CD: Papa Roach - Time for Annihilation...On The Record and On The Road

De titel Time for Annihilation...On The Record and On The Road geeft het al aan, het zevende 'studio-album' van Papa Roach is een mix van live en nieuw materiaal. Het is de eerste maal dat de band een liveregistratie in albumvorm uitbrengt en helemaal lijken ze er niet voor te willen gaan, getuige de vijf nieuwe tracks die het livemateriaal vooraf gaan op de plaat. Frontman Jacoby Shaddix denkt er anders over. "This is a look back at our career through the live songs, and it's also a statement that we're here to stay. For us, Time for Annihilation...On The Record and On The Road is the perfect connection between the road and the studio. In addition to capturing our show, we crafted new material that takes fans on a ride."

De studiotracks dienen op de cd als een voorprogramma van de live-uitspattingen. Op de opener 'Burn' klinkt Papa Roach even kwaad als we van ze gewend zijn. Energieke, maar vrij simpele rock vuren de heren op je af. 'One Track Mind' is tevens volgepropt met flinke riffs, beukpercussie en een schreeuwende Shaddix. Het is zo toegankelijk als een open huizen route, maar het is wel Papa Roach zoals we ze kennen. Verandering hoef je eigenlijk ook niet meer te verwachten bij een zevende plaat en daarom mogen we daar dan eigenlijk ook niet over zeiken. 'Kick In The Teeth' is de begeleidende single van het album en afgeleid van de tekst van 'Crash' uit 2006. Een pompende muzieklijn ratelt onder de coupletten door en het refreintje is weer as easy as pie. Het klinkt vrij agressief qua titel, maar in vergelijking met 'Getting Away With Murder' of 'Between Angels and Insects' lijkt de passie er een beetje uit. Het kan de overmatige productie zijn, maar het lijkt alsof Shaddix zelf een kick in the teeth kan gebruiken om zich weer kwaad te gaan maken. 'No Matter What' gaat zelfs nog een stapje verder en presenteert zichzelf als een ballad. Ook hier hoor je dat er flink aan de stem van Shaddix is gedraaid in de studio. Vergelijkingen met Staind kruipen omhoog. De laatste verse track, 'Enemy', klinkt iets vuiger en dreigender, maar is niet genoeg om alles recht te zetten. Nu klonk Papa Roach natuurlijk al behoorlijk Amerikaans en overgeproduceerd, maar hier lijken ze toch nog verder doorgeschoten te zijn.

De live-tracks kunnen dit alles wel redelijk goed maken, aangezien de grootste hits van de band de setlist sieren.'Getting Away With Murder' trapt af, maar had iets dikker in de gitaren mogen zitten en wat minder braaf klinken. De opnamen hebben veel rekening gehouden met heldere vocalen en dringen het ruigere geluid naar de achtergrond. Toch is het geen onaardige livecompilatie, die is opgenomen tijdens vijf shows in een tour samen met Shinedown. De band laat weten dat ze het allemaal echt menen en de muziek uit het hart komt. Shaddix heeft genoeg van 'Hollywood Whores' roept hij in de gelijknamige track. Ook steunen ze WhyHunger weer op deze plaat, want op de hidden track roepen ze luisteraars om $5 over te maken naar dit goede doel tegen hongersnood.

Het live-gedeelte heeft meer potentie dan het recente studiomateriaal, maar had ruiger en harder gemogen om de muziek meer tot zijn recht te laten komen en minder gemaakt. De samenstelling van de plaat lijkt een beetje op een marketingstunt, met wat nieuw materiaal erop kopen de fans het zeker lijkt het. Dat kan kloppen, maar persoonlijk zie ik live-materiaal en studiotracks het liefst gescheiden. Geef een live-plaat uit opgenomen tijdens een paar energieke concerten, gooi 75% van je setlist erop en vul die schijf. Gooi de live-registratie desnoods als bonus-cd bij een nieuwe plaat als kado voor de fans, dan word je nog in de muziek meegenomen. Nu is het de studio vs live-combinatie die ervoor zorgt dat het plastisch en commercieel overkomt en dat doet jammergenoeg afbreuk aan het live-concert en de goede intenties van de band.