Dynamo Open Air 2004
Het was al gezellig druk bij binnenkomst, waardoor de eerste band op het hoofdpodium, Shadow's Fall, niet voor Jan met de korte achternaam het festival mocht openen. Ik heb de band nu al meerdere malen gezien, o.a. in het voorprogramma van Children Of Bodom vorig jaar, en de band verveelt niet. De hardcore-achtige sound met Nu Metalinvloeden en de überlange dreadlocks van frontman Brian Fair zorgen er altijd voor dat ik geboeid naar hun optredens sta te kijken.
Na Shadow's Fall was het de beurt aan Ill Niño om het publiek bezig te houden. Zeker nu de band in het 'voorprogramma' van Soulfly stond werd mijn mening wat betreft Ill Niño voor mij in ieder geval bevestigd. Ik blijf het een slap aftreksel van Max Cavalera zijn band vinden, maar dat is slechts een mening die er verder niet echt toe doet. Het publiek kwam toch in redelijke getale naar voren stromen toen de band begon te spelen. Tijdens dit optreden werd ook steeds duidelijker dat het geluid op beide podia echt bar- en barslecht was afgesteld.
Door de relatief sterke wind waaide het geluid vaak terug de boxen in en daardoor was het zelfs een paar meter voor het hoofdpodium amper te horen. Nu is dat gedeeltelijk te compenseren door het volume wat op te voeren, maar zeker op het kleine podium bleef het geluid relatief zacht.
Children Of Bodom
Children of Bodom was de volgende band op het hoofdpodium, één van de bands die ik per se wilde zien. De optredens zijn altijd goed en ook muzikaal blijft het staan als een huis. Jammer genoeg speelde hier de wind ook parten, waardoor vooral de keyboardpartijen vaak verloren gingen, maar patsertje Alexi zorgde ervoor dat het optreden ook dit maal erg amusant was.
Daarna was Soulfly aan de beurt. Na het bij mij altijd kippenvel opwekkende "To God, the most high. Soulfly!" opende de band met 'Prophecy', een nummer van het gelijknamige laatste album. Dat album had me sowieso erg nieuwsgierig gemaakt naar het optreden, ik was namelijk erg benieuwd of Max de haast salsa-achtige nummers ook live zou spelen, en jawel. Met een paar blazers en veel percussie leek het wel alsof ik op het Rotterdamse Zomercarnaval was. Het paste niet helemaal bij Dynamo, maar desondanks vond ik het erg gaaf dat Max dit gewoon doet. Natuurlijk ontbrak 'Bleed' ook niet, dat Soulfly altijd met Max z'n zoon speelt. Leuk om te zien dat hij echt een familiemens is. Het publiek lijkt echter nog steeds niet echt aan Soulfly te kunnen wennen, tijdens het nieuwe materiaal bleef het relatief rustig, maar toen de Sepulturanummers uit de kast werden getrokken kwam het publiek wel op gang.
Toen was het tijd voor de band waarvoor ik naar Dynamo wilde, Life Of Agony. Na Keith Caputo gezien te hebben op Lowlands en daarna verliefd te zijn geworden op zijn muzikale oeuvre was ik bang dat Life Of Agony de zoveelste band zou worden die ik te laat ontdekte om ooit nog live te kunnen zien. Godzijdank is de band echter weer bij elkaar, en ze speelden alsof ze nooit gestopt waren. Het speelplezier droop er vanaf, evenals de muzikale professionaliteit van de band. Keith moest natuurlijk af en toe laten horen in Nederland te wonen, door gewoon met een 'dank je wel' het publiek te bedanken voor hun welkome ontvangst. Het optreden maakte mij wel heel erg hongerig naar het nieuwe materiaal, waarvan ze twee voorproefjes gaven.
Life Of Agony
Gezien het hoge aantal zwartgeschminkte meisjes met Nightwish-topjes verbaasde me het niet dat deze band denk ik de meeste publieksaandacht van de dag kreeg. Geheel terecht, de muziek luister lekker weg en Tarja is voor de heren in het publiek altijd een genot om naar te kijken (en naar te luisteren). Het vuurwerk hadden ze wat mij betreft achterwege kunnen laten. Het maakte op de knallen na namelijk niet zo heel erg veel indruk omdat het nog veel te licht was, waardoor de vlammen hun uitwerking een beetje misten, en bovendien was de timing ook niet altijd lekker.
"Er staan veel te veel Marshall-speakers op het podium, volgens mij gaat Slayer zo iets doen." hoorde ik achter mij toen ik naar Slayer ging kijken. Geheel terechte opmerking. De band is geen steek veranderd als het op podiumpresentatie aan komt en toont nog steeds extreem weinig interesse in het publiek. Toen zanger/bassist Tom Araya ook nog eens een speech begon te houden over het feit dat wij het aan de Amerikanen te danken hebben dat wij nu van vrijheid genieten ging ik naar huis. Politieke propaganda is niet aan mij besteed als ik naar een concert ga, ik ga wel naar het Binnenhof als ik hielenlikkerij bij de VS wil horen. Het was echter wel origineel, het is namelijk de eerste band sinds tijden die ik positief over de VS hoorde praten. Desalniettemin zorgde Slayer toch wel voor een redelijke domper op de dag.
.jpg)
.jpg)
Slayer
