Concert: Tindersticks in Tivoli

Werken op je verjaardag is meestal geen pretje, tenzij er een feestje voor je georganiseerd wordt. Er wordt een zaal gehuurd, er komen honderden mensen op af, je bent het middelpunt van de belangstelling en de drank is gratis. Je moet alleen al die mensen die op zijn komen draven entertainen. Stuart Staples draait er zijn hand niet voor om. De zanger van de Tindersticks trad afgelopen zondag op zijn verjaardag op in het Utrechtse Tivoli, samen met zijn 6 kompanen die hem muzikaal bijstaan tijdens de tour.

De zaal was gevuld met een wat ouder publiek, een publiek dat puur voor het muzikale genot kwam. Vanaf de eerste rustige klanken die de Tindersticks loslieten werd er gemaand om stilte vanuit de zaal. Het werd doodstil en je kon slechts de hendel van de tap achterin de zaal horen of een enkel rinkelend flesje dat uit de koelkast werd gepakt. Verder lag de focus volledig op de Engelse band die die stilte prima kan gebruiken. Voor wie de band niet kent, de Tindersticks houden er nogal een intiem, duister en melancholiek sfeertje op na qua muziek. Slechts enkele nummers gaan op voller volume en in een hoger tempo. Het grootste deel bestaat echter uit low-tempo, breekbare, broeierige en intieme luisterliedjes die af en toe behoorlijk zwartgallig uit de hoek komen.

Een perfect voorbeeld hiervan was 'Marbles' dat al vroeg in de set voorbij kwam. Een onthaastende sfeer, de diepe stem van Staples en een gebalanceerde band op de achtergrond die het lied langzaam vooruit stuwde. Het begin van het optreden was gereserveerd voor het laatste album Falling Down A Mountain, waarvan de spannende titeltrack de opener was, gevolgd door het lichtvoetige en uiterst langzame 'Keep You Beautiful'.

Vanaf de eerste klanken wist de band een huiskamergevoel neer te zetten, een plek waar men op zijn gemak is en kan genieten. De schuchtere Staples zegt niet veel, zingt voornamelijk met zijn ogen dicht, maar geeft het gevoel dat de muziek voor iedereen is. Elk woord is letterlijk te verstaan in de doodstille zaal, maar kaal en leeg doet het niet aan. In tegenstelling, de bandleden vullen de ruimte volledig met symbiotische saxofoon, cello, gitaar, bas, toetsen en relaxte percussie.

De setlist was een mooie mengelmoes van oud en nieuw materiaal. De laatste plaat werd voldoende gepromoot, maar de band zorgde ook voor oudere pareltjes. Onder andere 'The Other Side Of The World' van Hungry Saw passeerde de revue. 'Tyed', 'Marbles' en 'Raindrops' waren de mascottes van hun debuutplaat uit 1993, 'A Night In' van II en 'Bathtime' van veler favoriet Curtains lieten harten sneller kloppen. Na ongeveer 100 minuten zorgden de onderhuidse spanning van 'My Oblivion' en de het meeslepende 'Can We Start Again' voor een heerlijke toegift. Een beter verjaardagsfeestje kan je je niet wensen, zeker niet als toeschouwer.

Foto's en tekst: Joost Melis