CD: The Killers - Hot Fuss
Een band uit Las Vegas met een zanger die uit zijn vorige band, Blush Response, werd getrapt omdat hij niet naar Los Angeles wilde verhuizen en eerst bekend werd in Groot Brittannië, moet toch wel iets aparts hebben. De naam niet, want die is zo standaard als de pest. De muziek is ook niet heel erg bijzonder te noemen, maar muziek hoeft niet bijzonder te zijn om mooi te klinken; om maar even een toepasselijk cliché te gebruiken.Dat de band überhaupt 'Hot Fuss' uit heeft kunnen brengen, dát is in ieder geval een prestatie waar ze trots op kunnen zijn. In een garage waarin de temperaturen tot boven de 45 graden Celsius stegen, is het natuurlijk niet optimaal werken, dus vluchtte de band 's nachts naar de muziekschool van de universiteit waar drummer Ronnie Vannucci studeerde. Diezelfde Ronnie werd echter van zijn drumkruk gegooid tijdens een aardbeving, de band moest door bosbranden heen om bij de studio te komen en het vliegtuig waar de band in zat toen ze in Groot Brittannië moesten touren kwam in een luchtzak terecht.
Als een band zoveel moet doorstaan om toch nog een album in de winkel te krijgen zou je toch verwachten dat ze een wereldplaat van formaat afleveren. Alle ingrediënten waren er in ieder geval voor aanwezig: een prettige zanger, een gitarist die weet hoe je leuke, pakkende riffjes kunt schrijven, een bassist die lekker veel melodie in zijn spel weet te leggen en bovenal, een hype gecreëerd door NME. Maar je moet tegenwoordig een pisvlek zijn om niet gehypet te worden door NME, dus dat laatste maakt eigenlijk niet zoveel uit.
The Stills, Snow Patrol en Razorlight hebben dit jaar al laten zien dat het met de eerste drie ingrediënten wel kan. En The Killers doen dat ook, gedurende de eerste helft van het album dan. De band levert met 'Mr. Brightside', 'Somebody Told Me' en 'Jenny Was A Friend Of Mine' een zeer oorgasmatische ervaring. Om één of andere reden lukt het de band, jammer genoeg, echter niet om dat niveau gedurende de hele plaat vast te houden.
De mineur zet zich in na 'All These Things That I've Done'. Dat nummer is lekker, met een refreintje dat het live heerlijk zal doen. Ik bedoel, "I've got a soul, but I'm not a soldier", is gewoon lekker meezingen. Dat euforische gevoel verdwijnt echter als sneeuw voor de zon tijdens het irritant melancholische 'Andy, You're A Star'. De band komt behoorlijk terug met het funky 'On Top', maar door het bombastische 'Glamourous Indie Rock & Roll' heb ik de neiging om 'Hot Fuss' gewoon opnieuw te laten beginnen.
Dan zou je echter 'Midnight Snow' missen, en dat is erg zonde. Als je een fan bent van Franz Ferdinand kun je alleen al door dit nummer verliefd worden op The Killers. Dit nummer is net zo disco als de betere nummers van Der Franz, met een heus solootje in het midden. Het is fijn dat je in dit digitale tijdperk gewoon je eigen compilaties kunt samenstellen.
Want dat is het bijzondere van 'Hot Fuss'; het is het halve album van het jaar. Een luistersessie met 'Hot Fuss' voelt aan alsof tijdens een vijf gangen diner je biefstuk halverwege wordt ingewisseld voor een karbonaadje. Het is net zo goed te eten, maar lang niet zo lekker...
