Interview met Gerie Smit
Namens FOK! van harte gefeliciteerd met je boek. Jouw verhaal, wat heeft je bewogen het in boekvorm te gieten?
"Door mijn werk ontmoet ik veel mensen. Al negen jaar lang leg ik uit wat ik heb meegemaakt, omdat mijn littekens die de brand heeft achtergelaten zichtbaar zijn, vooral op mijn handen. Omdat ik geen moeite heb om het verhaal te vertellen praat ik heel nuchter over de brand en de periode daarna. Vooral die periode na de brand, daar staan heel veel mensen niet bij stil. Bijvoorbeeld dat ik verliefd was en dat ik zo snel mogelijk het leven weer wilde oppakken. Daarnaast schrijf ik al mijn hele leven. Vroeger schreef ik al toneelstukjes, dus dat ik ooit een boek ging schrijven zat er wel in. Juist omdat ik zo nuchter en makkelijk praat over wat ik heb meegemaakt, dacht ik "laat ik dan met dit verhaal beginnen."
Ik hoop dat mensen met mijn boek weer even stilstaan bij wat er is gebeurd negen jaar geleden. Dat ze nu meer inzicht hebben bij wat er na brand allemaal in onze omgeving heeft afgespeeld en dat ze er ook veel kracht uithalen."
Hoe moeilijk was dat om al die herinneringen op te halen en ze op te schrijven?
"Niet zo moeilijk. Het verhaal zit zo al een paar jaar in mijn hoofd. Ik had alleen nooit de tijd om het op papier te zetten. Ook had ik nog niet genoeg ervaring om het in deze vorm te schrijven. Nadat ik aardig gesetteld was bij RTV Noord-Holland, waar ik als redacteur werk, had ik de tijd om het op papier te zetten. Dat ging heel gemakkelijk, misschien omdat het zo’n heftige gebeurtenis is dat je het juist niet zo gemakkelijk vergeet."
Voor de mensen om je heen, je ouders, je familie moet het heel bijzonder zijn om jouw verhaal zo te lezen. Natuurlijk waren ze erbij en hebben hun eigen verhaal, maar hoe hebben zij jouw boek ervaren?
"Het was heel herkenbaar voor ze. Zij kende het verhaal al omdat ik er vooral in de periode na de brand vaak met ze over heb gesproken. Ze vinden het verhaal heel erg eerlijk. Ik zet mezelf niet zo glansrijk neer in het boek en dat klopt ook wel. Ik was na de brand echt boos. Niemand kon iets goed doen, dat lees je nu ook en ze begrijpen nu wel beter waarom ik soms zo naar deed en hoe ik me voelde."
Ik las ergens dat je aan niemand hebt verteld dat je dit aan het schrijven was. Klopt dat en hoe kwam dat zo?
"Omdat het echt mijn verhaal is. Ik wilde niet dat mensen, ook wel goed bedoeld hoor, me gingen helpen om het verhaal aan te vullen. Mijn ouders en vrienden hebben het verhaal vanuit een ander perspectief beleefd. En ik wilde echt dat mensen het vanuit mijn ogen zouden beleven. Dus toen het verhaal klaar was heb ik het verteld en laten lezen. Niemand die in het boek voorkomt had iets aan te merken. Alles klopte."
Ik heb het idee dat ik je een klein beetje heb leren kennen door het boek. Ik vond je nuchter, realistisch, maar ook vol woede. Het feit dat je je geen slachtoffer voelt of in “het brandwondenklasje” wilt zitten maakt dat wel duidelijk. Hoe is dat nu, ben je nog steeds zo boos op de situatie, op de personen die verantwoordelijk waren, op de psychologen van het ziekenhuis?
"Nee, helemaal niet. In die periode was ik boos. Ik had hier niet om gevraagd, het was niet mijn schuld. Het heeft veel tijd gekost, maar dat heb ik een ‘plekje’ kunnen geven. Ik vind dat je niet te lang moet stil staan bij wat er is gebeurd, daar heb je alleen jezelf mee. Wel vind ik dat de aanpak van psychologen beter kan. Bij ons is er een boek open geslagen van ‘zo gaan we om met brandwondenslachtoffers’ en verder werd er bijna niet gekeken wat voor personen wij waren. Zo ben ik altijd super nieuwsgierig geweest en een pittige tante die stevig in haar schoenen staat (zeggen mijn ouders). Ik kon de waarheid wel aan, maar ze hebben me lange tijd voorgelogen. Ik vind dat ze slachtoffers niet over één kam kunnen scheren. Iedereen zit anders in elkaar en verwerkt het ook anders. Met een schuldvraag loop ik ook niet. Niemand is schuldig, niemand heeft dit gewild."
Het verhaal eindigt met het voornemen en uitvoeren van je plannen om te gaan studeren. Hoe is het daarna met je gegaan? Wat ben je gaan doen?
"Ik ben dus gaan studeren aan de Hogeschool van Amsterdam, waar ik na drie en half jaar ben afgestudeerd aan de opleiding redactie mediaproductie. Tijdens mijn studie werkte ik al als freelance journalist bij het Noordhollands Dagblad en daarna als redacteur bij WebRegio Media. Sinds 2008 werk ik als redacteur op de nieuwsredactie van RTV NH."
Regelmatig geopereerd worden is een gegeven bij brandwonden, hoe gaat het met jouw herstel en wat staat je nog te wachten in de komende jaren?
"De komende jaren gelukkig niet meer zoveel. Aan mijn handen met nog het een en ander gebeuren. Verder word ik binnenkort nog wel geopereerd, maar dat is cosmetisch om de littekens mooier te maken."
En tot slot, kunnen we nog meer boeken van jouw hand verwachten, wat zijn je toekomstplannen?
"Meer boeken komen er zeker. Daarnaast wil ik altijd blijven werken op een redactie, of dat nou radio, tv of de krant is maakt niet zoveel uit. Ik moet wel uitgedaagd blijven, anders vind ik het leven saai worden."
De review van het boek Nieuwe Handen lees je hier
