Film: Kabuli Kid

Tom (Pitom)
Hoe moeilijk is het een film te maken waarvan het verhaal dermate summier is dat het zich in minder dan een minuut laat vertellen? Een verhaal dat op het eerste gezicht beter dienst doet als kring-anekdote op een verjaardag, in plaats van het plot van een speelfilm. Ik zou persoonlijk zo ver willen gaan deze bezigheid tot kunst te verheven, onder de voorwaarde dat de regisseur er met geringe middelen toch in slaagt zijn kijkers geboeid te houden. Helaas lijkt een substantieel deel van de hedendaagse regisseurs aan artistieke armoede te lijden, waardoor dit trucje te vaak wordt aangewend door talentloze filmmakers om hun wanstaltige hersenspinsels van een pseudo-artistiek laagje te voorzien.




Kabuli Kid is zo'n film die met een hele simpele basis ruim anderhalf uur kijkgenot op moet gaan leveren. Deze Frans-Afghaanse productie geeft een uitgebreid kijkje in het leven van Khaled, een taxichauffeur uit Kabul. Hij moet zichzelf en zijn gezin staande proberen te houden in een stad die gekenmerkt wordt door chaos, armoede en andersoortige ellende die de langdurige oorlog in Afghanistan met zich mee heeft gebracht. De spil van het verhaal komt in beeld wanneer een gesluierde jongedame met haar zes maanden oude zoontje zich laat vervoeren door Khaled. Even nadat hij de vrouw op haar bestemming heeft afgeleverd, komt Khaled tot de gruwelijke ontdekking dat zij haar zoontje heeft achtergelaten in zijn taxi. Wat volgt is een twee dagen durend exposé van Khaleds leven, welke uiteraard hevig onder invloed staat van zijn recente vondst.

De feitelijke gebeurtenissen binnen dit weinig enerverende verhaal wekken op het eerste gezicht de indruk dat het hier de zoveelste inhoudsloze film betreft. Een film waarin het gejank van een baby de boventoon van het dialoog voert kan toch weinig goeds zijn, nietwaar? Deze vluchtige conclusie moet echter scherp worden bijgesteld wanneer we de overige elementen van deze film in het oogschouw nemen. Waar regisseur Barmak Akram bijvoorbeeld zeer goed in is geslaagd, is de nauwgezette wijze waarop de stad Kabul in beeld wordt gebracht. Het is indrukwekkend hoe hij de kommer en kwel van het leven in een stad als deze, die jarenlang is geteisterd door oorlog, geloofwaardig naar het witte doek heeft vertaald. Dit authentieke gevoel weet hij te versterken door enkel gebruik te maken van de natuurlijke belichting, alsook de statiefloze manier waarop hij menig scène heeft geschoten. De stijl vormt een welkome afwisseling op de vele klinische films van vandaag de dag, en is tevens zeer toepasselijk bij de strekking van de film.




De film vertoont welbeschouwd voornamelijk de alledaagse beslommeringen van een man uit Kabul, zij het onder eigenaardige omstandigheden. Wellicht is het juist deze eenvoud waarin de werkelijke kracht van de film verborgen ligt. Het zwaartepunt komt dan immers meer te liggen bij een zorgvuldige weergave van het leven in een stad als Kabul. Je zou de film hierdoor welhaast kunnen beschouwen als documentaire die blootlegt hoe de Afghaanse bevolking uit een metersdiepe put tracht te klimmen, waarbij de stofwolken van de oorlog nog maar nauwelijks opgestegen zijn. De personages zelf dienen wellicht louter als instrumenten om dit hogere doel te verwezenlijken; het verhaal als simpel raamwerk voor deze verder artistieke onderneming. Vanuit dit opzicht heeft Barmak Akram absoluut verdienstelijk werk afgeleverd. Anderzijds hoeft een wat meer beeldende inslag niet uit te sluiten dat een film over een ijzersterk verhaal kan beschikken, wat hier helaas niet het geval is. Wees je dan ook bewust van het soort film dat Kabuli Kid is, want bij velen zal de verveling helaas al voor de aftiteling toeslaan. Het gesnurk dat tijdens de voorstelling heel even in de zaal weerklonk maakte dit euvel pijnlijk duidelijk.




Label: Wild Bunch Benelux Distribution Releasedatum: 27 augustus 2009
Kijkwijzer: Waardering Film:

Kijk voor meer films en dvd's in Film, Tv & Radio.