CD: Dinosaur Jr. - Farm
Reviews behoren ook objectief te zijn. Nou, vergeet het deze ene keer maar. Ondergetekende kan namelijk niet objectief schrijven over Dinosaur Jr. en J. Mascis. Fysiek, mentaal en spiritueel onmogelijk, zelfs niet nu J. Mascis getooid is met grijze haren en een uilenbril. Een soort bijziende Gandalff met een Fender Jazzmaster en teveel watts aan versterkers.
We gaan terug in de tijd. Ik schat 1990, in de Effenaar, Eindhoven. Dinosaur Jr. treedt op, met trouwens Loose (het latere 35007) en Bob Mould (ex Hüsker Dü) in het dubbelloops voorprogramma. Later die avond, terwijl Madonna uit de luidsprekers schalt ten teken dat iedereen maar eens snel moet oprotten, herinnerde ik me van Dinosaur Jr. alleen maar vaag het eerste en het laatste nummer, de rest is in een trance door me heen gegaan. Alsof er een gillende trein van feedback over me heen gerold was. Een trein die overigens nog dagen fluitend rondjes in mijn oren reed, alleen al vanwege het aantal genuttigde decibels. Een weekje later zag ik een bandje genaamd Nirvana op Ein Abend in Wien spelen. Wel lachen zo'n stelletje pubers die een beetje opgewonden met gitaren en luidsprekers smeten, maar het was spielerei in vergelijking met J. Mascis en consorten een week eerder. Om maar het maar even in historisch perspectief te zetten.
Een beetje lang verhaal om aan te geven dat het een gotspe is dat veel mensen wel weten wie Nirvana was, maar vergeten wie de wegvoorbereiders voor Cobain c.s. waren. Juist, bands als Dinosaur Jr., Mudhoney, Screaming Trees, Buffalo Tom, om maar "wat" namen te noemen.
Reünies van dit soort bands lopen allemaal maar op teleurstellingen uit. Dacht ik. Dinosaur Jr. is een dikke vette uitzondering. Toen J. Mascis (gitaar en iets wat lijkt op zang) en Lou Barlow (bas, en iets wat een tikkie meer lijkt op zang) weer met elkaar door een deur konden, en ook drummer Murph weer aan boord was, en in 2007 het album Beyond uitbrachten, was ik kritisch, heel kritisch. Je weet wel, zo gaat dat met idolen uit het verleden. Hoe hoger iemand op een voetstuk staat, hoe groter het potentiële gat in z'n hoofd als 'ie ervan afduikelt.
Helemaal ten onrechte. Beyond was geen afbouw- of cashcowalbum, integendeel, misschien was het wel de meest compacte plaat die Dinosaur Jr. ooit gemaakt heeft (althans tot nu). Meer rock, minder freak en duidelijk een toevoeging aan het oeuvre.
Hetzelfde geldt voor hun aanstaande album, Farm, dat één dezer dagen de platenbakken zal bevolken. Hoewel de ellenlange solo's van J. Mascis zijn charme hadden op vorige albums (in 'Alone' bijvoorbeeld, eindeloos), herbergen de recente albums waaronder Farm meer drie minuten nummers dan ooit. Is het beter, is het slechter? Nee, het is anders. Het rockt meer dan dat het freakt, zoiets. Meer balans zou je ook kunnen zeggen.
Farm is daarin een prettige mix van heden en vroeger. Met 'Said The People' en 'I don't wanna go there' staan er toch weer van die uitgebreide slijpers tussen, ontegenzeggelijk voorzien van die perpetuele galmende gitaarsolo's. Lekker. De boventoon blijft echter weggelegd voor puntiger dan puntige songs, gedragen door de halerige riffjes die J. Mascis elke keer weer uit zijn gitaar weet te toveren, afgewisseld met nerveuze krijserige solo's. En vergis ik me nou, of wordt hij elk jaar een beetje beter bij stem?
Het meest knallen 'Over It' en 'Friends' eruit. Muziek met de middelvinger. Echt onbehoorlijk strak en spetterend. Wellicht miskend, maar Murph op drums doet het geluid erg veel goed. Hij ziet eruit of het je wiskundeleraar zou kunnen zijn, echt ingewikkelde dingen doet hij niet, maar hij is letterlijk het middelpunt van de band: hij houdt de dingen bij elkaar.
Farm gaat daarin verder dan Beyond. Strakker, puntiger, vooral ook frisser. Het geluid spettert echt van de luidsprekers af, qua productie de beste Dino Jr. ooit. Het maakt de solo's van J. en de muziek in het algemeen alleen maar venijniger. Goede wijn wordt beter naarmate ze langer opligt. Voor Dinosaur Jr. geldt hetzelfde. Godsamme, ik word er helemaal blij van! Dinosaur Jr. is eindelijk terug.
Te ervaren in Paradiso (27 augustus), Watt (26 augustus). Oordopjes worden niet uitgereikt aan de ingang, meenemen dus. Als opwarmertje een buitengewoon relaxt interview met de heren Murph en Barlow door Studio Brussel, en een buitengewoon sfeervolle beschrijving van hun optreden op Pukkelpop 2009 door Humo.
Label: PIAS Releasedatum: 22 juni 2009 Waardering:
Kijk voor meer muziek in MUZ.
