Concert + Fotoreportage: Rodrigo Y Gabriela in Tivoli

Het Castelo de São Jorge in Lissabon is gesitueerd boven op een heuvel in de stad. Het geeft je een 360 graden uitzicht over de Portugese hoofdstad en wordt gekenmerkt door rust en een middeleeuwse sfeer. Verscholen tussen de grote en brede muren zit bijna altijd iemand die zijn kunsten vertoond op een klassieke gitaar. Prachtige klanken van klassieke stukken of zelf geschreven composities galmen door het kasteel. Het is een indrukwekkend gehoor welke klanken een gitaar kan produceren, maar je weet nog niet half wat er met een gitaar mogelijk is totdat je Rodrigo Y Gabriela hebt gezien.

rg


Rodrigo Y Gabriela zijn een Mexicaans duo, bestaande uit, je raadt het al, Rodrigo en Gabriela. Het tweetal ontmoette elkaar in de thrash metalband Tierra Ácida in Mexico City. Ze vertrokken al vrij snel naar Europa omdat volgens hen de kansen en de mogelijkheden daar beter waren. Ze streken neer in Ierland, Dublin om precies te zijn. Hun virtuoze gitaarskills spreiden ze tentoon in lokale cafés. De doorbraak kwam toen Damien Rice hen vroeg in het voorprogramma te spelen. Het balletje begon te rollen en in 2006 kwamen ze met een selftitled album dat hun wereldwijde doorbraak betekende. Wellicht heb je hun 'Stairway To Heaven' cover wel eens gehoord of ze een aantal jaren terug op Lowlands gezien. Dit jaar kwam het album 11:11 uit en speelden ze voor hun Europese tour afgelopen dinsdag in Tivoli te Utrecht.

rg

 

Uitverkocht was het niet, maar het hing er tegenaan. Een goed gevulde zaal bestond uit een gemêleerd publiek, allen in afwachting van de vingervlugge gitaarhelden. Rond 21.30 stapte het duo de planken op. Fonkelende ogen, aardige grimas op hun gezicht en vrij bescheiden. Geen rocksterren die zich te goed voelen voor de wereld, maar gewoonweg vakmensen die een boel plezier beleven aan wat ze doen zonder dat de faam ze lijkt te raken. Het podium was leeg, slechts wat kisten om op te zitten, een weggemoffelde microfoonstandaard voor de intermezzo's tussen de nummers en op de achtergrond een rek gitaren. Meer hebben ze ook niet nodig. Geef deze twee een klassieke gitaar en ze toveren met geluiden. Zo was het ook in Tivoli. Ze trapten af met de ode aan Carlos Santana van het laatste album 11:11. Vliegensvlugge vingers glijden over halzen, snaren en tokkelen tussendoor op de kast. Als ze een typediploma zouden hebben zouden ze waarschijnlijk met 1000 aanslagen per minuut slagen. Een aanstekelijke latin-rock melodie werd er voor je uitgerold. Om vervolgens over te gaan in Diablo Rojo van hun selftitled album (of 'the one with the crocodile eye' aldus Gabriela), inclusief mooie solo van Gabriela. Kort groeten ze het publiek in gebrekkig Engels en je merkt dat ze op het podium liever geluid maken met hun gitaren dan met hun mond. Zenuwachtig lijkt Gabriela ervan te worden, maar de rust keert terug als ze een combi van Triveni en Choc Mool inzet.

rg


Het is een concert om met open mond naar staan te kijken, wat een kunde en vakmanschap. Een spectaculaire podiumpresentatie is er niet, maar wordt ook niet gemist, zeker niet in een zaal. De sfeer is goed en vol bewondering, bijna gezellig eigenlijk. Als het tweetal één van hun beroemde Metallica-covers inzet wordt het publiek wat rumoeriger en krijgt ook Rodrigo een extra vonk in zijn ogen. Op driekwart van de set krijgen ze bijval van één van hun helden uit Testament, Alex Skolnick, die het voorprogramma verzorgde diezelfde avond. Een cover van Stairway to Heaven zat niet in de set die avond, maar met een show van bijna twee uur en afsluiters als 11:11 en Tamacun kan het ook niet stuk. Naar eigen zeggen komen ze terug naar Nederland voor de festivals, dus hou ze in de gaten en gaat dat zien, je zult versteld staan!

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg

 

rg