CD: Megadeth - 'Endgame'

Lang, lang geleden was er een onbekend bandje genaamd Metallica. Jong en onbezonnen namen deze vier jonge honden een klassieke demo van vier nummers op, nu bekend onder de titel ‘No life till leather‘. De gitarist van deze beginnende band, die later tot grote hoogte zou stijgen, was Dave Mustaine. Hoewel de bandleden in deze dagen allemaal graag een glaasje lusten, ging Dave net iets te ver in zijn drankgebruik, met als gevolg dat hij unaniem uit de band werd gezet. Dit allemaal nog voordat hun eerste album (Kill em all) uitkwam.

En zo komen we bij de band waar het nu om draait. Dave Mustaine ging niet bij de pakken neerzitten, maar richtte nog hetzelfde jaar dat hij Metallica moest verlaten zijn eigen band op: Megadeth. Hij nam zelf de gitaar voor zijn rekening. De band speelde pure trashmetal, en groeide, net als zijn oude collega’s, uit tot een fenomeen in de mediawereld. Albums als ‘Killing is my business…and business is good’, ‘Peace sells…who’s buying?‘ en ‘Countdown to extinction’ zijn klassieke trashalbums, die elke metalhead wel in zijn kast heeft staan. Vele albums werden opgenomen, en Megadeth stond aan de top.

Maar waar was Megadeth de afgelopen jaren? Ikzelf ben afgehaakt bij het teleurstellende ‘Risk’. Ze hebben nog enkele nieuwe albums gemaakt, maar daar heb ik vrij weinig van meegekregen. En nu is daar ‘Endgame’, een nieuwe cd met 11 nummers, opgenomen in de eigen studie van meneer Mustaine. Terughoudend vanwege mijn laatste ervaring met Megadeth, maar toch wel nieuwsgierig werd de cd in de cd-speler geduwd…zou dit de Megadeth zijn zoals ik deze ken uit de hoogtijdagen?

Een uitbundig ‘ja’ als antwoord was natuurlijk mooi geweest, maar het antwoord is zowel ja als nee. Om te beginnen met de positieve kant: het album klinkt echt als Megadeth. Rauwe metal, met goede gitaarpartijen, snelle solo’s, en toch een hoop melodie. En de stem van Dave Mustaine is gewoon cool. Hij kan nog steeds niet zingen, maar dat is ook juist de kracht: die snauwerige, rauwe stem. De eerste luisterbeurt zorgde dan ook voor een positieve verrassing.

Toch is er ook een puntje van kritiek. Daar waar ik bij het beluisteren van de oude Megadeth-albums regelmatig kippenvel kreeg, krijg ik dat bij deze cd niet. Misschien ben ik de afgelopen jaren te weinig met metal bezig geweest, maar ergens mist het iets wat de oude Megadeth wel had. Wat dat dan precies is? Geen idee, want muzikaal is het allemaal dik in orde. Het is dan ook meer een gevoelskwestie, waar de vinger niet precies op te leggen is.

De nummers dan. De muzikale intro ‘Dialectic Chaos’ is super. Het bouwt een hoge verwachting op voor de rest van het album, en het doet me om de een of andere reden zelfs denken aan Iron Maiden in zijn begintijd. Jammer dat het nummer dat daarna komt (‘This day we fight‘) zo tegenvalt. Lekkere ritmewisselingen…dat wel…maar het is zo eentonig. Ook ‘Bodies’ is een beetje eentonig en saai. Verder staat het album gewoon vol met echte Megadeth-nummers. Het tempo wordt ook goed afgewisseld: dan weer vol gas, dan weer wat ingetogener. Persoonlijke favorieten zijn ‘This is how the story ends’, ‘1,320’’, ‘Headcrusher’ en ‘The right to go insane’. Deze nummers zetten meteen aan tot bewegen (met name de intro van '1,320'', die direct vol gas inzet), en eerlijk is eerlijk: deze herinneren het meeste aan het oude werk.

Conclusie: ’Endgame’ is gewoon een goede cd. Het herinnert regelmatig aan de oude Megedeth, en dat is natuurlijk waar de meeste Megadeth-fans om staan te springen. De cd kan dat niveau alleen net niet halen, maar dat is meer omdat ik er niet het gevoel bij krijg wat ik bij albums als ‘Peace sells…’ wel kreeg. Die-hard Megadeth-fans kunnen deze cd echter blindelings aanschaffen, en ook de metalheads die geen grote fans zijn moeten hem eigenlijk wel gehoord hebben…puur omdat het Megadeth is. Ik heb in ieder geval eigenlijk wel zin gekregen om ze weer eens live te gaan bekijken, als ze nog in de buurt komen dit jaar. En als de nek van meneer Mustaine een beetje mee wil werken, want ik had begrepen dat hij behoorlijk last van zijn nek had. Headbangers…ze leren het ook nooit.


Label: Roadrunner Records Releasedatum: 14 september 2009
Waardering: