CD: David Bowie - Station To Station Deluxe Edition

Halverwege de jaren zeventig was David Bowie lichamelijk en geestelijk niet in al te beste doen; hij was ernstig verslaafd aan cocaïne, overleefde op een dieet van melk en paprika's en zat in een persoonlijke crisis. Achteraf gaf Bowie aan dat dit wel eens de ergste periode in zijn leven kon zijn geweest, gevuld met paranoia, angst en verslaving die alles vervaagde. Toch wist Bowie er een dijk van een plaat uit te persen in die tijd: Station To Station wordt zelfs een klassieker en gezien als de overgangsfase van zijn rock, funk &soul naar elektro- en experimentele pop fase die onder andere resulteerde in de Berlin Trilogy met Brian Eno. De plaat leverde weer een alter-ego op, zijn laatste: The Thin White Duke. Een karakter dat zich vol overgave en emotie uitte, maar zelf leeg van binnen was en niks voelde.

In mei 1975 werd de weg naar Station To Station ingeleid. Bowie schreef de basis van Golden Years in Los Angeles. Kort daarna begonnen de opnames voor de film 'The Man Who Fell To Earth' waarin Bowie speelde (de cover van Station To Station is een still uit deze film). Gedurende 1975 en begin 1976 worden zijn verlangens om terug te keren naar Europa steeds groter en uiteindelijk zal Bowie ook in Berlijn belanden. Muziek van Kraftwerk en Brian Eno's Discreet Music sporen hem aan. Die overgang is dan ook terug te horen in Station To Station, dat uiteindelijk maar met zes tracks uit de persing kwam. Echter waren dit niet de minste tracks, de bekendste zal 'Golden Years' zijn, samen met 'Stay' de meest funky nummers. 'TVC15' gooit het net over een andere boeg met behulp van een speelse piano, die Bowie in een Western Saloon neerzetten, maar in de 'transition' omslaan naar het begin van het Europese geluid dat Bowie verder zal uitpluizen. De titeltrack levert hoekige en donkere rock op, terwijl 'Wild Is The Wind' het licht nog verder dimt. De geremasterde versie levert een mooi resultaat op dat de klanken van deze plaat versterkt.

Ook de toevoeging van maar liefst nog een dubbelaar met de live registratie van het concert van David Bowie 23 maart 1976 in Uniondale gaf is een fijn kadootje. De tracklisting is al om van te smullen, maar de geluidskwaliteit en de zangcapaciteiten van Bowie klinken eigenlijk beter dan andere live-uitgaven, zoals die van Live at Santa Monica '72. De Station To Station tracks klinken hier rauwer dan het geluid dat in de studio is geproduceerd, waardoor Bowie meer in de rocksituatie terugvalt op het podium. Luister maar eens naar de snerpende gitaren van Carlos Alomar in de opener en titeltrack. Die rauwe energie en het feit dat de muziek nu in geremastered Dolby format op je af komt maken het een heerlijk concertalbum. Een uitgave die op zichzelf kan staan, maar in deze uitgave als bonus meelift. Nog meer reden om deze heruitgave aan te schaffen!