Concert: Funeral For A Friend - Melkweg

Joost Melis (Pink_Floyd)
In 2003 stonden ze in het voorprogramma van enkele oudgedienden van de rockwereld, 'Iron Maiden'. Ditmaal was de volgorde andersom en stond het voorprogramma en DJ-set in het teken van de retrospectieve rock. De opwarmer voor Funeral for a Friend in de Melkweg, 'Revolution Mother', steunde sterk op het geluid van de ruige rock van enkele decennia geleden. Veel haargroei, zwart leer en een hoop bravoure waren de ingrediënten van een voorprogramma dat enkele malen terug in de tijd dook. Covers van 'Black Flag' en 'Black Sabbath' werden tactisch tussen de ruige rock van eigen creatie geplaatst. Ook na het voorprogramma werd het publiek blootgesteld aan klassiekers. 'Van Halen', 'Status Quo', en 'Europe'(?!) kwamen voorbij en toen eenmaal de lichten gedimd werden, galmde 'We Are The Champions' uit de speakers.

Meer dan de helft van de zaal zal misschien enkele gouden ouden niet eens herkend hebben, want de gemiddelde leeftijd lag niet erg hoog. Het gehalte aan 'emo-kids' echter wel, zwarte zweetbandjes, nagels en sluike haren genoeg. Tijd voor 'out with the old, in with the new' dus, tijd voor de hoofdact Funeral for a Friend.


De band kwam halverwege dit jaar met hun derde album ('Tales Don't Tell Themselves') op de proppen. Een plaat waarop FFAF helaas een tandje terugschakelt wat betreft post-hardcore invloeden en intensiteit. Veel hardcore-fans zullen de muziek van deze post-hardcore formatie sowieso verafschuwen en anderen zullen eventueel bij het laatste album afhaken, maar live bleken ze gisteren zeker hun mannetje te staan.

Met de opener 'Into Oblivion (Reunion)' knalden de heren er meteen lekker in. De gitaarriffs werden nog verder uitgebuit bij 'She Drove Me to Daytime Television' en 'The End of Nothing'. De eerste circle pits van de avond waren een feit, en er zouden er nog een aantal volgen. Zanger Matt Davies stuiterde druk over het podium heen en weer terwijl aan weerszijden de muren van gitaar opgetrokken werden. Vooral gitarist Kris Coombs-Roberts zette een behoorlijk strakke set neer. Davies was goed bij stem en genoot zichtbaar meer van het optreden dan bij het massalere Lowlands-optreden. Zijn vocalen waren die avond ook niet zo clean als op het laatste album, en net dat extra grillige tintje doet de muziek goed. Het publiek genoot duidelijk van het wat hardere werk, maar tracks als 'Walk Away' vielen ook in de smaak. De variatie van de setlist was doeltreffend, alledrie de studioalbums kwamen dan ook voldoende aan bod. Van 'The Great Wide Open' tot de denderende afsluiter 'Escape Artists Never Die'. Kortom, een uitstekend verzorgd optreden waar de liefhebber zeker van genoten moet hebben. En zelfs een reviewer die normaal niet zo van FFAF houdt, moet gewoonweg concluderen dat het live in de Melkweg prima in elkaar stak en er een mooie show werd weggegeven!

Locatie: Melkweg Datum: 7 oktober 2007 Waardering: