CD: Starsailor - All The Plans

Joost Melis (Pink_Floyd)
Na het laden van de nieuwe Starsailor in een laptop verschijnt er verrassend genoeg een heel andere hoes in de media player. Een man staat wijdbeens voor een neergeschoten vrouw, bloed aan de muur, pistool nog in zijn hand. 'Dyin' Slow' heet volgens de mediaspeler de eerste track en is afkomstig van Motorjunkie's album The Plan. Niet helemaal gelukt die zoekopdracht naar de juiste hoes van Windows dus.


Dat Starsailor kan verdrinken in pathos en zielenleed weten we, maar een bloederige, neergeknalde dode vrouw op de hoes haalt de romantiek en melancholiek wellicht wat snel weg. Velen zullen na de vrij lange afwezigheid even moeten nadenken wie Starsailor ook alweer zijn. Ze kwamen in de slipstream van Coldplay met een prachtig debuutalbum aanzetten, Love Is Here. De link met junkie's en Dyin' Slow zou het pathetische en zorgelijke 'Alcoholic' kunnen zijn. En zo bevatte het debuut nog wel meer parels van singles.

Ook het nieuwe album All The Plans beschikt over een overrompelende leadsingle en tevens opener van de plaat. 'Tell Me It's Not Over' mengt meeslepende en melodieuze ritmiek met emotionele thematiek die op karakteristieke wijze wordt voorgedragen door zanger James Walsh. In de reservertiteltrack (de plaat zou eerst misschien 'Boy In Waiting' gaan heten) duikt het temerige timbre van Walsh weer op. Voorzien van samenzang, belletjes, piano en soulvolle gitaren wordt het tempo wat de kop ingedrukt. Het zal vooral de stem weer zijn waaraan luisteraars zich kunnen gaan ergeren. De nasleep van de zeurderige klanken moeten niet te lang in de krochten van je hersenpan blijven echoën, anders wordt het een lange zit.

Toch past zijn stem prima bij de muziek die Starsailor produceert. Het leed en zeer mag ook best geaccentueerd worden door een zielig klinkende stem waarin snikjes en overslaande noten best vaak voorkomen. In een track als 'The Thames' zorgt het stoere Western basloopje dan weer even voor wat ballen. 'All The Plans' grijpt vervolgens naar een compositie die parallellen vertoont met Oasis en The Verve en waarop Ron Wood ook een deuntje meespeelt. Het midden van de plaat hangt tussen bands als Keane, Coldplay, Oasis en The Verve in: soms wat soul, andermaal weer wat donkere klanken. 'Neon Sky' is helaas niet meer dan opvulmateriaal en is één van de zwakke schakels op het middenveld van de plaat.


Tegen het einde klimt het niveau weer omhoog en steekt onder andere het politiek getinte en indrukwekkend klinkende 'Stars and Stripes' boven het gemiddelde uit. Starsailor toont aan nog steeds over een magische gave te bezitten, alleen komt het er nog net wat te mondjesmaat uit. De meeslependheid, melancholie, melodieuze meedeiners en pijn zijn altijd nog aanwezig, maar het had nét wat meer gemogen. Desalniettemin een puike plaat!

Label: Virgin Releasedatum: Maart 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek in MUZ.