CD: The Strokes - Angles

Als New York's collectief The Strokes is dit gezelschap heren niet erg productief meer, maar wat ze tot nu toe afleverden is altijd nog van hoog niveau geweest. In 2001 was daar het bejubelde debuut Is This It. Een plaat vol met rauwe garage- en indierock, die als aanzet beschouwd kan worden van de terugkeer van dit geluid. Ook Room On Fire uit 2003 werd goed ontvangen al deed de verkoop het wat minder dan het overweldigende debuut. 2006 was het jaar dat we voor het laatst een studio-album (First Impressions Of Earth) voorgeschoteld kregen. Helaas liet dit album ook een daling in populariteit en verkoopaantallen zien, ondanks dat er behoorlijk sterke nummers op stonden. En daarna?

Daarna werd het stil, tenminste als The Strokes zijnde, solo deden de heren wat ze interessant vonden en pompten hun creativiteit in andere muzikale projecten.
Pas in 2009 pakten Julian Casablancas (zang) en Nick Valensi (gitaar) de pen gezamenlijk weer op en begonnen aan het vierde album, dat nu net in de winkels ligt: Angles. De hoes geeft meteen een retrospectieve indruk, terug naar de late jaren zeventig en tachtig lijken ze te willen zeggen. De titel past in elk geval bij de hoekige garage-rock die het vijftal nog altijd maakt, maar daarnaast ook aan de totstandkoming van de plaat. Ieder bandlid heeft zijn zegje gedaan en input geleverd, er is gespeeld met productietechnieken en soms is er met een andere stijl geëxperimenteerd.

De opener 'Machu Picchu' zou niet hebben misstaan op Is This It en klinkt als een klokje. Inventieve maar catchy rock met een gruizig tintje, een heerlijke combi met die nasale en half verveelde stem van Casablancas.  Ook de single 'Under Cover of Darkness' is veelbelovend en mag wel de 'Last Nite' van dit vierde album genoemd worden. Niet alleen de single doet denken aan tijden van weleer (2001, welteverstaan), maar de gehele plaat grijpt ook terug naar het begin. Rauw en hoekig op zijn tijd (al is het niet zo overdonderend als destijds), melodieus waar nodig en de immer herkenbare vocalen die piepen, schuren en uit de bocht vliegen en vervolgens weer zo verveeld mogelijk klinken. Een combi die perfect past bij The Strokes. Toch maken de heren wat uitstapjes, 'Two Kinds Of Happiness' verwijst naar New Order, 'You're So Right' heeft een futuristisch electrotintje en met 'Games' wordt dit geluid nog een stukje verder doorgetrokken. Helaas zakt de energie op de tweede helft van de plaat iets in, maar met Angles zijn The Strokes weer terug van weggeweest en hopelijk doen de heren het podium van Lowlands dit jaar aan, want dit nieuwe album zou zeker niet misstaan op een zomers festival.