Teenage Mutant Ninja Turtles: Smash-Up

Het was een fenomeen waar met name de jongens van mijn generatie bijna verslaafd aan waren: gemuteerde schildpadden die door een gemuteerde rat getraind werden in de wondere kunst van de Ninja. De tekenfilms hielden ons aan de buis gekluisterd en de action figures zorgden dat ook jongens met poppen gingen spelen. Velen hadden zelfs een Turtles-dekbedovertrek en Turtles-lunchtrommeltjes. Kortom, het was de hype van de vroege jaren \'90. In de loop der jaren zijn de Turtles een hoop van hun glans verloren, de laatste film was met CGI gemaakt, wat veel minder gaaf was dan de vroegere films, waarin de Turtles nog mannen in pakken waren. Om maar niet te spreken over de tekenfilms die totaal geen recht meer doen aan de groene helden. Toch was ik wel enthousiast toen Ubisoft aankondigde een Smash Bros.-kloon te maken met mijn jeugdhelden, dit kon namelijk wel eens voor uren nostalgisch knokvermaak gaan zorgen. Kan Ubisoft met deze game hetzelfde als Nintendo met zijn line-up aan karakters kon op de Wii?

Smash-Up is een brede game. Net als zijn Nintendo-voorganger draait de game om het partyvermaak, maar er is ook zeker wat te beleven in de singleplayer. Omdat vrienden een schaars goed zijn besloot ik de game eerst maar eens aan een avondje solo-vermaak te onderwerpen. De meest voor de hand liggende modus is dan natuurlijk het verhaal achter de game afwerken. Shredder probeert een machine te laten maken waarmee hij zijn Foot-soldaten overal ter wereld kan teleporteren. De Turtles willen dit natuurlijk koste wat het kost tegenhouden en dus ga je met één van deze helden aan de slag in je queeste Shredder tegen te houden. Je gaat hiervoor van arena naar arena waar je Foot-soldaten en verschillende bosses zult bevechten om uiteindelijk Shredder zelf te verslaan. Soms heb je één tegenstander en soms wat meer. Het is allemaal vrij lineair en vooral kort. Het verhaal wordt onderwijl verteld door slechts geschetste animaties en matige voice-overs. Na een keertje doorspelen had ik het wel gezien en besloot ik dat het tijd was om de rest van de game te verkennen.

Zodra je met wat vrienden een arena induikt krijgt de game toch een hogere vermaakvalue. Waar in singleplayer toch al snel de verveling toeslaat is het met vrienden best leuk om in de verschillende omgevingen elkaar met jeugdherinneringen te lijf te gaan. De besturing zal even wennen zijn en het begin zal zeker met mindere gamers een festijn van aankloten zijn, maar als iedereen er eenmaal in zit zul je zeker een half avondje vol krijgen. De sfeer die de game neerzet is dan ook best degelijk. Het is geen grafisch wondertje, maar anders dan bij de recente tekenfilms en CGI-film kreeg ik hier wat meer het ouderwetse Turtles-gevoel. De interactiviteit van de omgevingen zorgt daarnaast ook dat de chaos redelijk compleet is. Riooldeuren gaan kapot waardoor je door een waterval verder het riool in gesleurd wordt. walvissen springen uit de diepte van het water en kunnen zo een leven beëindigen en treinwagons zitten niet altijd even goed vast. Daarnaast kun je tegen muren opspringen waardoor je aanvallen op leuke wijze kunt ontwijken.

Toch weet Smash-Up nooit het niveau te bereiken van Smash Bros.. Daarvoor is er allereerst gewoon niet genoeg te doen en ten tweede is ook ingame het vermaak niet hoog genoeg. De manieren om te vechten zijn toch vrij beperkt, het aantal speelbare karakters valt in het niets in vergelijking met Smash Bros. en de game doet eigenlijk niks dat we nog niet eerder gezien hebben. Het is duidelijk dat er met deze game op safe gespeeld wordt en stiekem is dat best jammer. De licentie biedt een hoop mogelijkheden en dat die niet gebruikt worden is niet minder dan zonde. De levensduur van de game moet gered worden door trophies die je kunt vrijspelen, maar ik voelde nooit de drang om daar nu eens wat tijd en energie in te gaan steken, waar Nintendo me daar wel toe kon aanzetten. De beloningen zijn te gering en waarom zou je dan in vredesnaam de moeite nemen?