CD: Adem - Takes

Joost Melis (Pink_Floyd)
Adem Ilhan liet onder zijn eigen naam voor het eerst iets van zich horen in 2004, toen hij zijn fraaie debuut Homesongs uitbracht. Deze plaat geldt ongetwijfeld als één van de meest onontdekte juweeltjes van dat muziekjaar. Ver verwijderd van de postrock die hij met de formatie Fridge maakte, kwam Adem met een ingetogen werkstuk. De songs waren uiterst lo-fi, door de spaarzame muzikale omlijsting en de verre van gelikte productie. Daarbij is Adem duidelijk niet geboren als zanger, zodat zijn zang gespeend bleef van allerlei mooie kunstjes. Zelden een man gehoord die de noten her en der op zo'n overtuigende wijze niet haalde.


Het droeg allemaal bij aan de puurheid van zijn songs. Het begeleiden van zichzelf met flessen, kleine stokjes en andere ongein leverde ook enige publiciteit op, maar nooit was het Adem te doen om "interessantdoenerij". Alles stond in het teken van zijn muziek, die je in alle eerlijkheid bij de keel kon grijpen. Nummers als 'Statued', 'These Are Your Friends', 'Pillow' en vooral 'Long Drive Home' konden in dat jaar tot de mooiste songs gerekend worden.

Opvolger Love And Other Planets uit 2006 leverde meer van hetzelfde, maar wat mij betreft net iets minder goed. Dan is er nu Takes. Muzikaal doet Adem niets anders dan op de andere platen, maar het verhaal van de plaat is nu dat hij geen enkel eigen nummer speelt. Geïnspireerd door positieve reacties tijdens concerten besloot hij om een compleet album vol covers te maken. Adem biedt een soort blik in zijn eigen platenkast en brengt, vol liefde en overtuiging, een leuk dozijn songs.

Daar zitten nummers bij van artiesten die je niet snel op een coveralbum tegen zult komen. Okee, Smashing Pumpkins en Björk, dat kan nog wel. Maar Bedhead? Lisa Germano? Tortoise of The Breeders? Obscure indiebands als Pinback en Yo La Tengo? De mormonen van Low? Nee, dat hoor je niet vaak. Het getuigt van een goede smaak. In de Adem-behandeling zijn deze songs allemaal uitgekleed. Vaak blijft er niet meer over dan zang en begeleiding op gitaar, bas, harmonium, klokkenspel, ukelele, banjo, harp, belletjes en de gebruikelijke kopjes en fietssloten. Hij speelt het allemaal zelf, om tijd te winnen. Op dit album waagt hij zich ook aan piano, vibrafoon, ebow, wurlitzer en viool.

Het leuke is dat je ineens melodielijnen of tekstregels ontdekt die in het origineel nog wel eens verborgen zaten achter een grotere geluidsmuur. Het maakt al verschil om de tekst van 'Oh My Lover' eens gezongen te worden door een man, in plaats van een vrouw. En waar Polly Jean Harvey in haar versie wanhopig klinkt, daar komt Adem haast berustend over. Subtiel is zijn wijziging in de tekst van Hotellounge van dEUS. Waar Tom Barman verliefd was op de stem van Rickie Lee Jones, daar is Adem dat op die van Emmylou Harris. Het kunstje op 'To Cure A Weakling Child + Boy / Girl Song' van Aphex Twin is op zich niet nieuw, maar levert een verrassend mooie song op. Adem zingt de tekst van het ene nummer over de muziek van het andere. Het is een onverwacht hoogtepunt, net als wat mij betreft 'Tears Are In Your Eyes', waarin hij Yo La Tengo eert.


Het levert een uiterst sympathiek plaatje op, waarop de liefde voor muziek hoogtij viert. Bovendien is het heerlijk om de originelen en de Adem-covers na elkaar af te spelen en zo te ontdekken wat deze dekselse Engelsman nu eigenlijk stiekem allemaal veranderd heeft. Helaas laten mijn zangkwaliteiten het niet toe, anders had ik ook een coveralbum opgenomen. En ja, dan had ik inderdaad een song van Adem opgenomen, alleen al uit respect voor dit bijzondere werkstuk.

Wederom met dank aan methodmich voor de submit!

Label: Domino/Munich Datum: Mei 2008 Waardering: