Film: Tropic Thunder
De film, die over een vijftal acteurs gaat die tijdens het maken een grote Vietnam blockbuster in een echte oorlog terecht raken, zit namelijk boordevol surrealistische scènes en idiote grappen, dat je eigenlijk verwacht dat Tropic Thunder al snel zal afglijden naar het niveau van het gros van de over-the-top komedies. Niets is echter minder waar. Vanaf minuut één zit de vaart er goed in en is elke grap raak en perfect getimed. Het begint al met een aantal hilarische trailers van vorige films van de fictieve acteurs die de film inleiden. Een grootse actiescène in Vietnam volgt, die hopeloos misgaat. Het is zonde om er ook maar iets van te verklappen, maar de toon is meteen gezet: zelfspot, Michael Bay-achtige actie en een dosis filmverwijzingen zijn de hoofdingrediënten van Tropic Thunder.
Vooral de manier waarop Stiller en zijn crew de spot drijven met de gehele filmindustrie werkt perfect. De vijf hoofdpersonages zijn dan ook duidelijke archetypen binnen de acteurswereld: De action-hero die serieus wil worden genomen (Ben Stiller), de method-actor (Robert Downey Jr.), de drugsverslaafde komiek die tot op heden enkel fartmovies maakte (Jack Black) de hiphop-ster Alpa Chino (Brandon T. Jackson) en de rookie (Jay Baruchel). Het is Stiller als Tugg Speedman die de hoofdrol opeist en vooral briljant is in zijn vertolking van 'Simple Jack', een persiflage op films als Forrest Gump en I Am Sam. Vooral de discussie later of je 'full retard' als acteur kan gaan is geweldig.
De echte ster van de film is echter Robert Downey Jr. als Kirk Lazarus, een method-actor die zo in zijn rollen opgaat dat hij zich voor de Vietnam-film zelfs met behulp van pigment injecties zwart heeft laten maken. De wijze waarop hij maar niet uit zijn rol kan komen, ook als allang blijkt dat ze in de jungle niet meer in een film spelen maar in een echte oorlog tegen een stel drugshandelaren strijden, is briljant. Het bewijst ook dat, net als zijn karakter in de film, hij de beste acteur van het stel is. Maar ook van de komieken wint hij het met gemak. Al heeft dat ook een beetje te maken met het feit dat bijvoorbeeld Jack Black wat tegenvalt en Lazarus gewoon de beste teksten heeft (“Man, I don't drop character 'till I done the DVD commentary”).
Net als bij grappen over zwakbegaafden vielen er ook heel wat belangenorganisaties over het 'racistische' personage Kirk Lazarus. Meestal een goed teken als veel instanties kritiek hebben op een komedie, maar in het geval van Tropic Thunder ook volledig onterecht. De hele film maakt juist de racistische elementen van het castingbeleid in Hollywood belachelijk. En al was het kwetsend,: wie Downey Jr. als Hollywoodversie van de Afro-Amerikaanse soldaat ziet kan onmogelijk zijn lach inhouden (“Alpa and I are already wearin' Earth Mamma's natural night camo”).
Naar het einde toe komen de mindere punten van Tropic Thunder helaas naar de oppervlakte. Gelukkig blijft de droge humor nog steeds werken, in tegenstelling tot bij de meeste films in het genre, maar het is vooral het verhaal dat steeds zwakker wordt. Vanaf het moment dat de daadwerkelijke strijd tegen de drugshandelaren begint, wordt het een stuk minder interessant, ook wat grapdichtheid betreft. Vooral het kleine jochie die de leider van de bende speelt begint een beetje op de zenuwen te werken. Ook het rolletje van Tom Cruise als tierende én dansende producer Les Grossman is in het begin aardig maar wordt helaas te ver doorgedreven, tot de aftiteling aan toe.
Maar hoewel het einde dan misschien een beetje tegenvalt in vergelijking met de rest, je zult (hopelijk) alsnog beseffen dat je zojuist één van de leukste 'mainstream' komedies sinds een lange, hele lange tijd hebt gezien. En dat geldt ook voor iedereen die het normaal niet zo hebben op de over-the-top komedies uit de inleiding, waar ondergetekende zich ook toe rekent.
Label: Universal Pictures Releasedatum: 25 september 2008
Kijkwijzer:
Waardering film: 
