Boek: Het vreugdevuur der ijdelheden - Tom Wolfe

Sherman McCoy heeft best een aardig leventje. Zijn werk als obligatiehandelaar levert hem tonnen per jaar op, hij bewoont een kapitaal appartement in één van de chiqste straten van New York, hij heeft een schat van een dochter en (alhoewel zijn vrouw door alle fitness-trainingen nog best toonbaar is) een bloedgeile maitresse.

In Shermans New York wonen Italianen, Ieren, Joden, zwarten, Hispanics en Wasps, maar van een multiculturele samenleving is geen sprake. De Ieren hebben een hekel aan de Wasps, de Italianen wantrouwen de Hispanics, en iedereen is bang voor de zwarten. Als Sherman tijdens een autoritje met zijn maitresse Maria per ongeluk in de Bronx verdwaald raakt, voelt hij zich dan ook knap ongemakkelijk. Als ze ook nog op een wegblokkade stuiten, en twee zwarte jongemannen op de auto af komen, breekt complete paniek uit – is het een overval? Sherman en Maria weten zich uit de voeten te maken, maar daarbij rijden ze per ongeluk één van de jongens aan. Ze besluiten dit feit stil te houden – het is de Bronx, wie merkt het op, we werden bedreigd, gebeurd is gebeurd, toch? – maar in de weken erna begint er toch een verhaal de ronde te doen over een veelbelovende zwarte scholier die aan de gevolgen van een aanrijding is overleden.

Een zwarte dominee brengt de bal aan het rollen, een riooljournalist pikt hem op, de zaak belandt bij een hulpofficier die graag promotie wil maken… en voor Sherman het weet valt heel New York over hem heen. De kranten vinden het heerlijk om eens te kunnen schrijven over de misdaad van een rijke society-figuur, in plaats van de talrijke dertien-in-een-dozijn gewapende overvallen door gekleurde daders. De zogenaamde ‘leiders van de zwarte gemeenschap’ vinden het een prachtig voorbeeld van de discriminatie en minachting die de zwarten van New York ten deel valt. Officier van Justitie Abe Weiss vindt dat ook, want zolang hij dat vindt kan hij rekenen op de zwarte stemmen bij de volgende verkiezingen.

Niemand heeft er behoefte aan om op te komen voor een verdachte die zo te zien een bevoordeeld leventje leidt. Sherman is zeker schuldig aan het één en ander, maar zijn schuld is niet de reden waarom hij veroordeeld wordt. Hij wordt afgeslacht in de publieke opinie omdat hij ieders favoriete zondebok is. Langzamerhand dringt dat besef ook bij Sherman zelf door, en hij besluit tot de aanval over te gaan…