Film: My Son, My Son, What Have Ye Done

Wanneer excentrieke regisseurs als Werner Herzog (Aguirre, der Zorn Gottes, Fitzcarraldo, Rescue Dawn) en David Lynch (Blue Velvet, Twin Peaks, Mulholland Dr.) besluiten de handen ineen te sluiten bij een project, zijn de verwachtingen direct hooggespannen. Beide regisseurs waren eerder verantwoordelijk voor talloze absurde maar geniale films. Het enige nadeel is dat het totaal niet te voorspellen is hoe dit zal gaan uitpakken. Met name de regisseur van het project, Herzog, levert weleens een misser af en daarnaast is het onbekend in hoeverre Lynch als producent invloed heeft gehad op de inhoud van de film. De enige garantie die de kijker heeft, is dat deze samenwerking ongetwijfeld een unieke kijkervaring zal opleveren.

Brad McCullum (Michael Shannon) is een man die al te lang samenwoont met zijn zorgzame moeder (Grace Zabriskie). Sinds hij terug is van een vakantie in Peru is zijn gedrag steeds vreemder geworden. Tijdens deze vakantie hoorde Brad voor het eerst zijn innerlijke stem. Hierna begint hij in alles tekens van God te herkennen. Ondertussen draait Brad steeds meer door, wat uiteindelijk leidt tot de religieuze moord op zijn eigen moeder met een zwaard. De politie, onder leiding van detective Havenhurst (Willem Dafoe) omsingelt de woning van Brad. Tijdens ondervragingen met onder andere zijn verloofde Ingrid (Chloë Sevigny) wordt duidelijk hoe het zover heeft kunnen komen.

De Duitse regisseur Werner Herzog lijkt een voorliefde te hebben om films te maken waarin de meest eigenaardige personages centraal staan. Ook in documentaires als Grizzly Man en Mein liebster Feind - Klaus Kinski wordt dit duidelijk. Met My Son, My Son, What Have Ye Done gaat Herzog zeer creatief om met het waargebeurde verhaal over een doorgedraaide man genaamd Mark Yavorsky, die zijn moeder geslacht heeft met een zwaard. Overigens heeft Herzog er zelf geen moeite mee dat zijn films moeilijk in een hokje te plaatsen zijn, aangezien het er volgens hem alleen toe doet of het een goede of slechte film is.

De verwachting is dat de meeste kijkers deze film zullen bestempelen als een slechte film. Dit ligt aan de wijze waarop Herzog deze film gemaakt heeft. Vooral voor kijkers die niet bekend zijn met zijn eerdere werk en zijn veelvuldige gebruik van bizarre symbolische elementen zoals in dit geval de flamingo's, de struisvogels en de dwerg, zal het zien van deze film resulteren in een zeer bevreemde filmervaring. Ook producent Lynch maakt vaak gebruik van dit soort stijlelementen, maar bij hem resulteert dat vaak in onheilspellende scènes, terwijl het in deze film meer leidt tot een glimlach bij de kijker.

Het grootste minpunt aan deze film zijn de personages die de film zouden moeten dragen en dan met name Brad en zijn verloofde Ingrid. Ten eerste is het onbegrijpelijk dat het paar nog steeds samen is, aangezien Brad al een aantal jaar niet bepaald de meeste ideale partner is. Daarnaast wordt Brad gedurende de film minder interessant doordat zijn gedrag steeds absurder wordt. Enige verbondenheid met de kijker ontbreekt hierdoor, waardoor het uitzitten van de film, na een boeiende eerste helft, opeens een moeilijke opgave wordt.

In deze film zijn het de bijrollen die onthouden zullen worden. De wijze hoe Grace Zabriskie (Twin Peaks, Inland Empire) als de moeder van Brad de camera inkijkt is zeer griezelig en ook Brad Dourif als oom Ted heeft een opmerkelijke rol als racistische boer met een struisvogelboerderij. In visueel opzicht zijn er aantal scènes die opvallen. Daar staat echter tegenover dat het bij een groot aantal scènes ontbreekt aan sfeer. Dit komt deels doordat de film is opgenomen met een digitale camera, maar David Lynch bewees eerder met Inland Empire dat het wel degelijk mogelijk is om een onheilspellende sfeer te creëren met behulp van dit soort camera's.

Ondanks dat vele kijkers deze film niet zullen waarderen, is het bijzonder hoe regisseur Werner Herzog dit waargebeurde verhaal heeft verfilmd op een nogal absurde manier. Hij geeft op een gewaagde wijze weer hoe een stem in het hoofd kan leiden tot een ontspoord persoon en zijn bijbehorende gruweldaden. De eerste helft van de film is geslaagd, doordat de geïntroduceerde karakters interessant zijn en het verhaal, in combinatie met de symboliek, regelmatig voor een glimlach bij de kijker kan zorgen. Dit verandert in de tweede helft van de film, waarbij het onduidelijk is of hoofdkarakter Brad McCullum gezien moet worden als een bedreigend of als een komisch persoon. Herzog had wat dat betreft een keuze moeten maken. In de tweede helft van de film vertraagt het tempo aanzienlijk, en wordt de aandacht steeds meer gericht op Brad en zijn verloofde. Helaas blijken dit de minst interessante personages in de film te zijn.