Film: Somewhere

Sofia Coppola is terug met Somewhere, een film waarvoor zij de Gouden Leeuw ontving tijdens het filmfestival van Venetië in 2010. Na het grootschalige Marie Antoinette, dat zowel bij critici als bij het publiek geen succes werd, grijpt Coppola ditmaal terug naar de werkwijze waarmee de Oscarwinnende film Lost in Translation uitgroeide tot een groot succes bij met name filmhuisliefhebbers. In Lost in Translation worden de dagelijkse beslommeringen van het karakter van Bill Murray op de voet gevolgd, in Somewhere is zijn plaats ingenomen door Stephen Dorff. Nu is het de vraag of Somewhere een herhalingsoefening is, of dat het een film is die in staat is een eigen succesvolle reputatie op te bouwen.

Somewhere Poster

Johnny Marco (Stephen Dorff) is een filmster die verblijft in het beroemde Chateau Marmont hotel in Hollywood. Johnny leidt het leven wat doorgaans van een filmster verwacht wordt. Hij rijdt zijn rondjes in z'n Ferrari en vermaakt zich met een oneindige stroom van alcohol en vrouwen. Zijn dagelijkse ritme wordt onderbroken, wanneer hij plotseling wakker wordt gemaakt door zijn 11-jarige dochter Cleo (Elle Fanning). Tot op dat moment heeft Johnny zijn dochter amper gezien, maar daar komt de komende tijd verandering in.

Het eerste deel van de film Somewhere bevat weinig verrassingen. Johnny Marco is het prototype filmster, en Coppola doet geen moeite om enkele vooroordelen te ontkrachten. Zo valt Johnny praktisch in slaap tijdens een striptease van een tweeling die ontsnapt lijkt uit de Playboy Mansion. Het leven van Johnny is het beste te vergelijken met het leven van Vincent Chase uit de serie Entourage, maar dan zonder de ‘entourage'. Het valt namelijk al vrij snel op dat het leven van Johnny bijzonder leeg is. De relaties en contacten die hij heeft, zijn allen kortstondig en oppervlakkig. Maar net wanneer de film in een vicieuze cirkel beland lijkt te zijn, brengt zijn dochter Cleo daar verandering in. Zijn dochter brengt niet alleen kleur aan het leven van Johnny, maar haar opgewekte karakter zorgt tevens voor een frisse wind door de film.

somewhere

De intrede van de dochter zorgt niet direct voor een verandering qua filmstijl. Coppola houdt namelijk de gehele speelduur vast aan haar minimalistische stijl van filmen. Coppola maakt veel gebruik van lange, statische shots die vaak functioneel zijn. Soms overdrijft Coppola en lijkt ze deze scènes onnodig te rekken, maar niettemin geeft deze wijze van filmen het eindproduct iets extra's. Om hier van te kunnen genieten, is het noodzakelijk om als kijker geboeid te zijn door het karakter Johnny en zijn levenswijze. Het is best voor te stellen dat mensen Johnny vanaf het begin een zielloos en saai karakter vinden, waardoor de film al snel een lange zit wordt.

Dit ligt overigens niet aan de acteerprestaties van de cast. Zowel Stephen Dorff als Elle Fanning weten te verrassen. Stephen Dorff staat niet direct bekend als begenadigd acteur, maar bewijst met deze rol dat hij tot meer in staat is. Zijn uiterlijk als nonchalante filmster maakt het trouwens wel een stuk makkelijker. Het acteren van Elle Fanning is niet minder dan fantastisch, en hoewel haar zus Dakota Fanning is, bewijst Elle dat zij het grote talent is in de familie. En ander opvallend lid van de cast is Chris Pontius, die bij iedereen bekend is van Jackass en Wildboyz. Hij valt niet uit de toon als vriend van Johnny. Zijn prestatie is extra indrukwekkend, omdat bekend is gemaakt dat de meeste scènes waarin hij speelt geïmproviseerd zijn.

Hoewel Somewhere een intieme en persoonlijke film van Coppola is geworden, is het niet per definitie een zware film. Net als in Lost in Translation, bevat de film voldoende droge humor. Daarnaast wordt de kijker verrast door een tweetal cameo's. Ook de soundtrack is opvallend passend en modern, met nummers van The Strokes, Foo Fighters en Gwen Stefani. Met name het nummer Love Like A Sunset van Phoenix is prachtig, en past uitstekend bij de persoonlijke ontdekkingstocht die Johnny Marco de gehele film ondergaat.

somewhere

Met Somewhere bewijst Sofia Coppola wederom haar regietalent. Het uitgangspunt van de film is weliswaar simpel, maar Coppola geeft de karakters een gelaagdheid mee die maar zelden te zien is in een film gemaakt in Hollywood. De ontdekkingstocht die Johnny naar zichzelf maakt is geloofwaardig, en daarnaast is het hart van de film, de relatie tussen vader en dochter, op een vertederende wijze in beeld gebracht. Ook verdient Coppola respect vanwege haar gewaagde casting keuzes. Desondanks zal niet iedereen deze beoordeling delen, en kan het schijnbaar dunne verhaal de oorzaak zijn waardoor deze film al snel wordt gezien als langdradig.