CD: The Black Heart Procession - Six

Joost Melis (Pink_Floyd)
The Black Heart Procession werd aangeboden ter review. Ik had er nog nooit van gehoord, maar de naam deed iets goeds vermoeden. Donker, zwaar, traag en enigszins angstaanjagend. Referenties naar mijn hart, als je al op de bandnaam af zou moeten gaan. Na een korte Myspace-speurtocht werd mijn vermoeden bevestigd en ik schreef me meteen in op de cd. Het was nu immers een kleine gok geworden, de kans dat de nieuwe plaat ineens vol staat met Mika-achtig huppelgeneuzel was klein.


Toen het album Six eenmaal op de deurmat lag, vervolgens in de cd-speler verdween en de eerste klanken zich door de huiskamer bewogen, kwamen de eerste vragen te voorschijn. Waarom heb ik nog nooit van deze band gehoord? Heb ik gewoon niet goed opgelet de laatste tijd? De laatste tijd!? De biografie van de band gaat terug naar de 1997! Godverdegodver, meer dan een decennium van deze band is langs me heen gegaan. En als het vergelijkbaar is met dit stroperige en donkere geluid dat uit mijn speakers kwam galmen is dit simpelweg zonde te noemen.


Het is geen nieuwe 1 of 2 las ik vervolgens op verschillende fora. Godsamme, het oude materiaal is nog beter dan dit? Dat moet ik toch eens gaan vergelijken binnenkort. Want Six is een roerende herfstplaat pur sang! Een plaat die verdoemenis ademt, donkere krochten in uitgestorven grotten visualiseert en tegenstrijdige sardonische en troostende signalen afgeeft. Zo klinkt de single 'Witching Stone' unheimisch edoch hoopgevend. Maar de opener 'When You Finish Me' als een kruising tussen een muziekdoosje waarin een balletdanseresje ronddraait en een gothic ballad. Net als in de desolate track 'Drugs' lijkt de geest van Nick Cave boven het geluid te hangen. Kale, duistere composities met zware, logge vocalen. In het muzikale landschap van 'Wasteland' doemen de uitgestrekte vlaktes eveneens voor je op. En dan 'Suicide', bestaat er een kleur donkerder dan zwart? Dan zou "Suicide" de juiste naam zijn voor die kleur.



De structuren van de tracks bouwen beurtelings op de kenmerken en het instrumentarium van de band. De klaagzang van Pall Jenkins schalt over de eenzame sfeerscheppingen heen. De bodemloze baslijnen schudden je in slow-motion heen en weer in trage treurtracks als 'Heaven and Hell'. De piano zorgt her en der voor een opbeurendere noot, maar roept net zo makkelijk ergens anders een doemsfeer op.

Six klinkt als een nachtmerrie waarin je wilt blijven rondhangen, met een soundtrack waarin The Black Heart Procession de spijker op de kop slaat. Vergelijkingen met The Gutter Twins/Mark Lanegan, Woven Hand en Nick Cave liggen voor handen, maar de band heeft het blijkbaar al verdiend om op eigen benen te staan, met zo'n uitgebreide en vergelijkbare discografie.



Label: Temporary Residence/Konkurrent Releasedatum: Oktober 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek in FOK! muziekforum.