CD: Robert Fripp - At The End Of Time
Misschien had de ondertitel, Churchscapes - Live In England & Estonia, 2006, me op het juiste spoor moeten zetten. Op deze cd klinkt namelijk heel minimalistische muziek, bijna new-age. Wat nou: bijna? helemaal new-age! De muziek is letterlijk ingespeeld in kerken, en je raadt het al: het zijn inderdaad 'scapes': ijle vergezichten, uitgesponnen dromerig, traag, uitdijend. Zaagtandfiguur op zaagtandfiguur.
Nu is new-age muziek niet mijn ding. Het zal aan mij liggen, maar ik had dat niet verwacht bij de naam Robert Fripp. Een pluspuntje voor hem.
Wellicht ben ik met het verkeerde been uit bed gestapt, of heb ik simpelweg geen gevoel voor deze muzieksoort (sorry fans). Maar At The End Of Time wekt geen spanning op, noch ontspanning. Het is nietszeggend. Terwijl juist deze soort muziek het van de emotie zou moeten hebben. Bij mij raakt het echter geen enkele zenuw. Het mist de ziel. En bovendien begrijp ik het niet. Het kabbelt maar voort, laagje op laagje. Er komt geen eind aan, geen punt, geen komma, het is alsof ik dit hele review als één heeeeele lange zin zou proberen te schrijven.
Ik kan er niks mee, maar zou toch erg graag van een fan willen horen welke gedachten hij of zij bij deze cd krijgt. Verdwaalde muziekziel zoekt hulp, of bevestiging dat deze cd ook door de eerste beste junk op de Wallen gemaakt had kunnen worden! Het doet me denken aan John Frusciante van de Red Hot Chili Peppers toen deze zwaar onder de heroïne zat. Hij had het ongetwijfeld geweldige muziek gevonden, toen. Ik niet, nu.
Label Panegyric Records/Rough Trade Datum: 29 juni 2007
Waardering:
