Interview: Rutger Hauer

Iedereen heeft wel eens een film gezien waar Rutger Hauer in heeft meegespeeld. Speciaal voor de release van Hobo With A Shotgun wist Hauer vanuit het Sofitel Hotel in Heathrow een paar minuten vrij te maken voor FOK!. De ware spraakwaterval weet na ruim veertig jaar acteren en 133 films op zijn naam zichzelf nog steeds te vernieuwen, terwijl hij wel heerlijk zichzelf is gebleven. Lees snel verder voor vragen en antwoorden over Hobo, de FilmFactory en over Hauer zelf.

Rutger Hauer


De film is al gereleased in Canada. Heb je de film al gezien?

Jazeker, ik was in Sundance bij de première. Ik zal je wel even een filmpje laten zien van die première.

Ze hadden dus een shotgun voor mij geregeld voor een foto, maar ik dacht: 'misschien moet ik er mee de zaal in rennen.' Want als er een publiek is dat zoiets aankan, dan is het dit publiek. Ze dachten misschien voor een seconde dat het serieus was, maar toen zagen ze wel wie het was.

En ben je zelf ook tevreden met het eindresultaat?

Nou, ik denk dat ik het wel goed heb gedaan.

In de rol speel je een man die in plaats van een grasmaaier een shotgun koopt om zo Hope Town meer hoop te geven. Wat was de eerste gedachte van jou toen je hoorde wat deze rol zou inhouden?

Ik vond het allemaal wel kostelijk en krankzinnig, maar ik dacht wel 'die man moet niet goed bij zijn hoofd zijn'. Hoe geloofwaardig kan je zoiets maken? Dus ik had wel het idee dat het een beschadigde man was, dat ligt ook wel een beetje voor de hand bij een dakloze. We hebben wel veel stukken gemaakt en gefilmd met een meer psychologische achtergrond. Dat zit er niet in, maar ik moet het Jason (red. regisseur Jason Eisener) nageven dat het de film alleen maar sterker heeft gemaakt.

Waar ik ook aan dacht was dat er wat meer menselijke kleur bij moest en niet alleen maar een gillende, schreeuwende, kwaaie gek met een shotgun. Er is dan ook een moment dat hij een bloedend hoertje van de straat haalt en dan ontstaat er een soort band tussen die twee. Maar dus met de gesprekken dat dat hoertje bij hem in bed slaapt, dan zie je bij hem dat het toch een paradijs voor hem is. Het karakter van de zwerver is ook erg schuw, dus het was heel erg uitzoeken hoe we het een beetje geloofwaardig neerzetten. Dat hele Amerikaanse idee dat je á la Kuifje met bommen en granaten de boel kan oplossen, dat is achterhaald. Maar voor nu kon het op sommige momenten wel en Jason vond het ook wel erg grappig.

Was het complete personage duidelijk in het script of kreeg je zelf ook nog de kans tot ontwikkeling?

Het meeste stond al wel in het script. Het hoofdidee kwam eigenlijk van David Brunt. Hij heeft zelf zo'n vijftien jaar gezworven en nu woont hij in Halifax waar hij zich in leven houdt met 'welfare' en dat was toch wel de motivatie van het verhaal voor Jason. De fascinatie van hem was dat in zijn ogen Brunt een beer was die in het verkeerde bos terecht komt. De hobo is zeker niet een man waar je een babbeltje mee begint. Het is een echte stoere man met volledige liefde voor de natuur waar hij in leeft met heel veel kennis. Ik heb met hem gepraat over de Sea Shepard en over de natuur, je verwacht echt niet dat hij daar zoveel kennis van heeft. Hij kan hele verhalen vertellen over haaien en de blauwe vinvis... Maar goed, het was niet zo moeilijk om zo'n karakter neer te zetten, het is wel een uitdaging.

Wat was voor jou het meest memorabele moment tijdens het filmen van Hobo With A Shotgun?

Lastig. Ik weet nog wel dat er twee scènes waren waarvan Jason niet wist wat hij er mee moest doen. Het ene is een overgangsscène waar de hobo zich realiseert dat het toch behoorlijk hopeloos is terwijl hij aan het water ligt. Het is eigenlijk helemaal niks, maar voor mij was het wel belangrijk. Ik heb ook gevraagd of ze in godsnaam de scène in de film wilden laten omdat het grappig was. De andere scène was een monoloog terwijl ik voor een kamer met baby's sta. Ik zei tegen Jason: 'Daar moet je helemaal niet aankomen. We draaien het gewoon en zie maar of je het gebruikt of niet, maar ik wil het wel heel erg graag.' Het team zat eigenlijk al in tijdsnood en ze vroegen zich af of die scène wel zo belangrijk was, maar uiteindelijk bleek dat wel zo te zijn.

"I used to be like you. A long time ago. All brand new and perfect. No mistakes, no regrets. People look at you and think of how wonderful your future will be. They want you to be something special, like a doctor, or a lawyer. I hate to tell you this, but if you grow up here, you're more likely to wind up selling your bodies on the streets, or shooting dope from dirty needles in a bus stop. And if you're successful, you'll make money selling junk to crackheads. And don't think twice about killing someone's wife, because you won't even know it's wrong in the first place. Maybe... you'll end up like me. A hobo with a shotgun." - Rutger Hauer als 'Hobo' voor een kamer vol baby's.

(Zoals te zien en horen in de unrated trailer)

Hoe was de sfeer op de set van Hobo?

Het mooie van deze film is dat alle mensen zo toegewijd zijn en hem zo graag willen maken zonder de intentie te hebben dat dit een 'career film' is. Maar grappig genoeg staat Jason nu wel op de kaart, maar dat was niet het uitgangspunt. Het was gewoon een zooitje mensen die gewoon erg graag een film willen maken. Zowel beginners als professionele mensen hebben het echt met veel liefde gemaakt en ik denk echt wel dat je dat ook voelt.

Je hebt nu zeer veel genres meegemaakt in films. Welk genre zou jij graag nog eens willen doen?

Ik denk niet in genres, dat laat ik aan andere mensen over. Ik vind dat een script me op een bepaalde manier moet pakken en de voorgesprekken en dergelijke, dat speelt gewoon mee. Maar niet een keuze maken vanwege een genre, dat vind ik helemaal niet nodig.

Wanneer is een script voor jou dan echt pakkend?

Dat het spannend moet zijn en vooral grootse elementen waar ik naar zoek, dat ik denk: 'dat heb ik nog nooit eerder gezien'. En zo'n verhaal is echt iets anders en als het een voornamelijk geformatteerd verhaal is kijk ik meer naar de rol en wat ik er mee kan doen. Als ik dan nog het gevoel heb dat ik het echt niet zie zitten, dan laat ik het gewoon weg. Ik bedoel, ik moet mijzelf ook vernieuwen en ik moet verder. Zeker als je al veertig jaar in het vak zit dan kom je jezelf toch echt een keer tegen. Kijk maar, een derde van mijn werk is bij wijze van spreken experimenteel, een derde is voor de kunst en een derde is voor de lol.

Heb je er ooit over nagedacht om zelf een film te regisseren of te schrijven?

Ja. Ik ben er al wel een paar keer heel dichtbij geweest, maar dan ging het weer niet door om het een of het ander. Dat is altijd wel een beetje mijn bedoeling geweest, maar niet bewust. Ik ben veel aan het acteren en ik kan niet al te veel tijd besteden aan al die stappen met mensen door te gaan voordat we zo ver zijn.

In juli ga ik wel een korte film regisseren samen met Sil van der Woert. We zijn we druk mee bezig en ook wel klaar mee en Sil is er hard mee aan het werk. Ik moet nog wel een tweede akkoord horen maar dat gaat volgens mij allemaal door. Wel spannend, maar ik heb er wel zin in.

Je hebt nu filmproducties meegemaakt in Nederland, Amerika, Canada en vele andere landen. Zijn er grote productieverschillen tussen deze landen te ontdekken?

Het is niet zozeer het land waar er opnames zijn, maar meer de grootte van de productie. Kijk, als het grote producties zijn, dan lopen er 250 mensen op de set en jij kent er dan maar tien van. Dat is dan heel erg zoeken en het wordt dan meer een kantoorsetting. Dat vind ik dan niet zo leuk, ik vind het leuker om bijvoorbeeld bij Portable Life met een crew van vijf te werken. Dat was met een ex-fotograaf van de kunstacademie en ook meteen haar eerste film. Dat is veel leuker, dat was met een Canon D5 gemaakt. Het schiet allemaal veel flexibeler en leuker. Dat mist er bij de grote producties, wat jammer is. Het spelelement raak je daar volledig kwijt. Maar dat is natuurlijk persoonlijk, ik sta veel liever lekker op straat te draaien met een lullige camera.

Na Hobo With A Shotgun blijf je natuurlijk niet stilzitten. Wat kunnen we in de toekomst van jou verwachten?

Ach, wat zal ik je zeggen. Ik heb een filmfestival in Milaan waar ik heel trots op ben. Dit wordt de vierde editie en ik heb dit jaar de keuze uit 300 lange films en 4500 korte films waar we uit kiezen. Ik ben bezig om het festival volwassen te laten worden, want aan de kwaliteit ligt het niet aan. De voorselectie van het festival is vier maanden lang online te bekijken, waar het publiek een publieksprijs kan uitreiken. Het kost jaren om het te kunnen voorbereiden, ik ben er nu al vier jaar mee bezig. Maar op het festival zal ik ook mijn eerste feauture film vertonen en dat vind ik heel spannend. Natuurlijk hou ik de korte film in ere. Een kort filmpje is dé toegang van een maker tot dit medium. Dit hele feest is in oktober.

Hiernaast heb ik ook nog mijn FilmFactory. Het is een 'crash course' voor beginnende filmmakers, waar ze tussen de tien en dertig korte films maken in een periode van zo'n tien dagen. Dit kunnen we waar dan ook doen, op dit moment ben ik zelfs in gesprek met Polen. Als we weten dat we kunnen beginnen doen we zes producties op een dag. Dit jaar wordt het in Warschau in de periode van oktober en november waar we door middel van satellieten verbinding hebben met andere groepen in de wereld. We houden zo conversaties met wat zij doen, heel spannend allemaal.

Ik heb echt een heel leuk vak en ik doe ook hele leuke dingen.

Ben je benieuwd naar enkele producties van de FilmFactory of wil je gewoonweg meer weten over de 'crash course'? Kijk dan op de website voor meer informatie of bekijk het YouTube-kanaal voor exclusieve blikken achter de schermen.