Boek: Albertine Sterk - Het Zand

Na haar carrière als onderwijzeres voor kinderen met communicatieproblemen, legde Albertine Sterk zich toe op het schrijven van romans. Lovende woorden werden er in de pers geschreven over Het eiland van mijn vader en Weduwen huilen niet. Haar nieuwste boek Het Zand is in april van dit jaar uitgekomen.

Kleurloos
De zachtaardige Joost wordt als gevolg van zijn taakstraf ingezet in de spoelkeuken van een verzorgingstehuis. Zonder dat de bewoners van het tehuis weten van de toedracht van zijn aanwezigheid, sluiten zij hem in hun armen om zijn hulpvaardige karakter. Vooral het oude echtpaar Hendrik en Hilde kunnen het goed met Joost vinden en zoeken steun bij hem wanneer Hilde hard achteruit gaat. Tegelijkertijd is Joost een vertrouwenspersoon geworden voor zijn reclasseringsbegeleider, wiens moeder op sterven ligt. De bindende factor tussen alle partijen is ieders geloof en het houvast dat het hen biedt in hun kleurloze leven.

Melancholisch
Het Zand is een ongewone roman met een duidelijke stijl van de auteur. Hoewel de cover van het boek vast gekozen is om de letterlijke link met de titel, symboliseert het ook de eentonigheid van de sfeer van het verhaal. De melancholische stemming die Sterk probeert te creëren slaat vaak om in eentonige, doodgeslagen alinea’s. Er is weinig spanning of opbouw daarvan en wanneer Joost zich dan eindelijk laat gaan en zijn verhaal onthult aan zijn omgeving, is alles al meermalen verteld en voegt het voor de lezer weinig toe. De rode draad in het verhaal is het geloof, wat aan de ene kant een mooie binding vormt, maar ook ergerlijk kan werken door het net niet overtuigende fanatisme van sommige karakters. Toch is Het Zand een boek dat je kunt waarderen om de melancholie dit het bevat door de voelbare pijn van ieders afzonderlijke levensproblemen, hoe klein die ook mogen lijken tussen de andere zandkorrels.