CD: Maria Taylor - 11:11

Michel (methodmich)

Maria is aan mij verschenen. Ze heeft prachtige ogen en een schitterende stem. Een stem die je fluisterzacht verleidt, die je in al haar schoonheid doet huiveren. Een stem die dwingt tot bekering en die vraagt om verkering. Maar goed, ik houd dan ook wel van aparte meisjes. Want voor u mij gaat beschuldigen van blasfemie, Maria is Maria Taylor, Amerikaans vocaliste. Of zangeres, in oneerbiedige termen.

Want zoals uit bovenstaande mag blijken, als het om Maria Taylor gaat dienen wij niet oneerbiedig te zijn. De voormalig achtergrondzangeres van Conor Oberst, beter bekend als Bright Eyes, en de helft van het zangduo Azure Ray is nu solo gegaan. Ineens staat ze zelf op de voorgrond en dat gaat haar goed af, hoewel ze zich nog altijd zo gereserveerd opstelt als in haar hoedanigheid van achtergrondzangeres.

Op 11:11 staan tien songs van hoge kwaliteit. Rustige luisterliedjes, waarin Maria zelf als grootste rustpunt fungeert. Want hoewel knap opgebouwd en soms stiekem gebruik makend van hippe dansritmes, is Maria toch vooral traditioneel bezig. Keurige strijkers omlijsten de meeste van haar nummers en dat is goed. Maria is namelijk dan wel van vlees en bloed, goed beschouwd is ze een engel. En engelen dienen niet begeleid te worden door heftige drums en wild gierende gitaren.

Zo blijft Maria gracieus zingen en laat ze zich nergens verleiden tot overdreven gilletjes en schreeuwpartijen. Keurig, zoals het een engel betaamt. Geen "ik ben Christina en ik fladder langs de toonladder en dat vinden jullie mooi" taferelen hier. Ook geen valse kreunpartijen of zwoel gehijg. Maria heeft het niet nodig om je zo te raken, haar stem doet dat vanzelf al. Die immer heldere en recht overeind blijvende stem, die haar nummers draagt en iets bezwerends meegeeft.

Het is tien nummers lang genieten, met name in de miniatuurtjes Two of Those Too, Nature Song, Light House en Speak Easy. Daar zitten zomaar wat nummers bij die wijlen Elliott Smith had kunnen schrijven, echt waar. Nergens klinkt Maria echter zo mooi als in het wereldnummer Birmingham 1982, dat in een rechtvaardige wereld elk uur op de radio gedraaid zou moeten worden.

Maria is aan mij verschenen. Ze heeft prachtige ogen en een schitterende stem. Een schitterende plaat ook, die je kietelt, liefdevol omarmt en even de tijd doet vergeten. Een plaat die zo bij de hoogtepunten van 2005 gerekend mag gaan worden. Ik draag inmiddels al enkele tijd voor uit het werk van Maria Taylor, hoofdstuk 11, vers 11. Wie zegt er dat engelen niet bestaan?

Label: Saddle Creek Releasedatum: 24-mei-2005
Waardering: