Boek: Marie-Laure Picat - De kracht van een moeder

"Ik ga snel dood. De dokters waren duidelijk genoeg. Ik heb nog een maand, hooguit twee. Dus ik zal jullie niet zien opgroeien. Zodra ik wist dat ik zou sterven, was mijn enige gedachte dat jullie leven daarna zo min mogelijk moet veranderen en dat jullie bij elkaar moeten blijven. Dan kan ik van de momenten genieten die we nog samen hebben en in alle rust heengaan."



Op zoek naar een pleeggezin
De jonge Marie-Laure Picat krijgt in het najaar van 2009 te horen dat zij kanker heeft. Het is al snel duidelijk dat genezing er niet meer inzit en zij het stempel 'terminaal' krijgt. Meteen na dit doodvonnis begint Marie-Laure een strijd om haar kinderen een goed huis te bezorgen na haar dood. De wetgeving in Frankrijk regelt normaliter dat een rechter een pleeggezin toewijst en daarbij geen garantie bestaat dat de kinderen bij elkaar zullen blijven. Marie-Laure wil koste wat kost voorkomen dat haar 'kleintjes', zoals zij ze noemt, uit elkaar worden gehaald. Dat de vader van haar kinderen -Julie van 11 jaar, Thibault, 9, Matthieu, 5 en Margot van 2- niet voor ze kan en mag zorgen staat voor haar als een paal boven water. Gilles heeft zich in het jonge leven van de kinderen niet echt als een goede vader gedragen en trekt zich nauwelijks iets van zijn kroost aan. Marie-Laure gaat dus zelf op zoek naar een geschikt pleeggezin. Ze vindt Valérie en Jean-Marc, een stel dat al twee volwassen kinderen heeft, en daarnaast al diverse pleegkinderen heeft opgevangen. Het klikt meteen tussen het stel en de kinderen. Marie-Laure weet het zeker, dít worden de nieuwe 'ouders' van haar kinderen. Alle bureaucratie wordt door haar afgebroken in haar gevecht met de instanties. Ze schuwt geen enkel media-optreden, ondanks dat ze steeds zwakker wordt door de kanker. Dit alles met maar één doel: een goede toekomst voor haar kinderen regelen. Kan een moeder iets mooiers achterlaten dan deze vorm van liefde?

Intensiteit
Het verhaal van Marie-Laure is intens, verdrietig, maar brengt je als lezer niet in een depri-stemming. Dit komt vooral door de humor die ze in haar boek verwerkt heeft. Het is duidelijk dat Picat behept is met een behoorlijk dosis zwarte humor en dit werkt ontwapenend. Het is heel goed voor te stellen dat haar manier van omgaan met haar naderende dood het voor haar omgeving stukken makkelijker gemaakt moet hebben. De opening van het boek, een brief van Marie-Laure aan haar kinderen -gedateerd 13 februari 2009- maakt meteen schrijnend duidelijk dat je een boek gaat lezen waarvan de auteur niet meer in leven is. Het zorgt vrijwel direct voor een gevoel van medeleven en trekt je het boek en het leven van de jonge moeder in.

De strijd die Picat voert, om haar kinderen zélf te mogen plaatsen in een gezin van háár keuze, is op vlotte wijze beschreven. Zonder uitgebreid uit te wijden over de bureaucratie die er in Frankrijk heerst, komt het voor de lezer toch goed over dat die er wel degelijk is. Dat de regels zoals wij die in Nederland kennen (met het vrijelijk aan kunnen stellen van een voogd) op positieve wijze verschillen van de regelgeving in dit soort gevallen in Frankrijk zal voor velen niet bekend geweest zijn. Picat maakt duidelijk dat er in haar thuisland veel zal moeten veranderen op dit gebied. Het is haar gelukt een pleeggezin voor haar vier kinderen uit te mogen kiezen. Als lezer hoop je alleen maar dat haar verhaal voor een aanpassing van de wet zorgt, zodat haar strijd ook voor toekomstige situaties effect heeft gehad.

Het is erg jammer dat door de vertaler en uitgever niet wat meer zorg is besteed aan de vertaling en correctie. Door het hele boek heen staan diverse vertaal- en typefouten. Met name de typefouten irriteren. Bij zo'n intens verhaal mag het eigenlijk niet voorkomen dat vergeten letters, dubbele woorden en foutieve werkwoordvervoegingen je als lezer afleiden. Het lijkt erop alsof de uitgever het boek iets te gehaast in de Nederlandse vertaling op de markt heeft willen brengen. Een spellingcheck had op zijn minst gedaan moeten worden, deze lijkt te zijn overgeslagen, jammer!

Bovenstaand minpuntje doet absoluut niets af aan het verhaal an sich, en een beoordeling daarop baserend, verdient De kracht van een moeder toch een stevige vierenhalve ster. Een mooi, intens, maar ook met humor geschreven verhaal door een moeder die het beste voor haar kinderen wil... en willen we dat niet allemaal?


Uitgever: The House of Books ISBN: 978 90 443 2503 4 Pagina's: 208
Waardering:

Meer leesgenot? Kijk dan snel hier.