Film: Corpse Bride
Twaalf jaar later komt Burton opnieuw met een poppenanimatiefilm, en hoewel hij benadrukt dat de films los van elkaar staan, ontkomt Corpse Bride niet aan de vergelijking.
Niet alleen de techniek van stop-motion-animatie wekt de associatie op, ook de personages en de setting. Corpse Bride vertelt over de Engelse Victor Van Dort (met de stem van Johnny Depp) die tegen zijn zin aan Victoria Everglot wordt uitgehuwelijkt omdat hun ouders er beter van worden. Hij ziet haar zelfs pas op de dag voor hun huwelijk en na die eerste ontmoeting is hij ineens een stuk minder somber over zijn toekomst - maar niet minder zenuwachtig. Om op de grote dag zijn geloften zonder te stotteren uit zijn mond te krijgen, oefent hij bij maanlicht op een kerkhof (logisch toch?) zijn tekst, met ring en al. Maar daar luistert iemand mee, die denkt dat zijn woorden voor haar bestemd zijn: een vrouw die ooit op haar trouwdag werd vermoord en sindsdien ronddoolt op zoek naar een echtgenoot, Victors Corpse Bride.
Dolgelukkig neemt zij hem mee naar haar wereld, een ondergronds Dodenrijk, waar zij de rest van haar dood met hem wil doorbrengen. In ware Burton-stijl is dit Dodenrijk veel interessanter en levendiger dan dat van de levenden, dat maar grijs en saai is. Bonejangles, de hippe leider van een band van skeletten introduceert deze wereld en haar inwoners, en hiermee wordt de film ook heel wat vrolijker en swingender. Vanaf dit punt zit de film vol met de details die de films van Burton tot zo'n genot maken. Als hij in vorm is tenminste, en dat is hij. De enige reden die Victor nog heeft om terug te keren naar zijn eigen wereld is de schattige Victoria die op hem wacht, en hij staat dan ook voor een moeilijke keuze.
Fascinerend is dit verhaal niet echt, dat lijken de makers zelf ook te hebben begrepen. Dit is daardoor geen enkel bezwaar, want ze gebruiken de plot als kapstok voor een paar goede grappen en mooie visuele vondsten. Dat ze dit niet lang vol konden houden beseften ze ook, en ze hebben de film wijselijk op 76 minuten gehouden.
De poppen zien er dit keer uit alsof ze geheel digitaal geanimeerd zijn, maar er zit weer net zoveel tijd en moeite in elk frame als twaalf jaar geleden. Ook de vormgeving voldoet aan de verwachtingen, met een mooi contrast tussen de grauwe, stijf-Britse wereld van de levenden en een vrolijk Dodenrijk. Alleen de muziek is minder dan gehoopt; Burtons vaste componist Danny Elfman weet dit keer niet zulke pakkende deuntjes te bedenken, maar zijn rol als de stem van Bonejangles maakt dat deels goed. De rest van de stemmencast is ook uitstekend, zowel Depp als enige Amerikaan als de Engelse Helena Bonham Carter, Emily Watson, Richard E. Grant en Christopher Lee.
Naast The Nightmare Before Christmas als alternatieve kerstfilm is er nu dus dit aangename stukje escapisme voor tijdens Halloween.
Label: Warner Première: 3 november 2005 Kijkwijzer:
Waardering:
Must SeeAanraderRedelijkTsjaa...Stay away!
