CD: Beck - Odelay
Beck is een beetje een rare vogel. Een timide tenger mannetje met cowboyhoed die in discopasjes uiteen spat. Iemand die in één nummer punk, country, disco, wiegeliedjes, beats, blues, hiphop en herrie met elkaar verenigt. Ongrijpbaar dus. Chaotisch zou je ook kunnen zeggen. Of geniaal. Ach, wat is geniaal? Sonic Youth meets Willie Nelson, Tom Jones en Robert Johnson zijn hun buurman.
Afijn, Beck heeft zijn sporen vooral verdiend in het midden van de jaren '90. Die tijd was een beetje een muzikaal gat, waar Beck vol overgave in sprong. Odelay was in 1996 de opvolger van zijn debuutplaat, Mellow Gold (waarop de evergreen 'Loser' te vinden is) en was door de rare en chaotische onvoorspelbare combinaties moeilijk te plaatsen, maar daardoor niet minder succesvol. 'Where It's At' werd grijsgedraaid, en dat terwijl er zelfs geen EK of WK was waar het als titelmuziek voor kon dienen. 'Devil's Haircut' en 'The New Pollution', het zijn nu klassiekers uit die tijd.
Wie deze muziek koestert heeft Odelay al lang en breed in huis. Daarom zou de toegevoegde waarde van deze uitgave in de extra's moeten zitten. De eerste schijf bevat buiten het originele album drie niet eerder uitgebrachte tracks.
De tweede schijf bestaat uit drie remixes, en 12 b-sides. Zo wordt 'Where it's at' door U.N.K.L.E. opgerekt tot een 12 minuten durend drum 'n noise nummer en leeft Aphex Twin zich uit op 'Richard's Hairpiece' (en die gaat als de brandweer). Als de reguliere albums van Beck een allegaartje zijn, dan is deze uitgave dat zeker. Het is vooral een gefragmenteerde verzameling curiosa. Rock, electronica, breekbaar op piano, blues, het hele pallet. Maar het blijven losse nummers. Onoverkomelijk bij een b-sides benadering, maar duizendpoot Beck is ook een oorzaak.
Zoals gebruikelijk bij Deluxe Edition uitgaven is het boekje mooi vormgegeven en uitgebreid. Het begint met een voorwoord van Thurston Moore (Sonic Youth). Vervolgens 15 korte interviews met scholieren, tien jaar na uitkomen van het originele album, die veelal nog nooit van Beck gehoord hadden. Kortom: veel nutteloze gekkigheid, wat ook in het fraaie artwork gereflecteerd wordt. Ergens daar tussen in staan ook de songteksten, maar verdere liner notes ontbreken jammer genoeg.
De remixes zijn erg aardig, omdat ze een heel andere invalshoek kiezen dan het origineel. Voor wie Odelay nog niet heeft en het wil aanschaffen, is deze Deluxe Edition de moeite waard, evenals voor de die-hard Beck-fan. Voor wie niet in deze categorieën valt, is het een aardig album, maar niet meer dan dat. De extra's voegen dan eigenlijk niet genoeg toe om de prijs te rechtvaardigen.
Label Universal Datum: 21 maart 2008 Waardering:
