Ghostbusters
Voor wie niet bekend is met Ghostbusters; een kleine introductie. Drie wetenschappers, Egon Spengler, Peter Venkman en Ray Stantz, ontdekken in 1984 een manier om geesten te vinden, verzwakken en op te sluiten. Een lucratieve handel, aangezien rond datzelfde moment de stad geteisterd wordt door steeds meer geesten. De reden hiervoor blijkt de herrijzenis van Gozer the Gozerian. Als de Ghostbusters oog in oog staan met Gozer, mogen zij de vorm kiezen waarin Gozer de aarde zal vernietigen. Per ongeluk denkt Stantz aan de mascotte van Stay Puft marshmallows, waardoor Gozer in een gigantische Marshmallow Man verandert. Uiteraard weten de Ghostbusters Gozer te verslaan en heel New York onder het marshmallowspul te krijgen.
De tweede film speelt zich vijf jaar later af en draait om Vigo Von Homburg Deutschendorf. De riolen onder New York worden gevuld met roze slijm en Egon komt erachter dat dit slijm reageert op en gevoed wordt door emotie. Levenloze objecten die met het slijm in aanraking komen komen tot leven. Bovendien zorgt alle negatieve emotie van de stad ervoor dat het slijm voldoende energie levert om Vigo weer tot leven te wekken, waardoor de wereld in eeuwige duisternis zal leven. Niet echt een prettig vooruitzicht dus. Egon en Ray weten delen van het slijm echter positief te laden en besluiten het op het Vrijheidsbeeld los te laten. Hierdoor kunnen ze (met behulp van een Nintendo-joystick) het symbool van de vrijheid door de straten van New York laten lopen. Dit geeft de bevolking een dusdanig positief gevoel dat het slijm zwakker wordt en Vigo verslagen kan worden.
Net als de PS3-versie speelt deze game zich af in 1991 wanneer er een schokgolf vanuit het museum komt, waar net een tentoonstelling over Gozer the Gozerian aan de gang is. Deze golf is de aftrap van een enorme stijging in bovennatuurlijke verschijnselen of om het in de woorden van dr. Stantz te zeggen: \"We\'re about to get real busy.\" Grofweg volgt de PS2-versie dezelfde verhaallijn als z\'n grotere broer, maar wordt het verschil in kleine details gemaakt. Opvallendste verschil is dat er delen in het verhaal zijn die in de ene versie wel, maar in de andere niet zitten. Gelukkig maakt het niet veel uit, het blijft een logisch verhaal.
Het eerste dat iedereen op zal vallen zijn de graphics, deze zijn van een erbarmelijk niveau. Als je Ghostbusters afzet tegen games als God of War II, Gran Turismo of Psychonauts dan vraag je jezelf toch af waarom er niet meer uit de PS2 is gehaald. De cartoony karakters zijn een logische keus, aangezien dit een uitermate geschikte methode is om met de relatief beperkte middelen van de PS2 een overtuigend resultaat neer te zetten. De keuze voor lelijke geesten (zowel technisch als design) of het een algeheel ontbreken van textures is echter niet te begrijpen. Zet daar ook nog eens naast dat de game bizarre framedrops kent en enorme laadtijden voor relatief kleine levels en het raadsel is compleet. Het zou te wijten kunnen zijn aan de Infernal Engine die alle physics van de game afhandelt, maar dat zou nog niet verklaren waarom je framedrops hebt wanneer je gewoon door een kamer loopt.
Behalve uiterst matige graphics weet de game er ook nog eens een hoogst irritante camera op na te houden. Vooral in de nauwere gangen (en daar zijn er nogal wat van) krijgt de camera het voor elkaar om precies een positie te kiezen van waar uit je net niets meer kunt zien van hetgeen zich voor je afspeelt. In een game die vooral draait om schieten is dat best vervelend te noemen, om het maar voorzichtig uit te drukken. De camera is met het rechterpookje nog best aan te passen, maar na drie stappen van je personage zit hij weer vrolijk op z\'n vorige positie.
Naast een tegenwerkende camera bestaat de game ook nog eens uit worstelen met de controller doordat de gameplay niet soepel loopt. Je personage reageert niet lekker op je commando\'s, waardoor hij net te laat draait, net te laat begint met lopen en net te laat wegduikt. Hierdoor heb je nooit echt het gevoel dat jij degene bent die deze game zit te spelen.
