Film: The Final Destination
Voor dit vierde deel, getiteld The Final Destination, heeft men ervoor gekozen de inmiddels traditionele rampscène plaats te laten vinden op een NASCAR-racecircuit. Terwijl een groepje tieners zich vergaapt aan dit typisch Amerikaanse volksvermaak krijgt één van hen, Nick genaamd, een visioen waarin deze plezierige dag een angstaanjagende wending krijgt. Eén van de coureurs verliest de controle over zijn auto, met een landing middenin het publiek als gevolg. Weer terug in de realiteit en enigszins aangeslagen door zijn recentelijke dagdroom besluit Nick, gevolgd door zijn vrienden en enkele anderen, het stadion direct te verlaten. Ze zijn nog maar net buiten wanneer het gegil van honderden mensen een bevestigend geluid vormt op Nicks lugubere visioen.
Herinner je je nog de intensiteit van de soortgelijke introscènes uit de vorige delen van de Final Destination reeks? De vliegramp uit het eerste deel en de snelwegbotsing uit diens vervolg waren destijds voortreffelijk in beeld gebracht. Het catastrofale karakter van die gebeurtenissen liet je als kijker werkelijk ademloos toekijken. Ik was dan ook zeer benieuwd naar hetgeen de makers ons deze keer zouden voorschotelen. Onterecht weliswaar, want het lijkt wel alsof ze ditmaal het peper en zout zijn vergeten; de gehele introscène is volkomen flauw en smakeloos. Het dodelijke spektakel, zoals we dat kennen uit de voorgaande delen, heeft zodoende plaatsgemaakt voor een lamlendig ongelukje.
Ondanks het gemis van een waardige opening, zijn er nog genoeg terreinen waarop de film zou kunnen scoren. Allereerst de verhaallijn, waar helaas na elk vervolg steeds minder aandacht aan lijkt te worden geschonken. Niet alleen gebruikt de film alweer de inmiddels overbekende Final Destination-formule; deze is ook nog eens zeer matig uitgewerkt. Het ontrafelen van het mysterie achter het proces waarbij de overlevenden van een ramp één voor één het loodje leggen is geheel afzijdig. Begrijpelijk, aangezien deze informatie voor mensen die bekend zijn met de serie bekende kost is en derhalve geen enkele spanning meer oplevert. Het geeft echter wel te denken wat deze film dan in hemelsnaam verder nog om het lijf heeft, alsook in hoeverre de serie als geheel nog enig toekomstperspectief geniet. Acteerprestaties? Nee, die rieken naar het niveau van de afscheidsmusical van groep 8, wat kwalitatief overigens bijzonder goed strookt met de minieme uitwerking van de vertolkte personages.
Wat daadwerkelijk overblijft is het bestanddeel dat van begin af aan het fundament van de serie vormde: sterfscènes. Geen subtiel gebrachte, tranentrekkende sterfscènes, maar een handjevol gruwelijk uitgebeelde manieren waarop personages hun laatste adem uitblazen, met een veelal zwartgallig humoristische ondertoon. Een moeder die met de zin “I'll keep an eye on you” haar kroost in bedwang houdt, wordt niet veel later door een immer toevallige samenloop van omstandigheden doorboord door een object dat door de lucht vliegt. En waar anders treft dit object doel dan in haar oog? Dit zijn de momenten waarop een film als The Final Destination nog even bestaansrecht heeft. Het zijn louter deze scènes waardoor ik, en velen met mij, ondanks het verder wanstaltige niveau met enig plezier naar deze film hebben gekeken. De creativiteit van de makers is dan ook nog niet geheel ten gronde gericht, alhoewel dit deel zonder twijfel het dieptepunt van de Final Destination serie is. De mogelijkheid om deze film met een 3D-bril te aanschouwen verzacht voor sommigen misschien enigszins de pijn.
Label: Warner Bros. Releasedatum: 3 september 2009
Kijkwijzer:
Waardering Film:
Kijk voor meer films en dvd's in Film, Tv & Radio.
