Rob Brydon samen aan een film. Net als in Tristram Shandy: A Cock and Bull Story, spelen zij ook in The Trip een semi-fictionele versie van zichzelf. Hierdoor lijkt het alsof het een documentaire is. Wat vooral opvalt in de film is de wijze waarop het duo de stemmen van vele verschillende sterren imiteert. Een scène waarin Brydon en Coogan elkaar de loef af willen steken met een imitatie van Michael Caine geeft goed aan hoe bedreven beide acteurs hierin zijn. Hoewel de film met dit soort imitaties een belangrijke troef in handen heeft, is het afwachten of de film ook inhoudelijk iets te bieden heeft.
Steve Coogan is door de Britse krant The Observer gevraagd of hij een artikel wil schrijven over een aantal van de beste restaurants van Lake District en Yorkshire Dales. In eerste instantie dacht Steve deze trip te kunnen maken met zijn vriendin Mischa (Margo Stilley), maar doordat ze tijdelijk uit elkaar zijn, gaat dit niet door. Na een aantal andere kennissen te hebben gevraagd, die ook hebben geweigerd, kan Steve alleen nog Rob Brydon uitnodigen. Hoewel ze geen echte vrienden van elkaar zijn, kennen ze elkaar al vele jaren. De tegengestelde persoonlijkheden en constante rivaliteit leidt tijdens de tocht tot eindeloze discussies over de meest diverse onderwerpen.
Net als bij de eerste samenwerking tussen Steve Coogan en Rob Brydon, is ook The Trip geregisseerd door de gerenommeerde regisseur Michael Winterbottom. Deze Britse regisseur heeft inmiddels een zeer divers oeuvre opgebouwd met films als 24 Hour Party People, The Road to Guantanamo, A Mighty Heart en The Killer Inside Me. Met The Trip maakt Winterbottom een film die oorspronkelijk bedoeld is als een zesdelige komedieserie, waarin in elke aflevering één restaurant centraal staat. Voor deze film is hevig gesneden in de losse afleveringen, om er zodoende één geheel van te kunnen maken. Dit is geen slechte keuze geweest, hoewel de film op sommige momenten een beetje aanvoelt als een herhalingsoefening.
Er is geen twijfel over mogelijk dat deze film gaat scoren met de vele imitaties die de film rijk is. Bekende sterren als Sean Connery, Michael Caine, Liam Neeson, Al Pacino en Robert de Niro worden op een zeer overtuigende wijze nagedaan. Met name Brydon kan dit soort imitaties minutenlang volhouden, tot groot ongenoegen van Coogan. Hoewel de imitaties voldoende zijn om deze film een keer te kijken, vormen de tegengestelde karakters van beide personages het hart van de film. Zo is Coogan een ambitieus persoon die het liefst wil doorbreken als acteur in Hollywood. Daarnaast is hij nogal een snobist en snel geïrriteerd. Dan is er Brydon, die gelukkig getrouwd is en tevreden is met datgene wat hij tot nu toe heeft bereikt. Maar hoewel hij zelfverzekerd overkomt, is hij niet bereid om risico's te nemen in het leven en maskeert hij zijn onzekerheden met de imitaties.
Deze tegengestelde karakters botsen een groot aantal keer op een voor de kijker zeer vermakelijke wijze. Het is prachtig om te zien hoe Coogan reageert op Brydon, wanneer hij weer eens doordraaft met een imitatie. Maar aan de andere kant zorgt het divagedrag van Coogan ervoor dat hij niet bepaald de gemakkelijkste persoon is om mee op stap te gaan. Het is duidelijk te zien dat de beide acteurs alle vrijheid van regisseur Winterbottom hebben gekregen om eindeloos te improviseren. Aan de ene kant zorgt dit ervoor dat de komische momenten veelal geniaal zijn, maar aan de andere kant is de humor in de film zo overheersend dat de dramatische elementen nogal geforceerd aanvoelen. Aan deze balans had wat meer aandacht besteed moeten worden. Wellicht is dat beter gelukt in de langere televisieserie.
The Trip laat uitstekend zien hoe goed verbale humor kan zijn. Zowel Rob Brydon als Steve Coogan dragen al improviserend de film met de meest bijzondere imitaties van een groot aantal bekende acteurs. Daarnaast bevat de film talloze intelligente dialogen die met name door de tegengestelde karakters van het duo interessant zijn. Het is alleen jammer dat het dramatische deel niet volledig kan overtuigen. Waarschijnlijk is de balans tussen drama en komedie in de langere televisieserie wat beter op elkaar afgestemd.
