Film: Big Mommas: Like Father, Like Son

Het is herfst in het jaar 2000. Martin Lawrence knalt de bioscoopzalen in met Big Momma's House. Het was een matige film, maar leuk om met een paar vriend(inn)en eens te zien. Deel twee volgde al snel, maar had minder succes. Toch is er besloten om een deel drie te maken. Ik ben benieuwd, weet Big Mommas: Like Father, Like Son me te overtuigen?

Back in fat

FBI-agent Malcolm (Martin Lawrence) achtervolgt nog steeds criminelen met een slechte houding. Als een echte 'bad boy' weet hij zich als een persoon met voorbeeldfunctie nog geen houding te geven. Grote bek, sarcasme en actie, dat is zijn visitekaartje.

Zoon Trent (Brandon Jackson) heeft net zoals zijn vader een aanmelding gedaan bij Duke University. Maar waar pap zijn diploma wel heeft gehaald, is dit bij zoonlief nog lang niet het geval. Hij staat liever op het podium te rappen onder pseudoniem 'PRODi-G' om indruk te maken op de meisjes en beroemd te worden in Cincinatti. De strijd tussen vader en zoon is begonnen: De Duke University- of platenmaatschappijpapieren ondertekenen.
Op grotere schaal heeft Malcolm nog andere problemen waar hij meer mee zit. Tijdens een zware undercoveropdracht tegen een criminele groepering is jonge Trent zo gefocust op zijn rapcontract, dat hij zijn vader achterna rijdt. De gehele missie loopt uit de klauwen en een hoofdverdachte wordt voor Trents ogen geliquideerd, die een aanwijzing aan Trent geeft waar een flash drive is verborgen. Er zit niets anders op dan als vader en zoon op zoek te gaan naar de usb-stick, welke een nu dode getuige heeft verstopt in een damesschool voor de kunsten. Aangezien Trent en Malcolm na de gefaalde opdracht worden gezocht door de criminele bende, hebben ze alleen nog een manier nodig om naar de locatie af te reizen en de drive te vinden. Met andere woorden: Big Momma is terug, nu met dochter 'Charmaine'.

Afvallig...

Tot zover de eerste vijftien minuten van de film. De overige anderhalf uur is een aaneenschakeling van zeer flauwe toevalligheden, grapjes en verschrikkelijk ongeloofwaardige scenario's. De twee worden zonder enige achtergrondcheck, auditie of wat dan ook toegelaten tot de school en vallen meteen bij iedereen in de smaak. Trent is bijvoorbeeld al heel snel lid van een typische ‘studentenmeidengroep' met meidenpraat, verkleedpartijtjes en pyjamafeestjes, terwijl Malcolm als moeder door de campus hobbelt op zoek naar een muziekdoos waar de drive mogelijk in zit.

Na verloop van tijd is het zelfs de vraag of de hoofdpersonages nog wel weten waarom ze op de kunstschool zijn. Feestjes, naakt poseren, dansen en zingen, geen idee wat dit alles met de film te maken heeft. Ook de grappen zijn niet onderhoudend genoeg. Zeer flauw, laag en van bedroevend niveau. Op zeer unieke momenten na heb ik niet gelachen, jammer als je hier wel op hoopt bij het kijken van een komediefilm. Het is gewoon heel erg jammer dat het verhaal zo beroerd is, de spannende actiescènes waar over de flash drive wordt gesproken blijft je bij en laat je als kijker ook focussen op het doel van de dames/heren.

Opvallend is dat de originele Trent (Jascha Washington) van de eerste twee films is vervangen door een nieuwe acteur. Het gaat om de 26-jarige Brandon Jackson, die een Trent van 17 moet spelen. Zeer foute en vreemde casting, het was voor de kijker een stuk leuker geweest om Jascha weer te zien. Trent 2.0 schept niet de band die je met hem had in deel 1 en 2. Jackson weet het personage overigens enorm slecht neer te zetten, hij is totaal niet geloofwaardig als zoon/dochter van de FBI-agent(e) Malcolm.
Maar dat is niet het enige. Martin Lawrence is al niet de held onder de acteurs, maar hij maakt het hier wel erg bont. Wat een ontzettend flauwe en makkelijke performance. Hij leest nog net niet af van een autocue, zo slecht komen de zinnen eruit.

Conclusie

Ik heb de film met een neutrale instelling benaderd. Toch mocht het niet baten, Big Mommas 3 is gewoon slecht. Helaas heeft niets het kunnen redden. Van een matig begin tot een werkelijk slecht einde. Fans van deel 1 en 2 worden jammerlijk teleurgesteld, nieuwe kijkers zijn bij dezen gewaarschuwd. Mocht je wél willen lachen om (dikke) vrouwen dan kun je nog met jouw bioscoopgeld naar Gooische Vrouwen.