CD: Hi-Tek - Hi-Teknology 2: The Chip

Wat doet een groots producer als hij een eigen album maakt? Juist, zijn contacten bellen opdat hij de grootste namen uit de scène allen kan strikken voor één album. Dat is in ieder geval wat Hi-Tek lijkt te hebben gedaan voor Hi-Teknology 2. Nas, Common, Talib Kweli, The Game, Busta Rhymes, Jadakiss, Reakwon, Ghostface Killah en Q-tip, het is maar een greep uit de namen van alle artiesten die hun medewerking verleenden aan dit album. Als het resultaat in gelijke verhouding staat met de indrukwekkende line-up van deze plaat, dan heb ik een pareltje in mijn handen.



Hij mag buiten de rap community dan niet echt bekend zijn, maar Hi-Tek draait al een aantal jaren mee in de hogere regionen van de hiphop scène. Hij heeft in de afgelopen jaren tracks geproduceerd voor onder andere 50 cent, Xzibit, Snoop Dogg en werkte samen met Talib Kweli en Mos Def. Toch heeft Tekzilla nooit grote bekendheid verworven. In 2001 bracht hij zijn eerste eigen plaat uit: Hi-Teknology. Helaas werd dit niet het succes waar men op had gehoopt. Flink wat label-hopping volgde, en het langverwachte vervolg is eindelijk hier: Hi-Teknology 2: The Chip.

Zoals gezegd heeft Hi-Tek voor deze plaat een heel scala aan bekende rappers gecharterd. Dit staat niet alleen leuk op de album cover, maar het zorgt ook nog eens voor erg lekkere nummers en daarin een veelvoud aan geluiden. Hi-Tek zelf is niet een uitmuntende rapper, en heel verstandig laat hij het meeste rapwerk dan ook aan anderen over. Eén van die anderen is zelfs zijn (piepjonge) zoontje Lil' Tone. In I think I got a beat horen we deze een beat samenstellen op wat klinkt als zo'n kinderkeyboardje en vervolgens rapt hij: And I know how to dance/And Snoop Dogg do too/And my daddy do too. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen.

Naast de creaties van het kinderkeyboard vind je op deze plaat nog meer alternatieve beats en geluiden. Het agressieve ritme van The march is bijvoorbeeld geïnspireerd op marcherende soldaten en de rode lijn in Music for life is daarop weer een of andere fluit. Ook lekker is de Dr. Dre-achtige 1-800-Homicide waaraan The Game zijn bijdrage verleent. Daarnaast zijn er een aantal zoetere nummers met natuurlijk RnB zangeressen voor de refreinen. Toch blijven de raps van Ghostface Killah uit Josephine mijn favoriet. Dit nummer gaat over een jonge vrouw die aan de drugs raakt en Ghostface's rap wordt afgewisseld met de zang van de Willie Cottrell Band (de groep van Hi-Teks vader).

Kortom volop afwisseling op Hi-Teknology 2: The Chip. Een hele reeks verschillende artiesten, vele stijlen muziek, teksten over allerlei onderwerpen en toch klopt het geheel. Dat is Hi-Tek zijn kracht. Hij kan alles samenbrengen en is constant. Toch kan het in zijn nadeel werken dat hij niet één stijl aanhoudt. Een echte liefhebber van rapmuziek moet deze plaat om die reden absoluut niet links laten liggen, want hij is van begin tot eind de moeite waard. East coast en west coast rap blenden kán. Zoals mooi wordt verwoord in de afsluiter van deze plaat:

We've gotta believe the future. We've gotta believe the past.
We've gotta believe in more than all that we have.
We've gotta believe eachother. We've gotta open up our minds.
"Cause music is for life."

En als dat laatste waar is, dan zie ik voor Hi-Tek en zijn muziek een rooskleurige toekomst.


Label: Babygrande/Munich Records Releasedatum: 13 november 2006
Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!